Χρόνια μας πολλά μαμάδες!

Την Κυριακή είναι η γιορτή της Μητέρας! Για μένα, η γιορτή αυτή, μου ξυπνάει διάφορες αναμνήσεις. Τη μέρα αυτή έμαθα πως θα γίνω μαμά. Γιόρτασα κι εγώ θυμάμαι, με δύο θετικά τεστ στο χέρι και ένα χαζό χαμόγελο στα χείλη! Η γιορτή της Μητέρας έχει και λίγη πλάκα! Ξέρεις ότι τα μικρά σου κάνουν σκευωρίες, με τις δασκάλες τους, σου ετοιμάζουν πρωινό στο κρεβάτι με τον μπαμπά ενώ κάνεις οτι κοιμάσαι, η γιαγιά τα βοηθά κρυφά να σου ετοιμάσουν καρτούλες και γενικά από καμιά εβδομάδα πριν, ξεκινάς να κάνεις οτι δεν καταλαβαίνεις…

 

Οι μαμάδες γιορτάζουν. Είναι η μέρα μας! Και για πρώτη φορά, θα γιορτάσω την γιορτή της Μητέρας ενώ πλέον είμαι και εργαζόμενη. Εργαζόμενη σε έναν χώρο που ονειρεύτηκα χρόνια πριν και κατάφερα να δημιουργήσω στα 40 μου! Και ως μητέρα που χρόνια ήμουν «απλά» μαμά, τώρα είμαι και business woman και μαζί με την νέα μου ιδιότητα, πήγα να αποκτήσω και μια ακόμη ενοχή. Αυτή που έχουν όλες οι εργαζόμενες μαμάδες. Αλλά ευτυχώς, νωρίς κατάλαβα πως πρέπει να την αποβάλλω πριν μου κατσικωθεί…

 

Έχουμε αυτό το κακό συνήθειο εμείς οι μαμάδες. Για το κάθε μας παραμικρό λάθος, τύψεις! Για τις ώρες μακριά από τα παιδιά μας, τύψεις. Για την κάθε απογοήτευσή τους, τύψεις. Για την επίδοσή τους στο σχολείο, τύψεις. Για όσα κάναμε και μετά μάθαμε πως δεν έπρεπε, τύψεις! Πόσες τύψεις? Και γιατί?

 

Έχω κάνει λάθη. Έχω κάνει και πολλά σωστά! Έχω αφιερώσει χρόνο σε μένα. Έχω αφιερώσει και πολύ χρόνο στα παιδιά μου. Τόσο, που κάποια στιγμή είχα ξεχάσει τον ίδιο μου τον εαυτό! Έχω προτιμήσει να μην βγώ έξω, αλλά να μείνω σπίτι με τα παιδιά μου που αλλιώς θα δυσκολευόντουσαν να κοιμηθούν. Έχω επίσης προτιμήσει να τα αφήσω στο ολοήμερο για να πιω καφέ με την κολλητή μου! Τους έχω μαγειρέψει πεντανόστιμα φαγητά και τους έχω ταϊσει και φαγητά απαίσια (που όμως έφαγαν τα καημένα!!!). Τους έχω μιλήσει με απέραντη ηρεμία και υπομονή, αλλά τους έχω φωνάξει τόσο που πρέπει να με έχει ακούσει όλη η γειτονιά. Τους έχω βάλει ορούς κρατώντας τα από χέρια, πόδια και κεφάλι (μη ρωτήσετε πως), τους έχω αφήσει δίχως ορό (από τύψεις για τις άλλες φορές με το κεφαλοκλείδωμα) και έχουν κάνει ακροαστικά. Τους έχω συγκρίνει μεταξύ τους (που γνώριζα πως είναι λάθος) και τους έχω πει να μην συγκρίνουν τον εαυτό τους με κανέναν άλλον γιατί είναι μοναδικά. Τους έχω δείξει τον καλό μου εαυτό, αλλά και τον κακό μου. Η λίστα μπορεί να συνεχιστεί… 11 χρονών ο γιος μου, 8 η κόρη μου, φαντάζεστε τι ευκαιρίες είχα για μεγάλα λάθη 😉

 

Έχω διαβάσει πολλών λογιών βιβλία που αφορούν στην σωστή γονεϊκότητα και στην θετική διαπαιδαγώγηση. Γνωρίζω το κάθε μου λάθος πως γράφεται σε μια παιδική ψυχή… Έχω λόγους να νιώθω τύψεις, ένιωθα τύψεις για πολύ καιρό. Τα παιδιά μας αξίζουν την τελειότητα και υπήρξαν φορές που δεν την προσέφερα στα παιδιά μου. Όμως, αυτή η παντοτινή τελειότητα, δεν μπορεί να προσφέρεται από νορμάλ μαμάδες. Απλά είναι αδύνατον. Δεν υπάρχει τέλεια μαμά! Πρόσφερα μόνο την αγάπη μου στα παιδιά. Αυτή είχε μέσα και όλα όσα ανάφερα πιο πάνω, αλλά η αγάπη ποτέ δεν είχε φύγει από την καρδιά μου. Και πραγματικά -θελω να- πιστεύω, πως αυτή είναι το κατακάθι στις ψυχές των παιδιών μας. Όπως και στον Ελληνικό καφέ. Ακόμα και να είχε βρωμίτσα ή κάποια ατέλεια ο πάτος του φλυτζανιού, το κατακάθι του καφέ τα καλύπτει όλα και μένει μόνο το άρωμα και η γεύση του καφέ! Η αγκαλιά μου ήταν και είναι πάντα ανοιχτή για τις χαρές τους και τα προβλήματά τους. Πιστεύω πως το ξέρουν. Έρχονται σε μένα να εκμυστηρευτούν μυστικά, να μάθουν την άποψή μου για κάτι, να πουν τον πόνο τους και να ρωτήσουν διάφορα που αφορούν στη ζωή τους. Με εμπιστεύονται και με αγαπούν. Μπορεί να τους τη σπάω συχνά, αλλά η αγάπη μου είναι δεδομένη. Και αυτό το γνωρίζουν.

 

Λιγότερες τύψεις! Αυτό θα μας ευχηθώ αυτή τη χρονιά! Λιγότερες τύψεις και περισσότερη αυτοεκτίμηση. Δεν είναι εύκολος ο ρόλος της μαμάς. Ας το αναγνωρίσουμε. Η κάθε μια έχει τα δικά της. Η κάθε μια προσπαθεί με τον δικό της τρόπο και η κάθε μια είναι καλύτερη από την άλλη σε κάτι από όλα αυτά που ζητούμαστε να κάνουμε καθημερινά. Και δεν πειράζει… Την αγάπη μας ζητάνε τα παιδιά μας. Ποτέ δεν ζήτησαν κάτι άλλο άλλωστε!

 

Γιορτάζουν οι ΜΑΜΑΔΕΣ την Κυριακή! Μεγάλη γιορτή! Η μέρα που γιορτάζει όλες μας τις όμορφες στιγμές με τα παιδιά μας, αλλά και τις άσχημες, μιας και η μητρότητα τα έχει και τα δύο…

 

Πρώτη χρονιά που η δική μου μαμά, δεν θα ευχηθεί στην μαμά της, μιας και η γιαγιά ταξίδεψε γι αλλού φέτος. Χρόνια πολλά μαμά μου! Χρόνια πολλά γιαγιάδες των παιδιών μου, χρόνια πολλά μαμάδες, χρόνια πολλά και σε μένα! Αξίζουμε όλη την αγάπη που θα μας λούσει την Κυριακή! ❤

Αυτόματος και φυσικός ο ρόλος της μαμάς?

 

Δεν είναι λίγες φορές που κάνω την ίδια συζήτηση με κάποια μελλοντική μαμά ή μαμά ήδη! Κατά πόσο δηλαδή χρειαζόμαστε να διαβάσουμε, να ψάξουμε και να μάθουμε για το ρόλο μας ως γονείς. Κάποιες φορές εξηγώ, κάποιες όχι. Αναλόγως το κατά πόσο θεωρώ πως θα βοηθήσει αυτό που θα πω δηλαδή…

 

Θέλω λοιπόν εδώ να εξηγήσω… Ναι, όλα θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι και μας βγαίνουν φυσικά και αυτόματα. Αυτό το κλασσικό να ακούμε το ένστικτό μας, την καρδιά μας, την φωνή μέσα μας, κλπ. Που ισχύει, αλλά όχι πάντα! Γιατί όχι πάντα? Γιατί εξαρτάται το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσες και βέβαια εξαρτάται και πολύ το περιβάλλον στο οποίο βρίσκεσαι τώρα.

 

Είναι για παράδειγμα φυσικό το να γεννήσεις φυσιολογικά. Για κάποιον λόγο όμως, έχουμε φτάσει να έχουμε 60% καισαρικές τομές αντί φυσιολογικού τοκετού στη χώρα μας! Γιατί? Γιατί το περιβάλλον στο οποίο γεννάμε, μας παρακολουθούν σε όλη την εγκυμοσύνη και ακούμε από άλλες μαμάδες, δεν υποστηρίζει τον φυσιολογικό τοκετό. Οπότε το φυσικό και αυτόματο, δεν μας βγαίνει τελικά.

 

Είναι επίσης φυσικός ο θηλασμός. Έλα όμως που οι περισσότερες από εμάς μπορεί να μην θηλάσαμε όταν είμασταν παιδιά (και άρα δεν έχουμε μαμάδες που γνωρίζουν για να μας βοηθήσουν), οι περισσότερες φίλες μας μαμάδες επίσης δεν έχουν θηλάσει (οπότε ούτε αυτές γνωρίζουν να μας βοηθήσουν), και τέλος το μαιευτήριο, ο γυναικολόγος και παιδίατρος (εκτός από λίγες λαμπρές εξαιρέσεις), δεν έχουν ιδέα περί θηλασμού και άρα μας δίνουν οδηγίες αποθηλασμού και όχι θηλασμού. Πάλι το φυσικό και το αυτόματο, κάνει φτερά από το παράθυρο…

 

Το ίδιο λοιπόν συνεχίζεται και στο μεγάλωμα των παιδιών μας. Την σπουδαιότερη «δουλειά» που έχουμε να κάνουμε… Άλλη φωνάζει στο παιδί, άλλη καθόλου! Άλλη δέρνει το παιδί, άλλη καθόλου. Άλλη το τιμωρεί, το απειλεί, το αφήνει να κλαίει για να μάθει να κοιμάται μόνο του, άλλη όχι! Άλλη το αφήνει να εξερευνήσει τον κόσμο γύρω του, άλλη όχι γιατί φοβάται! Άλλη κοιμάται με το παιδί της, άλλη του δίνει έτοιμες κρέμες με ζάχαρη και άλλη φτιάχνει σπιτικό φαγητό. Με λίγα λόγια, άλλη μαμά συμπεριφέρεται με έναν τρόπο, άλλη με εντελώς διαφορετικό. Άλλη την έδερναν όταν ήταν μικρή και την τιμωρούσαν, άρα της βγαίνει φυσικά αυτό. Άλλη δεν είχε φάει ποτέ κρεμούλες έτοιμες και άρα της βγαίνει φυσικό να μαγειρεύει για το παιδί της, κλπ κλπ… Άρα το φυσικό και αυτόματο, είτε είναι τελείως διαφορετικό για την κάθε μαμά, είτε δεν είναι φυσικό και αυτόματο αν κάποιο από τα παραπάνω είναι λάθος. Και το αν είναι σωστό ή λάθος, έρχεται η επιστήμη ευτυχώς να μας το πει!

 

 

Πλέον, ότι πληροφορία ψάξουμε στο internet, υπάρχει διαθέσιμη. Τα πάντα! Θέλεις να μάθεις για την εγκυμοσύνη σου, χιλιάδες πληροφορίες! Για τον τοκετό σου? Το ίδιο. Για το πως να θηλάσεις το μωρό σου. Πληροφορίες κι εκεί! Και πληροφορίες γονεϊκότητας. Υπάρχουν έρευνες, (επιστημονικές έρευνες και όχι θεωρίες του κάθε τύπου που θέλει να πουλήσει ένα βιβλίο), για το κάθε τι. Δεν υπάρχει για μένα η δικαιολογία «μου το είπε ο γιατρός». Αν ένας γιατρός σου πει πως πρέπει να γεννήσεις με καισαρική, μπορείς να ψάξεις να δεις αν όντως ισχύει. Να ζητήσεις μια δεύτερη άποψη. Το ίδιο και αν σου πει ότι το γάλα σου δε φτάνει στο μωρό ή ότι δεν είναι καλό και πρέπει να το κόψεις! Το θεωρώ ανεύθυνο να πιστέψεις το κάθε τι που θα σου πει ο οποιοσδήποτε χωρίς να ψάξεις έστω λίγο τι λένε άλλοι! Αυτό με την εμπιστοσύνη δεν το δέχομαι. Για να κερδίσει κάποιον την εμπιστοσύνη σου, πρέπει να στο αποδείξει και πάλι για κάτι σοβαρό, το τσεκάρεις. Δεν είναι δύσκολο. Τι ποσοστά καισαρικής πχ έχει ένας γυναικολόγος? Ο παιδίατρος του παιδιού είναι πιστοποιημένος σύμβουλος γαλουχίας? Αν όχι, όταν σου πει να κόψεις τον θηλασμό ή να δώσεις συμπλήρωμα, ζήτα βοήθεια από κάποιον με πιστοποίηση!

 

Εκτός από σκέτες πληροφορίες, υπάρχουν και εθελοντικές ομάδες. Γυναίκες και επαγγελματίες υγείας βοηθούν δωρεάν, στηρίζουν και συζητούν διάφορα θέματα/προβλήματα που μπορεί να τύχουν σε μια εγκυμοσύνη, λοχεία και γενικά το μεγάλωμα ενός παιδιού.

 

Ομάδες που μας μαθαίνουν πως μπορούμε να γίνουμε διαφορετικοί γονείς και να μην επαναλάβουμε λάθη παλιότερα. Που μας δείχνουν πως πλέον κάποιες τακτικές παλιές έχουν αποδειχθεί επικίνδυνες, λανθασμένες και προβληματικές για την ανάπτυξη ενός παιδιού.

 

Ομάδες και πληροφορίες λοιπόν… Και γιατί υπάρχουν όλες αυτές οι ομάδες? Είναι η απόδειξη πως κάποια πράγματα ίσως έχουν ξεχαστεί, ίσως απλά έχουν αλλάξει, αλλά δεν μας βγαίνουν πάντα αυτόματα, ούτε φυσικά. Ίσως με προσπάθεια από μέρους μας, να αλλάξει το περιβάλλον στο οποίο ζούμε και οι εικόνες που θα βλέπουν οι μελλοντικές μαμάδες, να είναι τέτοιες που όλα αυτά θα τους βγαίνουν όντως αυτόματα και φυσικά. Μέχρι τότε, ψάξτε, διαβάστε και μάθετε! Σιγά σιγά, αλλάζοντας την εσωτερική φωνή που μας θυμίζει τα παλιά, αρχίζει μια νέα φωνούλα να μας υπενθυμίζει τα σωστά. Και τότε θα καταλάβετε πως το παιδί σας είναι πολύ σημαντικό και αξίζει να μην αφήσετε τίποτα στη τύχη! Είναι στο κάτω κάτω, το μέλλον του κόσμου όλου! Το λες και αρκετά σημαντικό ε? 😉

Γιορτή της μητέρας! Χρόνια μας πολλά!

 

Είναι πάλι αυτή η όμορφη Κυριακή του χρόνου. Που έχει αρχίσει να καλοκαιριάζει, τα λουλούδια στον κήπο είναι ολάνθιστα και αρχίζουμε τις επισκέψεις στην θάλασσα δειλά δειλά! Και ξυπνάς με γέλια, πρωινό και καφέ από τα χεράκια των παιδιών με την βοήθεια του μπαμπά τους, καρτούλες, ζωγραφιές και λουλούδια!

 

Η Κυριακή αυτή που γιορτάζεις κι εσύ και η  μαμά και η γιαγιά σου! Που τα παιδιά σου, σου λένε ευχαριστώ, σε αγαπώ, είσαι η καλύτερη μαμά του κόσμου. Κι εσύ χαμογελάς, παίρνεις και δίνεις φιλάκια, χάδια και αγκαλιές και δοκιμάζεις από τον καφέ που σου φτιάξανε και αναφωνείς πως είναι ο καλύτερος του κόσμου, ακόμη κι αν… δεν πίνεται!

 

Είναι η μέρα που ξέρεις πως εκατομμύρια μαμάδες χαίρονται μαζί με σένα εκείνη την ημέρα και όλες πάνω κάτω κάνουν τα ίδια! Γιατί το αξίζουμε στο κάτω κάτω! Και έχουμε λοιπόν κι εμείς μια μέρα αφιερωμένη σε όλα όσα προσφέρουμε στα παιδιά μας.

 

Φέτος είμαι διπλά χαρούμενη! Φέτος θα «μισογιορτάζει» και μια αγαπημένη μου φίλη! Φέτος θα χαίρεται που θα μπορεί να γιορτάσει κι αυτή και πως του χρόνου θα της δώσει ένα μπουκετάκι λουλούδια ένα τοσοδούλικο χεράκι (με πολύ βοήθεια από τον μπαμπά)! Για την ώρα το χεράκι αυτό βρίσκεται ακόμη μέσα στην κοιλίτσα ❤

 

Φέτος, θέλω να αφιερώσω την γιορτή της μητέρας σε όλες τις μέλλουσες μαμάδες που προσπαθούσαν καιρό για τον καρπό που βρίσκεται στην κοιλιά τους! Θέλω να την αφιερώσω και στις γυναίκες που θέλουν να κάνουν παιδί αλλά δεν τα καταφέρνουν και να τους πω να μην χάσουν την πίστη τους! Και στις γυναίκες που περιμένουν να υιοθετήσουν μωρό, ένα παιδί είναι δικό σας, απλά ακόμη δεν το έχετε γνωρίσει! Σας εύχομαι  η γιορτή της μητέρας που τώρα μπορεί να σας προκαλεί πόνο και πίκρα, σύντομα να σας προκαλεί μόνο γέλια και χαρές!

 

Χρόνια μας πολλά μαμάδες! Είμαστε όλες τυχερές! Να μην το ξεχνάμε, έτσι??? 😉

Μαμάαααα! Γιαγιάααααα, χρόνια πολλάαααααααα ❤

 

Και ένα βιντεάκι έτσι για να θυμηθούμε γιατί όλος αυτός ο ντόρος με τις μαμάδες 😉

Ο τέλειος τρόπος να μεγαλώσεις ένα παιδί!

 

Από το 2007 είμαι μαμά! Από το 2007, ψάχνω, διαβάζω, μελετάω, αναρωτιέμαι, στεναχωριέμαι, χαίρομαι, περηφανεύομαι, και τελικά αποφασίζω! Ποιος είναι ο τέλειος τρόπος να μεγαλώσεις ένα παιδί? Θα σας πω! Μμμμμ… Όχι από την αρχή του ποστ βρε παιδιά! Να εξηγήσω πρώτα!

 

Λοιπόν, πριν το Facebook, Υπήρχαν τα διάφορα μαμαδοφόρουμ (πριν από αυτά ήταν οι παιδικές χαρές, η γειτονιά, κλπ), διάφορα άρθρα από sites και τώρα έχει έρθει πια και το FB. Μαμάδες που μιλάνε για τα τέλεια παιδιά τους, τον τρόπο που τα μεγαλώνουν, τα συγκρίνεις με τα δικά σου, συγκρίνεις και τις μαμάδες αυτές με σένα. Άλλες φορές βγαίνεις εσύ καλύτερη, άλλες φορές χειρότερη, άλλες φορές αναρωτιέσαι πόσο πίσω είσαι! Πως στο καλό κάποιες είναι τόσο σούπερ και τι στο καλό κάνεις λάθος? Και έχοντας μπει και διαβάσει και έχοντας συμμετάσχει σε πολλά και διάφορα, τελικά έβγαλα ένα συμπέρασμα! Ή πολλά, θα δείξει πως θα πάει το ποστ! Καθώς γράφω μου έρχονται άλλωστε!…

 

Υπάρχουν κάποια πράγματα που σίγουρα, δίχως αμφιβολία, είναι σωστά. Ο θηλασμός πχ, είναι ό,τι καλύτερο. Το να αφήνεις το παιδί σου να κλαίει για να μάθει να κοιμάται, είναι μέγα λάθος. Το να το χτυπάς, επίσης! Ο φυσιολογικός τοκετός καλύτερος από μια καισαρική. Η καλή διατροφή του παιδιού, δώρο για το σώμα του. Και από κει και πέρα, αρχίζουν τα δύσκολα!

 

Φωνάζεις στα παιδιά σου όταν σου έχουν σπάσει πια τα νεύρα? Τους βάζεις τιμωρία? Τα αφήνεις να παίζουν μόνα τους δίχως ποτέ να τους πεις να μην κάνουν κάτι, ακόμη κι αν φοβάσαι ότι θα πέσουν και θα σπάσουν το κεφάλι τους? Τους λες ΌΧΙ ακόμη κι αν δεν πρόκειται για κάτι ΠΟΛΥ επικίνδυνο? Όταν κλαίνε τα πιάνεις αγκαλιά? Πως? Μπορούν να σε βλέπουν καθώς κλαίνε ή είναι το κεφαλάκι τους στον ώμο σου και άρα δεν σε κοιτάνε? Τους μιλάς με χαϊδευτικά ή με παρατσούκλια? Έχεις για τα παιδιά πολλά παιχνίδια ή όχι? Έχεις και μπάρμπι? Τα αφήνεις να βλέπουν και τηλεόραση? Τα βάζεις να μαζέψουν τα παιχνίδια τους? Τι τους δίνεις να φάνε? Πολλά κρέατα? Λίγα? Όταν μαλώνουν τα παιδιά σου, μιλάς? Τα αφήνεις να τα βρουν μόνα τους ακόμη κι αν θεωρείς ότι το ένα συνεχώς αδικείται? Και τι λες? Πως το λες? Βάζεις όρια? Τι όρια? Πως τα βάζεις? Και η λίστα συνεχίζετε! Και όσο μαθαίνεις, τόσα περισσότερα διαβάζεις. Και όσα περισσότερα διαβάζεις, τόσα περισσότερα συνειδητοποιείς πως δεν γνωρίζεις και πως κάνεις λάθος!

 

Και τελικά βρίσκεσαι σε ένα σταυροδρόμι και καταλαβαίνεις πως πρέπει να μια απόφαση και να διαλέξεις τον ένα από τους δύο δρόμους. Γιατί αλλιώς θα τρελαθείς!

 

Ή θα συνεχίσεις να διαβάζεις και να είσαι με ένα ερωτηματικό και ένα βιβλίο στο χέρι. Μια συνεχής απορία για το τι πρέπει να κάνεις. Πως να αντιδράσεις για το κάθε τι μικρό. Και όσο το κάνεις συνειδητοποιείς πως δεν ξέρεις για πόσα πράγματα και για ποια πρέπει να ψάξεις να βρεις την λύση. Είσαι χαμένη και δεν νιώθεις πια σίγουρη για το πόσο καλή μαμά είσαι. Πριν να διαβάσεις τόσα πολλά, είχες αυτό το ένστικτο. Αυτό το μητρικό ένστικτο, αλλά τώρα βλέπεις πως δεν ήταν αρκετό. Δεν είσαι πια ο εαυτός σου, πρέπει να συμπεριφέρεσαι με συγκεκριμένο τρόπο στα παιδιά και αυτό σου προκαλεί νεύρα, αλλά από την άλλη, είναι για το καλό των παιδιών. Αν τα καταφέρεις να είσαι τέλεια, θα είναι και το παιδί σου τέλειο. Και όσο και να προσπαθείς, έχεις νεύρα ρε παιδί μου! Πολλά νεύρα! Γιατί πόσο να προσπαθείς να είσαι κάτι που δεν είσαι? Και τα παιδιά? Γιατί δεν είναι τέλεια και όχι όπως θα έπρεπε να είναι βάσει του βιβλίου? Γιατί το ένα δεν σε ακούει? Το άλλο φωνάζει και επιμένει και μεταξύ τους υπάρχουν φορές που αναρωτιέσαι τι στο καλό έχεις κάνει και δεν τα πάνε καλά! Να συνεχίσεις τον δρόμο αυτό? Να συνεχίσεις για να μάθεις κι άλλα και να τα καταφέρεις κάποια στιγμή?

 

Ή να πας από το άλλο δρομάκι? Να διαβάζεις νέα βιβλία, να μαθαίνεις τριγύρω διάφορα και μετά να τα περνάς από το δικό σου ολόδικό σου φίλτρο? Να εμπιστευτείς τον εαυτό σου και αυτό το μητρικό ένστικτο που είναι το πιο δυνατό από οποιοδήποτε άλλο? Να καταλάβεις ότι δεν πρόκειται να τα κάνεις ΠΟΤΕ όλα τέλεια, να καταλάβεις πως δεν υπάρχει τέλειο παιδί, όσο κι αν θα το ήθελες για το παιδί σου? Να αποδεχθείς ότι θα κάνεις πολλά λάθη! Πολλά! Πως κάποια μέρα τα παιδιά σου θα στην πουν, θα σου φωνάξουν ίσως γι αυτά ή θα στα τρίψουν και στην μούρη δείχνοντάς σου ότι τα δικά τους παιδιά τα μεγαλώνουν αλλιώς. Όπως δηλαδή πρέπει κιόλας 😉 Να αποφασίσεις πως είσαι αυτή που είσαι? Πως θα προσπαθείς συνεχώς για το καλύτερο και πως θα το κάνεις με τον δικό σου τρόπο, γιατί αλλιώς δεν είσαι ο εαυτός σου και αυτόν θέλεις να γνωρίσουν και να αγαπήσουν τα παιδιά σου?

 

Λοιπόν τι διαλέγεις? Εγώ επέλεξα! Και δεν έχω πια τύψεις! Πριν διαβάσω όλα όσα διάβασα και έμαθα, είχα καταλάβει κάτι. Πως η αγάπη μου για τα παιδιά, αλλά και τα ίδια μου τα παιδιά μου έδειχναν πάντα τον σωστό τρόπο. Και το ξέχασα φαίνεται στον δρόμο! Ξέχασα ότι είμαι η μαμά τους! Η Λυδία! Η Μαμά Λυδία που η Ναταλία όταν γράφει το όνομά μου γράφει απλά «μαμά»! Και αυτά είναι τα παιδιά μου! Αυτά που ώρες ώρες μπορεί να μου σπάσουν τα νεύρα και να τους βάλω και τις φωνές. Αυτά που το βράδυ θα τους ζητήσω συγνώμη και θα με πάρουν αγκαλιά και θα μου πουν πόσο με αγαπούν! Που τα αγκαλιάζω και το ξέρουν ότι τα αγαπώ όσο τίποτα άλλο στον κόσμο. Που έχουν αρχίσει να μεγαλώνουν και τα χαίρομαι ακόμη πιο πολύ. Που έχουν αρχίσει να μεγαλώνουν και τα πράγματα άλλες φορές είναι πιο εύκολα τα πράγματα και άλλες πιο δύσκολα! Και μετά τα βλέπεις να κοιμούνται αγκαλιά και σου θυμίζουν πως όλα είναι όπως θα έπρεπε να είναι!

 

 

Ποιόν τρόπο διάλεξα? Χρειάζεται να σας πω?  Μα τον ΔΙΚΟ ΜΟΥ τέλειο τρόπο να μεγαλώσεις ένα παιδί φυσικά! Αυτόν που βγαίνει από την καρδιά μου! Όχι της τέλειας μαμάς! Όχι του τέλειου παιδιού! Αλλά της τέλειας και ολοκληρωτικής αγάπης! Εκεί εκπτώσεις, αμφιβολίες και αλλαγές δεν κάνω! Δεν το δέχομαι!

 

Υπάρχει το τέλειο παιδί? Η τέλεια μαμά? Ο τέλειος τρόπος μεγαλώματος? Είναι ένας και μοναδικός? Υπάρχει manual? Και δεν παίρνει αλλαγές? ΟΚ, δεν λέω να είμαστε «όσα παίρνει ο άνεμος!» αλλά από κάποιο σημείο και μετά, δεν πρέπει να είμαστε λίγο χαλαροί? Ο εαυτός μας? Ο καλύτερος εαυτός μας, έστω?

Δύο παιδιά ή ένα?

 

Πριν κάνω παιδιά, έλεγα πάντα πως θα ήθελα να κάνω τρία! Πριν κάνω παιδιά έλεγα πολλά και διάφορα διαφορετικά από αυτά που λέω τώρα βέβαια! Ο άντρας μου μεγάλωσε με άλλα τρία αδέρφια κι εγώ με έναν αδερφό μεγαλύτερό μου (2 χρόνια). Το να κάνουμε τρία παιδιά φαινόταν μια πολλή καλή ιδέα για μένα.

 

Και μετά έγινα μαμά! Του Γιώργου μου. Άλλαξε όλος ο κόσμος μου. Όλα όσα είχα φανταστεί, γι αυτό το παιδί, τα άλλαζα. Για να φανταστείτε, είχα βρει μια δουλειά και τους είχα πει ότι είμαι έγκυος και ότι θα μπορώ να ξεκινήσω 2 με 3εις εβδομάδες μετά που θα γεννούσα. Θα το κρατούσε η πεθερά μου είχα σκεφτεί, μέχρι να είναι σε ηλικία να πάει παιδικό! Το σκέφτομαι και γελάω, πραγματικά!

 

Όταν λοιπόν γέννησα, ένα ήταν ξεκάθαρο! Ότι θα το μεγάλωνα εγώ, θα το θήλαζα, θα το είχα κοντά μου μέρα νύχτα και ότι βλέψεις επαγγελματικές είχα εγώ αλλά και οι γονείς μου (που πλήρωσαν πτυχία και μεταπτυχιακά), θα περίμεναν όσο χρειαζόταν, γιατί είχα γίνει πια μαμά. Είχα ένα παιδί και ήμουν υπεύθυνη εγώ και ο άντρας μου για να το μεγαλώσουμε όπως θα θέλαμε. Συνειδητά, αποφασίσαμε να κάνουμε ότι χρειαστεί ώστε να μην χρειάζεται να δουλεύω εγώ. Τα πτυχία μπήκαν στο ντουλάπι και αποδέχτηκα τον όρο full time mom, με μεγάλη μου χαρά!

 

Και το ένα παιδί, ήταν παιδί που δεν καθόταν ποτέ από βρέφος, ούτε σε ρηλάξ, ούτε σε πάρκο, ούτε σε τίποτα. Ήθελε αγκαλιά, περπάτημα, σκαρφαλώματα, πολλούς θηλασμούς, προσοχή, φροντίδα και αγάπη! Και όταν πλησίαζε τα 3 (λίγες μέρες πριν δηλαδή), ήρθε και η αδερφή του! Η Ναταλία μας 🙂

 

Κάποια στιγμή θυμάμαι την μαμά μου να μου λέει πως τα δύο παιδιά, δεν διπλασιάζουν τον χρόνο και τις δουλειές που πρέπει να αφιερώνεις γι αυτά, αλλά τον πολλαπλασιάζουν. Και είχε δίκιο! Αλλά ήμουν σίγουρη πως ήθελα και ένα δεύτερο παιδί. Αρχικά για να μεγαλώνει ο Γιώργος με ένα ακόμη αδερφάκι. Για να μην τον «κακομάθουμε» όπως καμιά φορά συμβαίνει με τα μοναχοπαίδια (αν και τελικά αυτό έχει να κάνει με τους γονείς και μόνο με αυτούς), αλλά βασικά γιατί ήθελα στη ζωή του να έχει έναν συνοδοιπόρο, έναν άνθρωπο με τον οποίο έχει μεγαλώσει και μοιραστεί παρόμοιες εμπειρίες. Έναν άνθρωπο με τον οποίο θα ξέρει πάντα πως θα μπορεί να είναι ο εαυτός του, με τον οποίο θα τους δένει μια αγάπη και στον οποίο θα μπορεί να στηριχτεί, να θυμάται, να γελάει, όταν πια εμείς θα έχουμε φύγει….  Αργότερα και για μας κατάλαβα!

 

Η Ναταλία ήταν κι αυτή ένα μωρό που ζητούσε να θηλάσει σχεδόν όλη την ώρα, καθόταν βέβαια και λίγο περισσότερο στο λίκνο και μάλιστα κοιμήθηκε μία ή δύο φορές μόνη της καθώς έπαιζα με τον Γιώργο! Μετά ήταν κι αυτή μια ζουζούνα όπως ο αδερφός της, αλλά ακόμη πιο πεισματάρα.

 

Είχαμε ζήλιες, όχι κάτι φοβερό αλλά τις είχαμε. Ένιωθα τρομερές τύψεις, γιατί σήμαινε πως δεν κάνω καλά την δουλειά μου σαν μαμά.

 

Είχαμε και έχουμε τσακωμούς. Ξεσπάσματα του στιλ, μόνο τη Ναταλία δεν θυμώνετε ποτέ (ακόμη κι ας το κάνουμε και μάλιστα επιδεικτικά καμιά φορά για να το δει και ο Γιώργος) αλλά ο Γιώργος είναι 7 και η Ναταλία 4. Πως δίνεις σε ένα εφτάχρονο παιδί να καταλάβει πως άλλα περιμένεις από αυτό και άλλα από ένα παιδί 3 χρόνια μικρότερο? Στα μάτια τους, η αδικία είναι μεγάλη!

 

Θυμάμαι στην αρχή, όταν ακόμα ήταν μωρό η Ναταλία, που λογάκια αγάπης πολλά και τρυφερά δεν της έλεγα μπροστά στον Γιώργο. Τον έπιανα με το μάτι μου να με κοιτά με παράπονο. Κι ας του έλεγα κι αυτού μετά, του είχε μείνει το γεγονός ότι η μαμά αγαπάει πιο πολύ την μικρή! Περίμενα τα βραδινά ξυπνήματά της για να την λούσω με τρυφερά λογάκια και χάδια. Την ώρα που όλοι κοιμόντουσαν!

 

Αλλά δεν γίνεται τελικά. Όσο και να έχεις χωριστεί στην μέση, όσο κι αν προσπαθείς να μην είσαι διαιτητής, κάποιες φορές θα γίνεις, ότι και να λένε τα βιβλία. Και τότε θα είσαι άδικος με το ένα παιδί στα δικά του μάτια. Μπορεί και στα δικά σου όταν το σκεφτείς μετά. Όσο κι αν προσπαθήσεις, θα τα παίξεις. Θα φωνάξεις! Θα πεις και μια κουβέντα παραπάνω, θα κουραστείς και θα ψάχνεις ώρες ώρες να δεις που στο καλό έκανες λάθος κι αν θα ήταν καλύτερα απλά να είχες μια καριέρα και να τα έβλεπες λίγο το μεσημέρι και λίγο το βράδυ πριν κοιμηθούν! Θα φτάσεις σε σημείο να αναρωτιέσαι τι στο καλό κόμπλεξ μπορεί να τους έχεις δημιουργήσει και τι θα λένε στον ψυχαναλυτή τους 20 χρόνια από τώρα! Ξαφνικά, όσο κι αν το πίστευες πριν. Απλούστατα, δεν είσαι τέλεια!

 

Και μετά αρχίζουν και μεγαλώνουν. Και τα βλέπεις που όλο και περισσότερη ώρα παίζουν όμορφα δίχως καβγάδες. Που αγκαλιάζονται και γελάνε και που στα καλά τους θα σου πουν πόσο αγαπάνε ο ένας τον άλλον! Που αρχίζεις κι εσύ να βρίσκεις και τον εαυτό σου, αυτόν που είχες πριν τον ρόλο της μαμάς, έστω και για λίγη ώρα την ημέρα. Που μπορείς ακόμη και βιβλίο να διαβάσεις καθώς αυτά απασχολούνται το ένα με το άλλο (μέχρι να μαλώσουν πάλι)!

 

Και αρχίζεις να σκέφτεσαι ότι καλά τα πας. Ότι αξίζει τον κόπο. Ότι ο ένας είναι όντως θησαυρός για τον άλλον, αλλά βασικά και τα δύο, ο μεγαλύτερος θησαυρός του κόσμου για σενα. Και σκέφτεσαι τελικά πως ΑΞΙΖΕΙ! Αξίζει πραγματικά, όσο δύσκολα και να τα βρίσκεις ώρες ώρες, όσο κι αν νιώθεις τύψεις πολύ συχνά, όσο κι αν για κάποιον καιρό υπάρχεις σχεδόν μόνο ως μαμά!

 

Δύσκολη η δουλειά της μαμάς ενός παιδιού! Ακόμη πιο δύσκολη η δουλειά της με δύο παιδιά! Δεν μπορώ να φανταστώ πόσο δύσκολη με τρία ή με περισσότερα παιδιά. Το δικό μου όριο είναι πια τα δύο! Ο θησαυρός μου είναι αυτά τα δύο παιδιά! Είμαι τόσο μα τόσο περήφανη γι αυτά και χαίρομαι που έχω την δυνατότητα να τα μεγαλώνω εγώ.

 

Πολλοί με ρωτάνε αν θα πρέπει να κάνουν κι άλλο παιδί ή να μείνουν στο ένα. Δεν μπορώ να απαντήσω αυτή την ερώτηση παρά μόνο για μένα. Και είναι σίγουρο για μένα, πως δίχως τη Ναταλία και τον Γιώργο, η οικογένειά μας δεν θα ήταν ολοκληρωμένη! Τα δύο αυτά παιδιά μου δίδαξαν πολλά πράγματα. Το πιο σημαντικό, ήταν ότι στο ένα ήμουν σίγουρη πως είμαι καλή μαμά. Στο δεύτερο άρχισα να αμφισβητώ τον εαυτό μου και να με δουλεύω ακόμη περισσότερο, μέχρι να φτάσω πάλι στο σημείο να πω ότι ναι, είμαι καλή μαμά! Δεν είμαι τέλεια! Δεν θα μπορούσα άλλωστε, όσο κι αν το έχω προσπαθήσει στο παρελθόν. Δεν θα φτάσω ποτέ στο τέλειο κι ας νόμιζα ότι μπορούσα, ΑΛΛΑ αυτό που είμαι τώρα, είναι αυτό που έχουν ανάγκη τα παιδιά μου! Κι αυτό που είμαι τώρα, τους το προσφέρω απλόχερα, δίχως τσιγκουνιές αλλά με πολύ αγάπη!

 

Δύο παιδιά ή ένα λοιπόν? Για μένα, σίγουρα ΔΥΟ! Και πιο συγκεκριμένα, ο Γιώργος και η Ναταλία 🙂

Το ελεύθερο παιδί!

Μητέρα είναι αυτός που έχει μεγάλα όνειρα για σένα, αλλά μετά σε αφήνει να κυνηγήσεις τα δικά σου και σε αγαπά ακριβώς το ίδιο ❤

 

Υπάρχει ένα τριπάκι (βασικά διάφορα υπάρχουν) στο οποίο μπορεί να πέσει κάποιος, και ίσως κατά καιρούς έχω πέσει κι εγώ. Όταν ένας γονιός μεγαλώνει (ή προσπαθεί να μεγαλώσει) το παιδί του με μια ήπια διαπαιδαγώγηση, βασικά προσπαθώντας να μεγαλώσει παιδιά με τον δικό τους χαρακτήρα και όχι με αυτόν που θα άρεσε στους γονείς τους να έχουν, προσπαθώντας να μεγαλώσει παιδιά ελεύθερα, παιδιά που δεν φοβούνται τους γονείς τους, παιδιά που δεν κάνουν το σωστό επειδή φοβούνται την τιμωρία, αλλά κάνουν κάποια στιγμή το σωστό αλλά επειδή θέλουν να κάνουν το σωστό,αυτός ο γονιός ακούει πολλά και διάφορα.

 

Ακούει το πόσο κακομαθαίνει τα παιδιά του. Το ότι τα αφήνει κολλημένα πάνω του, πως δεν θα ανεξαρτητοποιηθούν, πως τους κάνει κακό, πως δεν θα γνωρίζουν πως να αντιμετωπίσουν τον κόσμο, πως δεν θα είναι σαν τα υπόλοιπα παιδιά, θα είναι μαμάκηδες, πως τα δικά τους θα τα μεγαλώσουν αλλιώς, ή τα μεγάλωσαν αλλιώς και βγήκαν σούπερ και πολλά άλλα τέτοια! Και επειδή οι περισσότεροι από μας τους γονείς, η αλήθεια είναι, μεγαλώσαμε με τον τρόπο που όλοι μάς λένε να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας, έχουμε και ένα μικρό ερωτηματικό ώρες ώρες στο πίσω μέρος του μυαλού μας (ειδικά στις κάποιες δυσκολίες), έχουμε την ανάγκη να δούμε τα παιδιά μας να διαψεύδουν τους φόβους των τριγύρω. Και εκεί τσουπ, σκοντάφτουμε και πέφτουμε στο τριπάκι που σας έλεγα. Και τα κάνουμε θάλασσα, γιατί ενώ γνωρίζουμε τι πρέπει να κάνουμε, κάνουμε άλλα! Αυτά που μας λένε οι άλλοι ότι πρέπει να κάνουμε, ή κάτι στο ενδιάμεσο, ή κάτι άσχετο! Σαλάτα με λίγα λόγια!

 

Φαινομενικά λοιπόν, τα ελεύθερα παιδιά, δεν «κολλάνε»! Όταν θέλουν κάτι, θα επιμένουν, θα κλάψουν, θα φωνάξουν, θα διεκδικήσουν το δίκιο τους και με το δικό τους μυαλό, θα θεωρούν πως έχεις άδικο! Η επιμονή αυτή, το πείσμα και ο τσαμπουκάς τους, θα θεωρηθεί αγένεια, θα θεωρηθεί κακομάθημα του παιδιού, θα θεωρηθεί κακή διαπαιδαγώγηση. Σαν γονιός, θα ντραπείς, θα προσπαθήσεις να ηρεμήσεις το παιδί, θα παίξει και κανένα σχόλιο του στιλ, «λίγος χρόνος έχει μείνει μέχρι να βάλετε τις βάσεις για υπάκουα παιδιά!» και θα αρχίσεις να αναρωτιέσαι αν κάτι περισσότερο πρέπει να κάνεις, θα μιλήσεις για τιμωρία στο παιδί, θα βάλεις τις φωνές. Γιατί κατά βάθος, θες να δουν και οι άλλοι πως τα παιδιά σου σε σέβονται! Αχ! Σε σέβονται! Γιατί άραγε μας λείπει και αποζητάμε τόσο τον σεβασμό? Και αλήθεια, νομίζουμε πως το υπάκουο παιδί αυτό κάνει? Σέβεται? Ή φοβάται? Κι εμείς μετά χαιρόμαστε μέσα στον εγωισμό μας, γιατί αν και γνωρίζουμε πως δεν είναι σεβασμός αλλά φόβος, οι άλλοι το θεωρούν σεβασμό? Τι καλά! Έχω τα καλύτερα παιδιά του κόσμου!

Και μετά έρχεται και η ανεξαρτησία. Το άλλο μεγάλο θέμα για κάποιον που δεν προσπαθεί να σπρώξει το παιδί του στην ανεξαρτησία (όσο αυτό ακόμα χρειάζεται την ασφάλεια) με κάθε κόστος! Και αφήνεις το παιδί σου κολλημένο πάνω σου, για μήνες, για χρόνια. Το κοιμίζεις κοντά σου, το κουβαλάς πάνω σου σε μάρσιπο και ακούς και πάλι σχόλια. «Μα έτσι δεν θα ξεκολλήσει ποτέ από πάνω σου» και «λογικό είναι να μην θέλει κανέναν άλλον εκτός από εσένα, αφού έτσι το έμαθες!» και «πως θα πάει σχολείο χωρίς κλάματα?» Και τελικά έρχεται ο καιρός που το παιδί θα πάει σχολείο και το αποδεικνύει πως δεν έχει πρόβλημα, είναι κοινωνικό, τα καταφέρνει! Και παίρνεις βαθιά ανάσα γιατί το απέδειξες! Χα! Γιατί έτσι θα σταματήσουν τα σχόλια. Αλλά έρχεται το δεύτερο και ενώ ξεκινά καλά το σχολείο, ξαφνικά δείχνει να σε χρειάζεται! Να κολλάει και πάλι πάνω σου και να μην θέλει κανέναν! Και εκεί αρχίζεις και νιώθεις περίεργα! Κλωνίζεσαι! Γιατί αλήθεια? Κουράστηκες? Χρειάζεται να αποδείξεις κάτι? Τι?

 

Το παιδί μου κοντεύει 4! Το άλλο, το «μεγάλο» κοντεύει 7! Δύο υπέροχα παιδιά! Πανέξυπνα, ταλαντούχα, καλά, κοινωνικά, ανεξάρτητα, ελεύθερα! Ελεύθερα να νιώσουν όπως θέλουν, να εκφραστούν όπως νιώθουν, μέχρι να μάθουν να διαχειρίζονται και τις αντιδράσεις τους! Ανεξάρτητα όταν αισθάνονται καλά, κολλημένα πάνω στην μαμά τους και τον μπαμπά τους όταν νιώθουν πιεσμένα! Αυτό δεν ήθελα? Να νιώθουν πως η μαμά και μπαμπάς είναι και θα είναι για πάντα, το λιμάνι τους? Εκεί που όσο κι αν έχουν μεγαλώσει, μπορούν να βρουν την γαλήνη και την συμπαράσταση? Αυτό δεν είναι το θέμα? Να μπορούν να αισθάνονται ελεύθερα για να διεκδικήσουν, να γελάσουν, να πετάξουν, να αποτύχουν, να κλάψουν, να θυμώσουν, να κολλήσουν μέσα στην αγκαλιά μας, δίχως να αισθάνονται κριτική, απογοήτευση και πως ο θαυμασμός μας έχει μειωθεί? Ακόμη και σε πισωγυρίσματα, σε αποτυχίες, σε άσχημες στιγμές! Αυτό θα πει σιγουριά!

 

Το ξαναλέω. Η κόρη μου κοντεύει 4! Ο γιος μου τα 7! Στα δύσκολα έρχονται κοντά μου. Ο Γιώργος πολλές φορές και στον μπαμπά του. Συζητάει, ακούει την γνώμη μας, μας λέει τις σκέψεις του. Τις όμορφες σκέψεις του, αυτές που τον κάνουν να ντρέπεται και λίγο. Αυτές που τον προβληματίζουν! Η Ναταλία, δυναμική, όταν θέλει κάτι, θα βρει τρόπο να τα καταφέρει. Ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι θα σου σπάσει τα νεύρα και θα μαλλιάσει η γλώσσα της. Θυμάμαι πως έτσι ήμουν κι εγώ! Κάπου τον έχασα αυτόν τον δυναμισμό στην πορεία. Έχω ορκιστεί να προσπαθήσω να μην της τον χάσω κι αυτής! Αυτός ο δυναμισμός της, παράλληλα με το γεγονός ότι μιλάει πολύ σωστά, μάλλον μας έχει κάνει να περιμένουμε πολλά από αυτήν. Ίσως περισσότερα από όσα πρέπει. Ίσως ξεχάσαμε και τον Γιώργο στην ηλικία της. Και τώρα τελευταία, η Ναταλία μου θύμισε πως πρέπει να θυμάμαι πως είναι ακόμη μικρή! Είναι το μωρό μου. Με χρειάζεται! Νιώθει ανασφάλεια τον τελευταίο καιρό. Προσπάθησα να την πείσω πως δεν αισθάνεται έτσι. ¨οοοοχιιιιιι, είσαι ανεξάρτητη εσύ! Σε μεγάλωσα σωστά! Γιατί να μην είσαι? Να δες το αδερφό σου!» Και τελικά κατάλαβα (νομίζω)… Είσαι το μικρό μου κοριτσάκι, σε μεγάλωσα με τον τρόπο που σε μεγάλωσα, για να νιώθεις ελεύθερη να βρίσκεσαι στην αγκαλιά μου, κολλημένη όπως παλιά, μέχρι να νιώσεις αρκετά έτοιμη να αντιμετωπίσεις ότι καινούργιο συμβαίνει στην ζωή σου! Γιατί θέλω να γίνεις τόσο γρήγορα ανεξάρτητη? Γιατί να μην με χρειάζεσαι?

 

Γιώργο μου, Ναταλία μου, είμαι εδώ! Όσα χρόνια κι αν περάσουν, εύχομαι να νιώθετε ελεύθεροι να έρχεστε κοντά μας και να νιώθετε την αγάπη και τον θαυμασμό μας. Γιατί τώρα αλλά και για πάντα, σας αγαπάμε, σας θαυμάζουμε και σκεφτόμαστε μόνο τα καλύτερα και για τους δυο σας! Αυτό δεν θα το αλλάξει τίποτα! Ποτέ! Η μεγάλη μας προσδοκία, είναι να είστε αυτό που θέλετε να είστε! Συγνώμη που καμιά φορά πέφτουμε μέσα στα «τριπάκια». Κι ευχαριστούμε που μας θυμίζετε να βγούμε από κει μέσα 🙂

«Είσαι μαμά στο σπίτι? Μα ΤΙ κάνεις όλη μέρα?»

Διάβασα στο blog του Matt Wolsh το παρακάτω άρθρο, το οποίο δεν άντεξα να μην μεταφράσω γιατί πολύ μου άρεσε!!! Έχει γράψει αρκετά καλά κατά καιρούς! Συμφωνώ βέβαια με το άρθρο του όσο δεν πάει! Είμαι σίγουρη ότι θα αρέσει σε πολλές μαμάδες!

Όπως είπε αυτολεξεί και ο άντρας μου όταν του το διάβασα «είναι αξιοθαύμαστο πόσο καθαρά βλέπουν τα πράγματα μερικοί άνθρωποι..» 

Ο Matt, είναι εκτός από blogger, και ραδιοφωνικός παραγωγός, αλλά βασικά μπαμπάς διδύμων. Το άρθρο θα το βρείτε εδώ στα Αγγλικά.

Πηγή: http://themattwalshblog.com/2013/10/09/youre-a-stay-at-home-mom-what-do-you-do-all-day/

Μετάφραση: Λυδία Θεοχάρη (mamalydia)

 

Μου συνέβη 2 φορές μέσα σε μια εβδομάδα, και ήταν και οι δύο από γυναίκες. Οποιοσδήποτε θα έπρεπε να έχει λίγο περισσότερο τακτ απ’ αυτό, αλλά οι γυναίκες –ειδικά οι γυναίκες-  θα έπρεπε, να πάρει, να ξέρουν καλύτερα.

 

Την προηγούμενη εβδομάδα, ήμουν στο φαρμακείο και με πλησίασε μια χαρωπή  γυναίκα.

 

«Ματ! Πως τα πάνε τα μικρά σου?»

 

«Τέλεια! Τα πάνε μια χαρά, ευχαριστώ για το ενδιαφέρον.»

 

«Χαίρομαι που τ’ ακούω. Και η γυναίκα σου?  Έχει γυρίσει στη δουλειά ή ακόμη?»

 

«Ε, βασικά δουλεύει σκληρά στο σπίτι, προσέχοντας τα παιδιά. Αλλά όχι δεν έχει πάει πίσω στον εργασιακό χώρο, αν αυτό εννοείς.»

 

«Τέλεια περνάει! Πρέπει να είναι ωραία!»

 

«Τέλεια? Είναι πολύ σκληρή δουλειά. Έχει γερή ανταμοιβή? Ναι. Αλλά περνάει τέλεια? Όχι πάντα.»

 

Και σ’ αυτή την περίπτωση δεν της την είπα και πολύ άγρια. Ήμουν μόνο λίγο αυθάδης και υπομονευτικά καταδεκτικός.

 

Το επόμενο επεισόδιο συνέβη σήμερα σε ένα καφέ. Ξεκίνησε με παρόμοιο τρόπο. Μια φιλική ανταλλαγή ειδήσεων, για το πώς πάνε τα πράγματα με τα μωρά. Η συζήτηση γρήγορα εκτροχιάστηκε όταν η γυναίκα μου πέταξε ένα:

 

«Και λοιπόν, η γυναίκα σου θα μείνει στο σπίτι μόνιμα?»

 

«Μόνιμα? Ε, στο άμεσο μέλλον, θα μεγαλώνει τα παιδιά full time, ναι!»

 

«Ναι, εμένα είναι 14 τώρα. Αλλά είχα και την καριέρα μου όλα τα χρόνια. Δεν μπορώ να με φανταστώ στο σπίτι. Θα ήμουν τόσο νευρόσπαστη. [Γελάει] Μα ΤΙ κάνει όλη μέρα?»

 

«Α, απλά, τα πάντα. Εσύ τι κάνεις όλη μέρα?»

 

«…Εγώ? Χα! ΔΟΥΛΕΥΩ!»

 

«Η γυναίκα μου δεν σταματάει ποτέ να δουλεύει. Εντωμεταξύ, είναι μέρα μεσημέρι και είμαστε και οι δύο σε ένα καφέ. Είμαι σίγουρος πως και η γυναίκα μου θα τρελαινόταν για λίγο χρόνο να κάτσει να πει έναν καφέ. Είναι καλά να μπορείς να κάνεις ένα διάλλειμα, σωστά?

 

Η συζήτηση τέλειωσε λιγότερο φιλικά από όσο ξεκίνησε.

 

Κοιτάξτε, δεν κάθομαι να κριτικάρω τις γυναίκες που δουλεύουν εκτός σπιτιού. Καταλαβαίνω ότι πολλές είναι αναγκασμένες να το κάνουν γιατί είναι single μαμάδες, ή απλά γιατί ένας μισθός δεν φτάνει για τις ανάγκες της οικογένειάς τους. Ή απλά το επέλεξαν, γιατί αυτό θέλουν να κάνουν. Μια χαρά. Επίσης γνωρίζω πως οι περισσότερες «business women” δεν είναι τόσο αγενείς, με αυτάρεσκο τουπέ, όσο οι δύο που γνώρισα πρόσφατα.

 

Αλλά δεν θα αρχίσω τις ψαλμωδίες τώρα. Αυτό που θέλω να κάνω, είναι να κλωτσήσω την στραβή υλιστική μας κοινωνία στο καλάμι και να πω, «ΞΥΠΝΑ, ΔΙΑΟΛΕ!»

 

Αυτή η συζήτηση δεν θα έπρεπε να είναι καν απαραίτητη. Δεν θα έπρεπε να εξηγώ τον λόγο που είναι παρανοϊκό το οποιοσδήποτε –πόσο μάλλον άλλες γυναίκες- να εκφράζεται με περιφρόνηση και εχθρικότητα για τις μαμάδες που μένουν στο σπίτι. Είμαστε στ’ αλήθεια τόσο ρηχοί? Είμαστε στ’ αλήθεια τόσο μπερδεμένοι? Είμαστε στ’ αλήθεια ο πρώτος πολιτισμός στην ιστορία της ανθρωπότητας που έχει αποτύχει να κατανοήσει την σοβαρότητα και την λαμπρότητα της μητρότητας? Οι παγανιστές ανύψωσαν την Μητρότητα και την ανήγαγαν σε Θεότητα. Εμείς πήραμε την αντίθετη κατεύθυνση. Της συμπεριφερόμαστε σαν μια ασθένεια ή σαν εμπόδιο.

 

Τους ανθρώπους αυτούς που αφοσιώνονται ολοκληρωτικά σ’ αυτή την κουραστική, δίχως ευχαριστίες, και τόσο εξαιρετικά σπουδαία δουλειά του να μεγαλώνεις παιδιά, θα έπρεπε να τους κάνουμε άγαλμα! Θα έπρεπε να τους βλέπουμε με ευλάβεια και να τους θαυμάζουμε με τον ίδιο τρόπο που θαυμάζουμε τους μεγάλους επιστήμονες ή τους ήρωες πολέμου. Αυτές οι γυναίκες κάνουν κάτι υπέροχο και περίπλοκο, απαιτητικό και τρομακτικό, επίπονο, χαρωπό και απαραίτητο. Ότι και να είναι αυτό που ΚΑΝΟΥΝ, κάνουν ΚΑΤΙ, και από το πόσο καλά το κάνουν, ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ  ο πολιτισμός μας. Ποιος άλλος μπορεί να πει το ίδιο? Ποια άλλη δουλειά «κουβαλάει» τόση σπουδαιότητα?

 

Είναι αλήθεια – το να είσαι μαμά δεν είναι «δουλειά». Δουλειά είναι κάτι το οποίο κάνεις μέρος της μέρας σου και μετά σταματάς να το κάνεις. Πληρώνεσαι. Μπορείς να είσαι μέλος σε συνδικαλιστικά σωματεία , είσαι ασφαλισμένος και έχεις ώρα διαλλείματος. Είχα πολλές δουλειές. Δεν ήταν κάτι φοβερό ή μυστηριώδες. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί έχουμε «αγιάσει» το εργασιακό περιβάλλον. Από πού μας ήρθε αυτή η ιδέα? Από το Κουμουνιστικό Μανιφέστο? Το να έχεις μια δουλειά είναι απαραίτητο για κάποιους -είναι για μένα- αλλά δεν είναι απελευθερωτικό ή ενδυναμωτικό. Όποια και να είναι η δουλειά σου – ουδείς αναντικατάστατος. Είσαι ένας αριθμός. Ένας υπολογισμός. Είσαι ένας υπηρέτης. Μπορείς να αντικατασταθείς και θα αντικατασταθείς τελικά. Είμαι σκληρός? Όχι, είμαι κάποιος που έχει μια δουλειά. Είμαι πραγματιστής.

 

Αν η μητέρα σου αποφάσιζε μια μέρα να παραιτηθεί από τον ρόλο της αυτό, ζωές ολόκληρες θα έρχονταν τα πάνω κάτω. Η κοινωνία θα υπέφερε τρομερά. Οι κυματισμοί αυτής της τραγωδίας θα ήταν αισθητοί για γενιές. Αν αποφάσιζε να παραιτηθεί από προγραμματιστής, θα έβρισκαν άλλον μέσα σε τέσσερις μέρες και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Το ίδιο ισχύει και για σένα και για μένα. Η ελευθερία και η δύναμή μας, βρίσκεται μέσα στο σπίτι μας, όχι στο γραφείο. Αλλά είμαστε σαν ζόμπυ, οπότε δε λέμε να το καταλάβουμε.

 

Ναι, η γυναίκα μου είναι ΑΠΛΑ μαμά. ΑΠΛΑ. Φέρνει ΑΠΛΑ την ζωή στο σύμπαν, και ΑΠΛΑ αναθρέφει, πλάθει και μεγαλώνει αυτή τη ζωή. ΑΠΛΑ μανατζάρει και κουμαντάρει και συντηρεί της δουλειές του σπιτικού μας, καθώς ταυτόχρονα φροντίζει τα παιδιά τα οποία ΑΠΛΑ βασίζονται για τα πάντα σ’ αυτήν. ΑΠΛΑ διδάσκει στα δίδυμά μας πώς να είναι ανθρώπινα πλάσματα και καθώς θα μεγαλώνουν ΑΠΛΑ θα τα προπονεί για όλα.  Από θέματα ηθικής μέχρι καλούς τρόπους, από την Αλφαβήτα μέχρι την υγιεινή τους, κλπ. Είναι ΑΠΛΑ  τα πνευματικά μου θεμέλια και ο βράχος πάνω στον οποίο έχει χτιστεί η οικογένειά μας. Είναι ΑΠΛΑ τα πάντα για τους πάντες. Και η κοινωνία ΑΠΛΑ θα καταγκρεμιζόταν  αν αυτή και οι υπόλοιπες συμμαμάδες της, αποτύχαιναν σε οποιοδήποτε από αυτά που υπογράμμισα πιο πάνω.

 

Ναι, είναι απλά μητέρα. Στο στιλ του να κοιτάξουμε τον ήλιο και να πούμε,

 

«κοίτα, είναι απλά ο ήλιος.»

 

Εννοείται πως δεν μπορούν όλες οι γυναίκες να είναι στο σπίτι full time. Αλλά,  άλλο είναι απλά να αναγνωρίσεις  αυτό το γεγονός και άλλο το να το αναγάγεις και ως το ιδανικό. Όταν λες ότι είναι το ιδανικό, στην ουσία λες πως τα παιδιά ΙΔΑΝΙΚΑ θα έπρεπε να περνάνε ΛΙΓΟΤΕΡΟ χρόνο με την μητέρα τους. Κι αυτό είναι τρέλα. Σκέτη τρέλα. Ούτε ιδανικό είναι, ούτε φυσιολογικό. Όσο περισσότερο καιρό μπορεί μια μητέρα να μεγαλώσει τα παιδιά της, τόσο το καλύτερο. Τόσο το καλύτερο γι αυτά, για την ψυχή τους, τόσο το καλύτερο για την κοινωνία, τόσο το καλύτερο για την ανθρωπότητα. Τελεία και παύλα!

 

Και τέλος, πολύ πιθανόν να είναι αλήθεια πως οι μαμάδες στο σπίτι, έχουν και περιόδους απραξίας. Πολλοί που δουλεύουν εκτός σπιτιού έχουν επίσης περιόδους απραξίας. Για να λέμε και την αλήθεια, υπάρχουν και πολλές, πολλές δουλειές που βασικά πιο πολύ καιρό, έχουν περιόδους απραξίας, με μικρές εκρήξεις βαρβάτης δουλειάς μοιρασμένη στο εργασιακό δυναμικό. Αλλά όπως και να ‘χει δεν ψάχνομαι για καβγά για το ποιος είναι «απασχολημένος» πιο πολύ ώρα. Μου φαίνεται πως εκτιμούμε τον χρόνο μας τόσο λίγο, που φτάσαμε να μετράμε την αξία βάσει του πόσο λίγος –χρόνος- μας μένει. Με άλλα λόγια, έχουμε εξιδανικεύσει το «είμαι απασχολημένος» και το ανταλλάξαμε με το «είμαι σημαντικός» . Μπορείς να είσαι απασχολημένος αλλά ασήμαντος, όπως επίσης μπορείς να είσαι σημαντικός, αλλά όχι απασχολημένος. Δεν έχει καμία σημασία. Νομίζω πως κανείς μας δεν είναι τελικά όσο απασχολημένος νομίζει πως είναι και βασικά, όσο απασχολημένοι κι αν είμαστε πραγματικά, είναι περισσότερο από όσο θα έπρεπε να είμαστε.

 

Ο άνθρωπος σήμερα έχει πάρει γενικά πολύ στραβά κάποια θέματα. Αλλά, σε τελική ανάλυση, και όταν ολόκληρος ο πολιτισμός μας θα έχει καταρρεύσει, αυτό που θα μετανιώνουμε πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο, είναι ο τρόπος που συμπεριφερθήκαμε στις μαμάδες και τα παιδιά.

Το μεγάλο στοίχημα!!!

 

 

 

Λοιπόν, λέω να κάνω μια εξομολόγηση… Το σκέφτηκα και το ξανασκέφτηκα, γιατί εγώ μπορεί να τα γράφω αυτά στο blog μου, αλλά πραγματικά δεν γνωρίζω πόσοι τα διαβάζετε, ποιοι είστε, πως με χαρακτηρίζετε ή αν τύχει και με δείτε στο δρόμο, αν θα με γνωρίζετε. Εγώ γράφω για την ζωή μου, αλλά τις περισσότερες φορές δεν γνωρίζω πολλά για την δική σας. Είναι λίγο περίεργο αυτό, αλλά το βασικά περίεργο, είναι ότι αισθάνομαι και μια ευθύνη. Εγώ αποφάσισα να γράψω, εσείς με διαβάζετε και βγάζετε κάποια συμπεράσματα. Αυτά λοιπόν τα συμπεράσματα, θέλω να είναι όσο πιο πραγματικά γίνεται. Δεν είμαι καμιά τέλεια μαμά. Ίσα ίσα που τελευταία μόνο αυτό δεν νιώθω, αλλά σημασία έχει (λένε), η προσπάθεια!

 

Ναι, δεν έδειρα ποτέ τα παιδιά μου, δεν τα έχω αφήσει να κλαίνε μόνα τους εκτός από όταν μου το ζητάνε, προσπαθώ να τους δίνω καλές τροφές, να μην τους αγοράζω χαζά παιχνίδια, να τα βοηθώ να αποκτούν ελευθερία, ΑΛΛΑ, τελευταία νιώθω, πως όταν με πιάσουν τα νεύρα μου (αχ αυτά τα νεύρα), ειδικά όταν είμαι στις δύσκολες μέρες (ξέρετε εσείς μαμάδες), δεν μπορώ να σταματήσω το στόμα μου! Μπορώ δηλαδή, γιατί εκεί που δεν με παίρνει το σταματώ, αλλά στα παιδιά μου με παίρνει φαίνεται (κακώς που το νιώθω έτσι) και δεν το σταματώ όσο θα ήθελα…

 

Και έχουν υπάρξει φορές που θα κάνω συγκρίσεις μεταξύ των δύο αδερφιών, που θα μιλήσω λίγο ειρωνικά (και δεν το πιάνουν και ρωτάνε και τι εννοώ και εκεί ευτυχώς το σώζω), που θα φωνάξω, που θα πω να με αφήσουν για λίγο στην ησυχία μου, που θα συνεχίσω να τους μιλάω και ενώ το μυαλό μου μου λέει να σταματήσω γιατί τα έχω σκατώσει ήδη, το συναίσθημα μου λέει να τα χώσω! Και έχουν υπάρξει αρκετές φορές μέσα στον τελευταίο χρόνο, που τα έχω χώσει. Στο 3χρονο κοριτσάκι μου και στο 6χρονο αγοράκι μου! Που μετά ξέρουν ότι θα τους ζητήσω συγνώμη και θα το δεχτούν. Λες και το κεφάλι μου θα κάνει μπαμ, και εκεί που νομίζεις ότι θα βάλεις τα κλάματα, απλά βάζεις τις φωνές…

 

Και να σου τα νέα άρθρα και οι νέες έρευνες που δείχνουν την νέα γενιά γονιών να μην κακοποιεί τα παιδιά του πια σωματικά με ξύλο, αλλά οι φωνές δίνουν και παίρνουν. Η νέα μορφή κακοποίησης λένε είναι! Ναι, αλλά εγώ είχα ορκιστεί πως τα παιδιά μου δεν θα κακοποιηθούν από εμάς με κανέναν τρόπο, οπότε τώρα? Τι γίνεται? Και από την μία διαβάζω σε διάφορες ομάδες μαμάδες που ποστάρουν κάτι του στίλ «αχ, είμαι τόσο στεναχωρημένη! Σήμερα πρώτη φορά φώναξα στο 2χρονο παιδάκι μου!» και η πρώτη μου σκέψη είναι, καλά μας δουλεύεις? ΠΡΩΤΗ φορά??? ΠΡΩΤΗ??? Η δεύτερη σκέψη είναι ένα χαιρέκακο Join the club! Και η τρίτη, «μακάρι να ήμουν κι εγώ έτσι!»

 

Ναι έχω κουραστεί, ξέχασα να φροντίζω και τον εαυτό μου αρκετά για να μην βρεθώ εδώ που είμαι και τώρα εδώ και κάποιους μήνες με ψάχνω. Με ασκήσεις ηρεμίας, με καλούς φίλους που με βοηθούν, με το να κοιτάξω λίγο περισσότερο κι εμένα (ε, με λίγες τύψεις παρέα κλασικά)  και αρχίζω να χαλαρώνω. Βασικά αρχίζω να είμαι αισιόδοξη ότι θα τα καταφέρω!

 

Και αντίπροχτες, διάβασα ένα άρθρο μιας άλλης blogger σε ένα άλλο μέρος της γης που βίωνε το ίδιο πράγμα! Διάβαζα την συνέντευξή της και έλεγε ότι μια μέρα, ενώ περίμενε να έρθει ένας μάστορας στο σπίτι, αυτή είχε φορτώσει τόσο πολύ που άρχισε να γκαρίζει στα παιδιά της. Και εκεί πάνω στο κρεσέντο της, ξαφνικά συνειδητοποίησε ότι ο μάστορας την έβλεπε από το παράθυρο. Και ντράπηκε! Γιατί όπως είπε, μπροστά στον κόσμο, μπορούσε να κοντρολάρει τον εαυτό της, να είναι ήρεμη και να μην φωνάζει στα παιδιά, αλλά στο σπίτι της, εκεί που δεν είχε καθόλου κοινό, ξεσπούσε τον θυμό της άφοβα. Άφοβα από οποιονδήποτε χαρακτηρισμό! Και τότε σαν τούβλο στο κεφάλι, συνειδητοποίησε κάτι που την ταρακούνησε τόσο ώστε να πάρει μια μεγάλη απόφαση! Ότι είχε κοινό! Και εκείνο το κοινό την χαρακτήριζε επίσης. Ήταν τα παιδιά της. Το κοινό για το οποίο θα έκανε οτιδήποτε στην ζωή της, το κοινό για το οποίο ήθελε να ισχύουν οι καλοί χαρακτηρισμοί που της έδιναν οι άλλοι. Και ποια ήταν η απόφασή της? Να βάλει ένα στοίχημα με τον εαυτό της, και να μην ξαναφωνάξει, ούτε να μιλήσει άσχημα στα παιδιά της για 365 μέρες! Oh yes!   Και μάλιστα άνοιξε ένα blog για να ξεκινήσει ημερολόγιο καταγραφής αυτών των ημερών. Το συζήτησε με τα παιδιά της και τους ζήτησε βοήθεια! Και μπορεί να είχε και καλές μέρες και κακές στην αρχή, αλλά όσο περνούσε ο καιρός, τόσο καλύτερα τα πήγαινε!

 

Βελάκια με φώτα νέον στράφηκαν και αναβόσβηναν προς το μέρος μου όταν το διάβασα! Στην αρχή έκλεισα τα μάτια μου και έκανα πως δεν τα έβλεπα. Αλλά τα έβλεπα και με κλειστά τα μάτια! Γιατί βρισκόντουσαν και μέσα στο μυαλό μου και παντού! Και ήθελα να το βάλω κι εγώ το στοίχημα, αλλά με έπιασε φόβος! Κι αν το βάλω το στοίχημα αλλά δεν τα καταφέρω? Και αν το έχω πει κι εγώ στα παιδιά μου και δουν ότι δεν τα καταφέρνω? Αλλά δεν άντεξα και τους το είπα. Τους είπα ότι διάβασα αυτό το blog και αναρωτιόμουν αν θα μπορούσα να τα καταφέρω κι εγώ. Μου είπαν πως θα τα κατάφερνα και πως δεν τους φωνάζω και τόσο πολύ… Τους είπα ότι θα χρειαστώ βοήθεια. Πως αν βλέπουν πως πάω να θυμώσω πολύ, θα μου λένε το συνθηματικό «Πορτοκαλί Ρινόκερος» (όπως και της blogger) και τους είπα κι εγώ, πως όταν φτάνω στα όρια μου και τους το λέω, πως είμαι έτοιμη να φωνάξω, πως τα αγαπώ και δεν θέλω να το κάνω, αλλά χρειάζομαι την βοήθειά τους, να προσπαθούν να μου την δίνουν. Και το δέχτηκαν κι αυτό…

 

Προχτές λοιπόν, έβαλα αυτό το στοίχημα. Την υπόλοιπη μέρα, το τήρησα. Χτες, ήταν πιο δύσκολη μέρα. Ήρθε ο αδερφός μου με την οικογένειά του εδώ και ξέρετε πως παθαίνουν ένα αμόκ τα παιδιά όταν έχουν φιλοξενούμενους, πόσο μάλλον και την αγαπημένη τους ξαδερφούλα! Ξέρετε, που τους μιλάτε και είναι λες και είσαι αόρατος και δεν υπάρχει καμία αντίδραση. Και που ενώ νιώθεις το κεφάλι σου να γεμίζει φωνές, εσύ συνεχίζεις να μιλάς ήρεμα… Αυτό! Αλλά και πάλι, φωνή δυνατή δεν βγήκε από το στόμα μου! Σήμερα όμως μπορεί να μην φώναξα, αλλά κάτι σπόνδες και άσχημα σχόλια τα έκανα! Ωπ, είπα! Κομμένα κι αυτά! Κι αυτά βλαβερά είναι! Και τότε συνειδητοποίησα πόσο δύσκολο στοίχημα έβαλα… Μήπως να το πάρω πίσω? Ναι το σκέφτηκα!

 

Αλλά βρήκα την λύση! ΔΕΝ ήθελα να το γράψω στο blog. Όχι με τίποτα δεν ήθελα! Δεν ξέρω πόσοι με διαβάζετε, αλλά και τρεις και πέντε να είστε, αν το διαβάσετε, αυτό θα σημαίνει ότι δεν θα μπορώ να το πάρω πίσω εύκολα. Θα πρέπει να προσπαθήσω κι άλλο! Γιατί, είναι όπως την δίαιτα. Αν πεις οτι κάνεις, δεν μπορείς να σαβουριάσεις μπροστά σ’αυτούς που το ξέρουν! Σε κρατάει κάτι περισσότερο… Σε κρατάει, σου δίνει κι άλλη δύναμη. Μήπως όμως τελικά αυτό χρειάζομαι? Κι άλλη δύναμη?

 

Και το πήρα απόφαση λοιπόν. Να σας το γράψω! Και έτσι λοιπόν, αυτή τη φορά θα γράψω κάτι εδώ πέρα, για να πάρω δύναμη από εσάς. Να γράφω κάθε τόσο πως τα πάω (ίσως ανά εβδομάδα? Το σκέφτομαι…), να μου δίνεται κι εσείς κουράγιο, λύσεις… Και να γίνω η μαμά που θέλω για τα παιδιά μου! Για να είναι οι χαρακτηρισμοί οι δικοί τους, αυτοί που θα με κάνουν περήφανη να ακούσω κάποια στιγμή. Λοιπόν φίλοι και φίλες… Ξεκινάω! Στοίχημα πως θα τα καταφέρω να μην φωνάζω στα παιδιά μου, αλλά και να μην λείπει η τρυφερότητα από τα σχόλια μου? Στοίχημα πως δεν θα με πάρουν με ζουρλομανδύα διακοπές σε ένα όμορφο μέρος? Πάει?

 

Και να βρούμε και ένα όνομα για το στοίχημα αυτό? Κάτι συμβολικό? Για πείτε ιδέες για τίτλο τη κάθε εβδομάδας!

 

Βαθιές αναπνοές, θετική σκέψη και βουτιά στα δύσκολα! 🙂

Καμμένη μπαταρία μου!

 

Δεν υπάρχει καμία μα καμία μαμά στον κόσμο που δεν έχει ζήσει περίοδο καμμένης μπαταρίας! Αυτή την περίοδο που μόνο καλή μαμά δεν νιώθεις. Που το μόνο που θες να κάνεις, είναι να σηκωθείς όσο πιο αργά γίνεται από το κρεβάτι, να φτιάξεις καφέ, να κάτσεις στο μπαλκόνι σου, να τον πιεις με την ησυχία σου, να κάτσεις στο κομπιούτερ σου να χαζεεεεεέψεις το απόλυτο τίποτα, να μην μαγειρέψεις τίποτα, να μην συμμαζέψεις τίποτα, να μην ασχοληθείς με κανέναν και τίποτα, να βαριέσαι που ζεις. Να σκέφτεσαι τι ωραία που θα ήταν να πας απλά για ψώνια όσες ώρες θες χωρίς να σκέφτεσαι κανέναν και τίποτα, μετά να πας απλά για καφέ με κάποιον της ίδιας ηλικίας με σένα και να μιλάς, από βλακείες μέχρι και σοβαρά ζητήματα, να βγεις με τον άντρα σου έξω και να γυρίσεις με ταξί όπως μπορεί να έκανες παλιότερα…

 

Κι όμως, τίποτα από αυτά δεν γίνεται! Και αρχίζεις και μπαίνεις στο λούκι να σε λυπάσαι (αχ τι καημένη που είμαι ένα πράμα). Γιατί μπορεί να μπόρεσες να κοιμηθείς λίγο παραπάνω, αλλά πρέπει να σηκωθείς, να φτιάξεις πρωινό, να αλλάξεις τα παιδιά, να συμμαζέψεις τριγύρω, λίγο πιο μετά να ξανασυμμαζέψεις μαγειρεύοντας, να παίξεις με τα παιδιά, να ξανασυμμαζέψεις φτιάχνοντας έναν καφέ, να βγεις στο μπαλκόνι μέχρι να ακούσεις ένα ή δύο παιδιά να σε φωνάζουν, να μπεις, να ξαναπαίξεις ή να τους φτιάξεις κάτι για να ασχοληθούν για να μπορέσεις να κάτσεις λίγο στο κομπιούτερ γιατί εκεί νιώθεις ότι μπορείς να μιλήσεις λίγο όπως αν θα πήγαινες για τον καφέ που λέγαμε. Θες να πας να αγοράσεις καμιά παντελόνα ή μαγιό τώρα που μπαίνουν οι ζέστες, αλλά ή θα πας με δύο παιδιά και δεν θα καταφέρεις να βρεις κάτι ή θα τα αφήσεις με τους δικούς σου, αλλά θα πρέπει να γυρίσεις πίσω γρήγορα γιατί σε τρων’ οι τύψεις… Και μαζεύεις, μαζεύεις, και τελικά φτάνεις σε ένα σημείο που ακόμη κι αν μπορείς να βγεις, βαριέσαι, γιατί… δεν ξέρεις γιατί. Και δεν έχεις όρεξη, και αναρωτιέσαι αν έχεις και λίγο κατάθλιψη ή αν σου λείπουν όλες οι βιταμίνες και τα μέταλλα από το σώμα σου ή αν απλά άφησες κάπου την ενέργειά σου και δεν θυμάσαι που, γιατί έχεις και λίγο Αλτσχάιμερς από τότε που έγινες μαμά!

 

Και δεν φτάνει που δεν έχεις όρεξη! Έχεις ΚΑΙ νεύρα! Γιατί όλα περνάνε από σένα. Τα παιδιά προσπαθούν να σε βγάλουν συνεχώς από αυτή σου την φάση κι εσύ δεν θες. Αλλά και θες ταυτόχρονα… Και λες και όλοι γύρω σου εξαρτώνται από την δική σου όρεξη. Και αντί να προσπαθούν να κάνουν κάτι παραπάνω για να σε ξεκουράσουν, λες και προσπαθούν να κάνουν κάτι παραπάνω για να σου σπάσουν τα νεύρα! Και ξεσπάς στα παιδιά, στον άντρα σου, και έτσι, μαζί με όλο αυτό, στο πακέτο μπαίνουν και οι τύψεις! Γιατί τι μαμά θα ήσουν αν δεν είχες τύψεις? Και αγχώνεσαι! Γιατί, ο στόχος σου παλιότερα ήταν να γίνεις σπουδαία στην δουλειά σου, αλλά αυτό το αντάλλαξες την μέρα που γέννησες, με το να είσαι σπουδαία μαμά. Και αυτό, το να είσαι σπουδαία μαμά το παλεύεις καθημερινά, γιατί είναι το μόνο τελικά που για σένα αξίζει να είναι σπουδαίο. Γιατί τα σπουδαία παιδιά σου, μια σπουδαία μαμά αξίζουν να έχουν για να λάμψουν! Αλλά, έλα που κι αυτό αυτές τις μέρες, νιώθεις πως το έχεις κόψει και πως έχει παραμείνει μόνο το μαμά, και παλεύεις να μην μπει από μπροστά η λέξη κακιά! Μπου, χου, χουυυυυ!

 

Και τελικά, κάτι γίνεται! Κάνεις κλικ! Δεν είναι πάντα το ίδιο πράγμα! Μπορεί να είναι ένα μέηλ από μια μαμά που σε ευχαριστεί για την βοήθεια που της έχεις δώσει, ή μια αγκαλιά από τα παιδιά σου, ή ένας καλός λόγος του άντρα σου, της κολλητής σου, της μανας σου ή του πατέρα σου. Ή μια φράση που σου λέει κάποιος, την στιγμή που την χρειαζόσουν, ακόμη κι αν δεν εννοούσε αυτό που κατάλαβες, εσένα μπορεί να σου κάνει κλικ οτιδήποτε! Και μαγικά, ο καθρέφτης που κοιτάς και νομίζεις πως σου δείχνει την πικρή αλήθεια και σε κάνει ακόμη πιο χάλια, αλλάζει. Και ξαφνικά, καταλαβαίνεις πως έχεις ακόμη πολλή δύναμη μέσα σου, κοιτάζεις λίγο πιο βαθιά και βλέπεις και θετικά τον εαυτό σου. Και δίνεις μια και σηκώνεσαι! Και έχεις πιο πολλή όρεξη, και όταν παίζεις με τα παιδιά σου, δεν βαριέσαι αλλά χαίρεσαι. Το γέλιο τους ξαφνικά γεμίζει σιγά σιγά τις μπαταρίες σου, και το γεγονός ότι ακόμη και στην ζυγαριά σου τελειώσανε οι μπαταρίες, για σένα είναι σημάδι! Για να μην κρέμεσαι από τους αριθμούς της για να σου έρθει το κέφι ή να σου φύγει. Και δεν βάζεις μέσα άλλες καινούργιες, έτσι από πείσμα. Και σηκώνεσαι το πρωί, και ανοίγεις τις κουρτίνες να μπει φως και το κάνεις πιο συνειδητά, έτσι για να αλλάξει χρώματα το δωμάτιο, και στρώνεις τα κρεβάτια, και φτιάχνεις το πρωινό των παιδιών στο πιατάκι τους με σχέδια γιατί μόλις το δουν θα χαμογελάσουν, και βάζεις μουσική όχι μόνο για τα παιδιά, αλλά για να χορέψεις κι εσύ, και τα παιδιά να γελάνε γιατί κάνεις αστείες φιγούρες, και δωσ’ του το γέλιο τους σου γεμίζει κι άλλο τις μπαταρίες, και να μην έχεις αγοράσει ακόμη την παντελόνα τώρα που μπήκαν οι ζέστες, αλλά δεν σου φαίνεται τόσο πικρό και στενάχωρο πια. Αλλά ξέρεις ότι μια από αυτές τις μέρες θα βγεις! Να, αύριο είναι η επέτειος γάμου μου. Και η μητέρα μου είπε να κάτσει με τα παιδιά στο σπίτι όταν τα κοιμίσω, να βγω με τον αντρούλη μου. Μπορεί να μην γυρίσουμε με ταξί, αλλά τι να κάνουμε? Γονείς είμαστε πια!

 

Και έτσι περνάει ο καιρός. Με τις φρίκες μας, με τα ανεβάσματά μας, τα κατεβάσματά μας, τις τύψεις, τα νεύρα, αλλά και τα γέλια, τα μικρά και μεγάλα μαθήματά μας, την όρεξη για να ξαναβάλουμε αυτό το «σπουδαία» μπροστά από την λέξη ΜΑΜΑ, για όσο περισσότερο χρόνο μπορούμε! Την όρεξη να βάλουμε και την λέξη «σπουδαία» μπροστά από την λέξη ΑΝΘΡΩΠΟΣ.  Όχι επειδή μας αρέσει ο τίτλος, αλλά επειδή γι αυτό ήρθαμε σ’αυτή την γη, και επειδή αυτό αξίζει μόνο στα παιδιά μας! Καμμένη μπαταρία μου, σε φόρτισα πάλι 🙂

Χρόνια πολλά Μαμάδες!!!

Τα δικά μου παιδιά!

~ Μαμά ~

Λες κι όλα τ’ άλλα

στη ζωή ήταν μικρότερα

Λες κι η ζωή μου

με ετοίμαζε γι αυτό

Και τώρα όλα

σα να μοιάζουνε πιο μάταια

κι αυτή η λέξη

έχει γίνει πια… Εγώ!

Λυδία: 10-5-2013