Monthly Archives: Μαΐου 2012

Βρέφη που μαθαίνουν να σιωπούν κλεισμένα σε τοίχους υψηλού εσωτερικού άγχους που διαρκεί

Standard

Την άποψη μου για το θέμα του ύπνου και του κλάματος τους μωρού σας την έχω πει. Πλέον έρευνες γίνονται συνεχώς για να δείξουν πως δεν είναι μόνο θέμα ψυχολογίας του μωρού αλλά και σωματικής ακεραιότητας. Ψυχολόγοι εκτιμούν πως το να αφήνεις ένα μωρό να κλαίει, δημιουργεί πρόβλημα στο ίδιο σε στρεσογόνες καταστάσεις αργότερα, αλλά και χαλάει τον δεσμό του με την μητέρα και την εμπιστοσύνη που έχει σ’αυτήν (δείτε εδώ και εδώ). Επιστήμονες μας λένε πόσα και πόσα συμβαίνουν στο μωρό κατά την διάρκεια του κλάματος του και όταν η μητέρα δεν πάει να το παρηγορήσει. Μια νέα έρευνα δείχνει πως ακόμη και όταν οι γονείς πιστεύουν πως το παιδί πλέον δεν στρεσάρεται μιας και δεν κλαίει πια, είναι λάθος. Το παιδί έχει το ίδιο στρες, απλά… έπαψε να το δείχνει!

Πηγή: http://pediatros-thes.gr

Τα βρέφη που αφήνονται να κλαίνε παραμένουν δυστυχή μέρες μετά καθώς τα επίπεδα της ορμόνης του στρες παραμένουν ψηλά

Μην γελιέστε. Τα βρέφη συνεχίζουν να είναι δυστυχισμένα ώρες μετά από κλάμα καθώς τα επίπεδα της ορμόνης του στρες κορτιζόλης παραμένουν υψηλά, αλλά απλά παραμένουν «ήσυχα», σύμφωνα με νέα έρευνα.

Πρόκειται για στιγμές αγαλλίασης για πολλούς γονείς, όταν ένα βρέφος που έως τώρα έκλαιγε τελικά «μαθαίνει» να πέφτει για ύπνο και να παραμένει εκεί χωρίς να βγάζει ήχο.

Αλλά οι μητέρες και οι γονείς δεν θα πρέπει να μουδιάζουν σε μια εσφαλμένη αίσθηση ασφάλειας, επειδή το παιδί τους στην πραγματικότητα είναι πιθανό να είναι ακόμα αναστατωμένο.

Έρευνα κατέδειξε ότι τα επίπεδα της ορμόνης του στρες κορτιζόλης παραμένουν υψηλά σε βρέφη που κλαίνε, ακόμα και ημέρες ολόκληρες αφότου έχουν φαινομενικά «μάθει» να «ηρεμούν» από μόνα τους.

Με άλλα λόγια, το παιδί είναι ακόμα δυστυχισμένο αλλά απλά έχει μάθει να παραμένει σιωπηλό και να μην το εκφράζει.

Η έρευνα αυτή έρχεται να ανάψει την διαμάχη σχετικά με τα υπέρ και τα κατά της τεχνικής του ελεγχόμενου κλάματος – το να αφήνεις βρέφη που δεν ησυχάζουν να ησυχάσουν από μόνα τους μέχρι να πέσουν για ύπνο.

Οπαδοί της ρουτίνας, όπως η ειδική στην παιδική φροντίδα Gina Ford, υποστηρίζουν ότι εάν τα βρέφη κλαίνε κατά την διάρκεια ωρών που υποτίθεται ότι πρέπει να κοιμούνται, τότε δεν θα πρέπει να ανταποκρινόμαστε και να τα παίρνουμε αγκαλιά.

Άλλοι πάλι, όπως η ειδικός στην παιδική φροντίδα Sheila Kitzinger, λένε ότι οι μητέρες θα πρέπει να καθοδηγούνται από το ένστικτό τουςκαι όχι από «προληπτικές ρουτίνες».

Πολλά από τα βρέφη, που είχαν ηλικία μεταξύ τεσσάρων μηνών και δέκα μηνών, είχαν πρόβλημα να μπουν σε μια ρουτίνα ή να καθησυχαστούν χωρίς εξωτερική παρέμβαση και παρηγοριά από τους γονείς τους. Κατά την διάρκεια της έρευνας τοποθετήθηκαν στο κρεβάτι τους και αφέθηκαν να καθησυχαστούν από μόνα τους μέχρι να πέσουν για ύπνο, και υπολογίσθηκε η διάρκεια του κλάματός τους. Οι μητέρες τους παρέμειναν στο δωμάτιο αρκετά κοντά ώστε να ακούνε το κλάμα τους αλλά δεν τους επιτράπηκε να πάνε στα παιδιά τους. Μετρήθηκαν τα επίπεδα κορτιζόλης και στις γυναίκες και στα βρέφη κατά την πρώτη νύχτα της έρευνας και κατά την τρίτη.

Μέχρι την τρίτη νύχτα, τα βρέφη έκλαιγαν λιγότερο πριν πέσουν για ύπνο. Ωστόσο, τα επίπεδά τους στο αίμα σε κοριζόλη παρέμεναν υψηλά, σύμφωνα με την αναφορά του περιοδικού Early Human Development. Σε αντίθεση, οι μητέρες ξεκίνησαν την πρώτη νύχτα με υψηλά επίπεδα κορτιζόλης, αλλά έως την τρίτη μέρα τα επίπεδα αυτά είχαν πέσει στο σώμα τους, υποδεικνύοντας ότι είχαν χαλαρώσει επειδή το βρέφος τους σταμάτησε να κλαίει.

Η Wendy Middlemiss, ερευνήτρια στο Πανεπιστήμιο του Τέξας, λέει: «Παρόλο που τα βρέφη δεν επέδειξαν κανένα σημάδι στην συμπεριφορά τους ότι βίωναν στρες και ανησυχία κατά την μετάβαση στον ύπνο, συνέχισαν να βιώνουν πολύ υψηλές συγκεντρώσεις ορμονών του στρες.»

«Συνολικά, η εξωτερική έκφραση στρες στα μωρά εξαλείφθηκε με την «εκπαίδευση ύπνου». Ωστόσο, το στρες παρέμενε εκεί και συνεχιζόταν, δηλαδή τα βρέφη δεν «μάθαιναν» πώς να διαχειρίζονται εσωτερικά τέτοιες εμπειρίες μη ανταπόκρισης και ανησυχίας, αλλά συνέχιζαν να βιώνουν άγχος χωρίς να το δείχνουν».

Οι ίδιοι ερευνητές πρόκειται να επεκτείνουν το θέμα με διενέργεια μεγαλύτερης έρευνας, ώστε να δουν αν και πότε τελικά πέφτουν τα επίπεδα της ορμόνης του στρες με τον χρόνο, ενόσω τα βρέφη μαθαίνουν να ανταπεξέρχονται στον μοναχικό ύπνο.

Η Siobhan Freegard υποστηρίζει: «Δεν μπορεί κανείς να πει ότι δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να χρησιμοποιείται το ελεγχόμενο κλάμα – αλλά όλα είναι θέμα ισορροπίας. Εάν έχεις άδεια μητρότητας στο πρώτο παιδί και μπορείς να ξαπλώσεις όμορφα και να θηλάσεις το μωρό σου στο κρεβάτι, αυτό είναι κάτι τελείως διαφορετικά από το να είσαι μια μητέρα χωρίς σύντροφο που πρέπει και να δουλέψει γιατί αλλιώς κανείς δεν θα έχει φαγητό.»

«Πολλές μητέρες έχουν λάβει οδηγίες και συμβουλές να εφαρμόσουν το ελεγχόμενο κλάμα, αλλά τους προκάλεσε μεγαλύτερο στρες από το να παίρνουν το μωρό τους αγκαλιά έως ότου το παιδί ωριμάζει φυσικά με τον καιρό. Αλλά υπάρχουν και μητέρες που βρήκαν ότι το ελεγχόμενο κλάμα ήταν κάτι βραχύ, οξύ και επιτυχημένο».

Πηγή: Fiona Macrae, www.dailymail.co.uk, 24/05/2012

Σχολιασμός:

Η αρχή της ανθρώπινης ζωής είναι η πιο σημαντική και κρίσιμη περίοδος. Στον εύθραυστο και αναπτυσσόμενο καινούργιο οργανισμό γίνεται μια μάχη κάθε στιγμή ανάμεσα σε δύο συστήματα, δύο φιλοσοφίες, δύο κατευθύνσεις λειτουργίας του μυαλού και του σώματος: το σύστημα των ορμονών του άγχους και της απομόνωσης, όπως η κορτιζόλη, και το σύστημα των ορμονών της αγάπης, της σύνδεσης και της χαλάρωσης, όπως η ωκυτοκίνη. Το ποιο σύστημα κερδίζει θα κρίνει τα πάντα στα χρόνια που θα έρθουν, στην διάρκεια της ζωής αυτού του ανθρώπου, ακόμα και τον τρόπο που λειτουργεί και αισθάνεται στα 80 του.

Και μια ερώτηση/ διαπίστωση: Το πόσο παθολογική είναι η αντίληψη του σύγχρονου ανθρώπου για την βρεφική ηλικία φαίνεται από το γεγονός ότι τέτοιου είδους μελέτες μπορούν να γίνονται κανονικά και να εγκρίνονται από επιτροπές Ηθικής. Πως μπορεί κανείς να επιτρέπει να υφίστανται ανθρώπινα βρέφη τέτοιο «πείραμα»; Δυστυχώς πρέπει να γίνουν και άλλες πολλές παρεμφερείς έρευνες πάνω σε πολλά δυστυχή βρέφη ώστε τελικά να απαγορευτούν και να προκύψει επίσημη επιστημονική σύσταση ενάντια στην εφαρμογή τέτοιων πρακτικών από τους γονείς στην πραγματική ζωή.

Το κλάμα είναι η πρώτη φωνή και επικοινωνία του μικρού ανθρώπου. Αν το φιμώσουμε και το στρέψουμε προς τα μέσα, είναι πιθανό να μην κοιμόμαστε καθόλου ήσυχοι κάπου μακριά στο μέλλον.

Μετάφραση/ Σχολιασμός: Στέλιος Παπαβέντσης MRCPCH DCH IBCLC 2012

ΠΟΣΟ ΧΡΟΝΟ ΖΟΥΜΕ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ?

Standard

Ένα πολύ όμορφο άρθρο με το οποίο συμφωνώ απόλυτα και είναι και ο λόγος που επέλεξα να μην δουλεύω μέχρι να μεγαλώσουν τα μικρά μου. Είμαι βέβαια από τις πολύ τυχερές που εφόσον έχουμε ένα σπίτι δικό μας, μπορώ να μην δουλεύω. Είμαι πολύ τυχερή που και ο σύζυγός μου δέχεται να είναι αυτός μόνο ο ρόλος μου για κάποια χρόνια, ώστε να μπορέσουμε να μεγαλώσουμε με τον τρόπο που πιστεύουμε σωστά, τα παιδιά μας. Μακάρι και το κράτος να έβλεπε πόσο σημαντικό είναι αυτό και να έκανε κάτι γι αυτό!

 

Πηγή: http://4family.gr/parents/index.php?option=com_content&view=article&id=110%3A2009-10-07-14-49-39&catid=39%3A-a-&Itemid=66&fb_source=message

 

 

Μητρότητα

 

«Κι όποιος μεγαλώνει σε ξένα χέρια μαθαίνει να μισεί τον κόσμο»  γράφει ο Δημήτρης Νόλλας στο άρθρο του στην Κυριακάτικη Καθημερινή.  Μου τράβηξε την προσοχή το άρθρο αυτό που χαρακτηρίζει τα σχολεία «πνευματοκτόνα ιδρύματα» και «κολαστήρια της προσωπικής δημιουργίας».

 

Είναι πολλές οι φωνές που κρίνουν το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα αλλά πολύ λίγες εκείνες που τολμούν να αμφισβητήσουν την αξία της επέκτασης της εκπαίδευσης τόσο στα πρώτα χρόνια της ζωής  του παιδιού όσο και στην διάρκεια της καθημερινότητας του.

 

Το αίτημα για περισσότερους παιδικούς σταθμούς, για περισσότερους βρεφονηπιακούς σταθμούς, για ολοήμερα σχολεία, για προγράμματα απασχόλησης από τους Δήμους και για ένα σωρό υπηρεσίες που αφορούν την ανατροφή των παιδιών, δεν έχει ακόμη ικανοποιηθεί έτσι είναι πολύ νωρίς να αμφισβητηθεί η ορθότητα του.  Και είναι ένα κοινωνικό αίτημα που συνδέεται με το δικαίωμα των γυναικών στην εργασία. Που συνδέεται με τις κοινωνικοοικονομικές συνθήκες που υποχρεώνουν και τους δύο γονείς να εργάζονται. Που συνδέεται με την καθημερινή κούρσα για την κατάκτηση της επάρκειας αγαθών.

 

Όμως ας σταθούμε λίγο έξω από την σφαίρα επιρροής  του μεταπολεμικού φεμινιστικού κινήματος κι ας δούμε ως παρατηρητές την διαδρομή ενός παιδιού.

 

Η μητέρα εργάζεται 8 ώρες καθημερινά και χρειάζεται άλλες 2 ώρες για την προετοιμασία και τις διαδρομές από και προς τη δουλειά . Αυτό μας κάνει 10 ώρες και 7 ώρες που μάλλον χρειάζεται για να κοιμάται 17 ώρες . Απομένουν 7 ώρες την ημέρα για φροντίσει τα πρακτικά της οικογένειας και των παιδιών, τον εαυτό της, την σχέση της με τον σύντροφο της  και να δει τα παιδιά της. Επειδή τα παιδιά μάλλον κοιμούνται κοντά στις 10 το βράδυ οι ώρες που μπορεί να διαθέσει κάποια γυναίκα στα παιδιά της είναι από τις 5 το απόγευμα έως τις 10 το βράδυ. Κι αυτό, στην περίπτωση που η δουλειά της είναι προνομιακή και δεν δουλεύει σε κατάστημα ή δεν είναι ιδιωτική υπάλληλος – στέλεχος, που το απόγευμα ενσωματώνεται στην εργάσιμη ημέρα τις περισσότερες φορές. Τις ουσιαστικές ώρες της ημέρας, το παιδί της εργαζόμενης μητέρας, είναι με κάποιον ξένο. Βρίσκεται σε κάποιο βρεφονηπιακό σταθμό ή περνάει την ημέρα του με μια γυναίκα που πληρώνεται για να αντικαθιστά τη μητέρα του.

 

Πώς υποτιμήσαμε τόσο εύκολα το ρόλο της μητέρας στη ζωή του παιδιού?

 

Σε ποιες ώρες, σε ποιες συνθήκες, με τι αφορμές γίνεται η διαπαιδαγώγηση του παιδιού ?

Ποιόν μιμείται ?

Πώς χτίζεται η σχέση γονιού – παιδιού?

Έχει το παιδί την ευκαιρία να ζήσει με τον γονιό του, να τον παρατηρήσει, να τον μιμηθεί ?

Έχει την ευκαιρία ο γονιός να του δείξει, να το διδάξει, να επικοινωνήσει ?

Έχει την ευκαιρία η οικογένεια να ζήσει μαζί, να δημιουργήσει δεσμούς, να γνωρίσει σε βάθος ο ένας τον άλλο ?

Το παιδί μεγαλώνει μόνο του, δεν βλέπει την οικογένεια του ως πρότυπο γιατί δεν έχει την ευκαιρία να τη δει. Βλέπει πρόσωπα της τηλεόρασης. Ασχολείται με τον τηλεοπτικό κόσμο και στην εξέλιξη του, με τον εικονικό κόσμο τωνvideogames.

 

Το εντυπωσιακό είναι ότι η μοίρα αυτή δεν αφορά τα παιδιά φτωχών βιοπαλαιστών. Αφορά εξίσου και τα παιδιά των πολύ εύπορων οικογενειών και ίσως πολύ περισσότερο.

 

Η κοινωνία συναινεί. Όλοι το βρίσκουμε απόλυτα φυσιολογικό. Κάτι ψιθυρίζουμε  για καταναλωτικά πρότυπα, αλλά έχουμε δημιουργήσει και την έννοια του ποιοτικού χρόνου. Πλήθος άρθρων για την ισορροπία της καριέρας με την οικογένεια. Ανώτατα στελέχη, επιχειρηματίες, καλλιτέχνες, τηλεοπτικά πρόσωπα, γυναίκες – πρότυπα, απαντούν ότι αν υπάρχει θέληση, η οικογένεια δεν εμποδίζει την καριέρα. Διάσημες μητέρες φωτογραφίζονται για τα περιοδικά. Χαμογελαστές και άψογες . Διάσημα μωρά ντυμένα με την τελευταία λέξη της μόδας, γίνονται σύμβολο αδιαμφισβήτητης επιτυχίας.

 

Και οι γυναίκες που αγωνίζονται με τον βασικό μισθό να τα βγάλουν πέρα στο 24ώρο ψάχνουν να βρουν παιδικό σταθμό που να κρατάει τα παιδιά μέχρι αργά το απόγευμα. Πολλές φορές πληρώνοντας τα ¾ του μισθού τους . Και μόλις τελειώσουν την εργάσιμη ημέρα τους παίρνουν τα παιδιά από τον σταθμό και επιστρέφουν σπίτι. Πού μπορεί να χωρέσει εδώ ο δημιουργικός χρόνος? Πότε να ηρεμήσει, πότε να σκεφτεί, πότε να παρατηρήσει το παιδί ?Πώς να δουλέψει τα αισθήματα της ?

 

Έρχεται η πολιτεία και φροντίζει για την μητρότητα συνταξιοδοτώντας τις γυναίκες πρόωρα . Δεν είναι παράλογο ? Μόλις δηλαδή θα έχουν μεγαλώσει τα παιδιά μπορούν να σταματήσουν να εργάζονται. Οι δυνάμεις είναι συντονισμένες εναντίον της οικογένειας? Υπάρχει συνομωσία ? Το σχέδιο είναι, τα παιδιά να μεγαλώνουν σε ιδρύματα και οι γονείς να εργάζονται όλο το 24ώρο ?

 

Το φυσιολογικό για την προστασία της μητρότητας και εν τέλει της κοινωνίας, δεν θα ήταν, να δίνεται άδεια με αποδοχές για 6 χρόνια από τη γέννηση κάθε παιδιού ?

 

Αλλά δεν τολμούμε να το σκεφτούμε, γιατί είναι επαγγελματικά και οικονομικά παράλογο. Γιατί κανένας δεν θα προσλαμβάνει γυναίκες στη δουλειά. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι η μητρότητα είναι υπόθεση της κοινωνίας και πρέπει να έχει τον σεβασμό μας. Το οικονομικό κόστος θα πληρωθεί  στα προγράμματα απεξάρτησης, στην κοινωνική βία, στην χαμηλή παραγωγικότητα.

 

Δυστυχώς οι γυναίκες δεν εκπροσωπούνται πουθενά . Οι γυναίκες που είναι στην εξουσία, που έχουν εξουσία, δεν έχουν επαφή με την θηλυκή πλευρά του εαυτού τους. Φέρονται σαν άνδρες, δεν επιτρέπουν στα αισθήματα να τους ενοχλούν στον πόλεμο της εξουσίας και της δύναμης. Τα δυστυχισμένα παιδιά των λαμπερών γονιών είναι παράπλευρες απώλειες, στον πόλεμο των ανθρώπων για περισσότερη εξουσία.

 

Ο σκοπός της κοινωνίας θα έπρεπε να είναι να στηρίζει τις γυναίκες να γίνονται μητέρες και να βιώνουν το ρόλο τους καθημερινά και με τις καλύτερες συνθήκες.

Να τους επιτρέπει να μεγαλώνουν οι ίδιες τα παιδιά τους και όχι να τις ωθεί να παραιτούνται από την χαρά και τη δημιουργικότητα στο όνομα της ανεξαρτησίας.

Οι γυναίκες πρέπει να είναι σε θέση να βιώσουν την εγκυμοσύνη τους, τον τοκετό τους ήρεμα, χωρίς πίεση και άγχος.

Να αφιερώνουν χρόνο στον εαυτό τους ώστε να συγκροτούν την σκέψη τους, να επεξεργάζονται τα αισθήματά τους.

Να έχουν το χρόνο και την ηρεμία να παρατηρούν το παιδί τους και να του συμπαραστέκονται στην ανάπτυξη του.

Να έχουν το χρόνο να ενημερώνονται για τα ζητήματα που ενδιαφέρουν ουσιαστικούς τομείς της ζωής, να ανακαλύπτουν απαντήσεις και τελικά να επιλέγουν και να αποφασίζουν με κριτήριο την άποψη που έχουν σχηματίσει.

 

Η λύση της παραμονής των παιδιών ατελείωτες ώρες στους παιδικούς σταθμούς από πολύ μικρές ηλικίες , εκτός των επιπτώσεων στην διαμόρφωση της προσωπικότητας του παιδιού, είναι βέβαιο πως στερεί στους γονείς τη δυνατότητα να γνωρίσουν την ψυχή  των παιδιών τους  και να δημιουργήσουν μαζί τους συναισθηματικούς δεσμούς.

 

Η γονεϊκότητα είναι δικαίωμα απέναντι στον εαυτό μας και χρέος απέναντι στα παιδιά που φέρνουμε στον κόσμο. Η ανατροφή των παιδιών θα έπρεπε να αναγνωρίζεται ως η κορυφαία κοινωνική προσφορά, να υποστηρίζεται και να ανταμείβεται.

 

Οι μητέρες είναι η σημαντικότερη κοινωνική ομάδα και είναι αυτή που θέτει τις βάσεις για την πορεία των κοινωνιών . Είναι οι μητέρες και η σχέση τους με τους συντρόφους τους, που καλλιεργούν τις προσωπικότητες των παιδιών και των εφήβων. Είναι αυτές που διαμορφώνουν το μέλλον της κάθε γενιάς. Αν αυτό δεν είναι το σημαντικό, τότε ποιο είναι?

 

Ι. Πανέτσου

Δικές μας επιθυμίες ή δικές τους?

Standard

Λίγο πριν την γιορτή της μητέρας, γέμισε το Facebook με ένα βίντεο, διαφήμιση για τους επερχόμενους Ολυμπιακούς αγώνες, αφιερωμένη στις μαμάδες. Δείτε την και στο βίντεο.

 

Φαντάζομαι όλοι την έχετε πετύχει. Ε, την πέτυχα κι εγώ. Και ναι, ναι, πολύ όμορφα στημένη, όμορφη μουσική, ωραίες σκηνές και συγκινητικό τέλος. Την πρώτη φορά που την είδα, βούρκωσα! Μη σας πω και την δεύτερη και την τρίτη. Οι μαμάδες είναι πίσω από τις επιτυχίες των παιδιών τους. Οι προσπάθειες των παιδιών τους, γίνονται και δικές τους. Οι απογοητεύσεις, κι αυτές γράφονται στο πρόσωπο της μαμάς. Στο πρόγραμμά της, βάζει αυτό του παιδιού της και τρέχει σαν το ταξί να το πάρει, να το φέρει. Το παρηγορεί, το χειροκροτεί, και όταν κερδίσει, κερδίζει μαζί και η μαμά! Ναι, ισχύουν όλα αυτά! Σε μικρές όσο και μεγάλες νίκες των παιδιών. Σε κάθε τι που καταφέρνει το παιδί, πολύ πιθανόν να κρύβεται και μια προσπάθεια της μαμάς από πίσω. Το ευχαριστώ είναι λοιπόν σίγουρα όμορφο να το ακούει μια μαμά, γιατί δεν θα διαφωνήσω… Η δουλειά της μαμάς, είναι από τις πιο δύκολες μα και ομορφότερες!

 

Μέχρι εδώ είμαστε ΟΚ! Ελάτε όμως που είμαι και λίγο σπαστικιά τελικά μου φαίνεται! Και αναρωτιέμαι… Οι επιθυμία του να γίνει το παιδί πρωταθλητής, είναι του παιδιού ή του γονιού? Δηλαδή, πάω τον Γιώργο στίβο πχ, 5 χρονών και μου πουν ότι έχει ταλέντο… Τι κάνω? Τον βάζω για προπόνηση δύο και τρεις ώρες την ημέρα? Και μετά, ξεκινάει σχολείο, και αγώνες στον στίβο. Και οι προπονήσεις πάνε πιο πολλές ώρες, και έχει και Αγγλικά, και μαθήματα που πρέπει να διαβάσει και ώρα παιχνιδιού… ουπς, ώρα παιχνιδιού δεν έχει μείνει!!! Και κάποια στιγμή, μου λέει πως έχει κουραστεί… Προσπαθώ να τον πείσω ότι θέλει να συνεχίσει, γιατί μπορεί να φτάσει πρώτος? Αφήνω όλα όσα τρεξίματα έχω κάνει ώς τώρα επειδή απλά το παιδί κουράστηκε? Δεν θα το μετανιώσει μετά? Όλα τα παιδιά λένε ότι κουράστηκαν όταν τα πράγματα δυσκολεύουν. Πρέπει να σταθώ σαν καλή μαμά! Άλλωστε έχει το πανευρωπαϊκό σε λίγους μήνες… Τώρα θα το παρατήσει? Και συνεχίζει, και είναι όντως καλός αθλητής, και δεν πρέπει να βγαίνει μέχρι αργά, ούτε να πιει, ούτε να κάνει χαζομάρες γιατί μπορεί να σπάσει κανένα πόδι και πως θα πάει στον επόμενο αγώνα? Και το φαΐ του πρέπει να είναι συγκεκριμένο, και έχει να δώσει και πανελλήνιες και διαβάζει και κοιμάται πάνω στο γραφείο του γιατί πρέπει να ξυπνάει στις 6! Και τα πάει καλά και ετοιμάζεται να πάει για προπονήσεις για Ολυμπιάδα, αλλά εκεί όλοι ντοπάρονται, όχι! Το δικό μου παιδί αποκλείεται! Αλλά αφού θέλει να φτάσει πρώτο στον κόσμο… Εγώ το έπεισα άλλωστε! ΟΚ, το παρατράβηξα? Σίγουρα?

 

Η μητέρα μου στο φροντηστήριο έχει κοριτσάκι που κάθε μέρα εκτός του σχολείου, κάνει 3εις ώρες κολύμβηση. Είναι κατακουρασμένο στα Αγγλικά αλλά λέει οτι της αρέσει! Είναι άραγε αλήθεια? Γιατί κι εγώ ξέρω πως μπορώ να πείσω το παιδί μου να νομίζει οτι όντως του αρέσει κάτι, για να με ευχαριστήσει… Και έτσι θα λέει και θα νομίζει. Ότι του αρέσει! Μα ξέρει τι χάνει? Μήπως απλά φαντάζεται βλέποντας τα άλλα παιδιά?

 

Ψάχνω στο youtube αλλά δεν μπορώ να το βρω. Ένα ντοκιμαντέρ με παιδιά σε πρωτάθλημα σκακιού. Οι γονείς πορωμένοι, να μην βλέπουν την απογοήτευση των παιδιών στις ήττες τους, αλλά να τους φωνάζουν κι από πάνω γιατί ήξεραν τι να κάνουν, αλλά δεν το έκαναν την ώρα του πρωταθλήματος! Τα παιδιά να απογοητεύονται πιο πολύ γιατί ένιωθαν στο πετσί τους το πόσο απογοήτευσαν τους γονείς τους… Και δεν είχα καν παιδί τότε, αλλά είχα πει… «μακάρι να το θυμάμαι αυτό όταν θα γίνω μαμά!» Θυμάμαι μάλιστα, είχα μαλώσει με τον Μάκη τότε, γιατί είχαμε αντίθετες απόψεις στο ζήτημα του να μεγαλώνεις ένα παιδί θαύμα! Ο Μάκης, έλεγε πως πρέπει να το βοηθήσεις να φτάσει όσο πιο ψηλά μπορεί ακόμη κι αν χρειαστεί να το πιέσεις! Όλοι όσοι μας έφτασαν μπροστά πιέστηκαν για να φτάσουν άλλωστε, εγώ πάλι πίστευα ότι πρέπει να το προστατέψεις και να είσαι σίγουρη πως θα παραμείνει παιδί και θα ζήσει φυσιολογικά την παιδική του ηλικία αντί να γίνει ένας τρελός ενήλικος με κοινωνικά προβλήματα με θυμό για τους γονείς του! Ευχαριστώ τον Θεό που όταν αποκτήσαμε παιδιά, αποκτήσαμε και οι δύο τα ίδια μυαλά αν και δεν μας έχει χρειαστεί να πάρουμε τέτοιου είδους αποφάσεις, γιατί αν και εμείς τα θεωρούμε τα μικρά μας θαυματάκια, δεν είναι παιδιά θαύματα (αν και στο τσακ δεν είναι, έτσι?)!

 

Έχει μεγάλη διαφορά ένας γονιός που σπρώχνει το παιδί του να γίνει το καλύτερο, στερώντας του μια πλήρη παιδική ηλικία για να γίνει top of the top αν αυτό έχει σχέση με αθλητισμό (που στα χρόνια μας πλέον είναι ένα θέμα…), με μουσική, με σκάκι, με μαθηματικά, κλπ, από κάποιον που τα πιέζει σε ένα beauty pageants?

 

Αν ένα παιδί έχει ταλέντο, θα το αναδείξεις. Βέβαια, θα του δώσεις τα φόντα να κάνει ίσως κάτι μ’αυτό ΕΚΤΟΣ αν αυτό σημαίνει οτι θα του πατήσεις κάτι άλλο το οποίο χρειάζεται. Τα παιδικά τους χρόνια και αναμνήσεις! Δεν ξέρω, νομίζω πως εκεί τραβάω την γραμμή. Και αν δεν την τραβήξω την γραμμή και το πιέσω για κάτι παραπάνω, είναι απόφαση του παιδιού? Όταν στην ενόργανη γυμναστική δηλαδή πάνε από τοσοδούλικα, ποιες σοβαρές επιλογές έκανε το μωρό? Και από πότε τα αφήνουμε να κάνουν τόσο σοβαρές επιλογές από μόνα τους? Εμείς δεν είμαστε εκεί για να τα προστατεύσουμε από λάθος επιλογές μέχρι κάποια ηλικία? Τις θυσίες που θα κάνει αυτό το παιδάκι για να φορέσει (ΑΝ φορέσει ποτέ) ένα μετάλλιο γύρω από τον λαιμό του, ποιος αποφάσισε πως πρέπει να τις κάνει? Πως θα χάνει τα ξέγνοιαστα ΣαββατοΚυρίακα γιατί έχει προπονήσεις, πως δεν θα τρέχει γιατί αν πέσει θα σπάσει κανένα δάχτυλο και ίσως δεν μπορεί να ξαναπαίξει πιάνο, και πολλά άλλα!

 

Πραγματικά, θα ήθελα τις σκέψεις σας… Το να βλέπουμε τα παιδιά μας, πρώτα σε κάτι, είναι υπέροχο! Πότε και που μπαίνει αυτή η λεπτή κόκκινη γραμμή? Η δική μου, σας εξήγησα… Εκεί που τα παιδιά παραμένουν φυσιολογικά παιδιά, με όμορφες αναμνήσεις φυσιολογικής παιδικής ζωής. Το δικό μου φυσιολογικό βέβαια, μπορεί να είναι διαφορετικό από κάποιας άλλης μαμάς! Είναι διαφορετικό όμως και για τα παιδιά?

Χρόνια μας πολλά Μαμάδες!!!

Standard

Έφτασε και φέτος η μέρα που η μαμάδες γιορτάζουν αυτόν ακριβώς τον ρόλο τους. Η μέρα που τα παιδιά μας θα μας φέρουν χαμογελαστά ένα λουλουδάκι ή κάτι που έφτιαξαν μόνα τους και θα μας το προσφέρουν με περήφανο χαμόγελο. Κι εμείς θα τους χαρίσουμε πολλά φιλάκια και με περηφάνια κι εμείς διπλή, θα τα στολίσουμε. Η εβδομάδα που μας πέρασε ήταν μια πολύ άσχημη. Έζησα πλάι στην κολλητή μου (επί χρόνια κολλητή), τον χειρότερο φόβο μιας μάνας. Αυτή την γιορτή και τις υπόλοιπες, η γλυκιά μου κολλητή, θα την γιορτάσει… μισή…

Διάλεξα την χειρότερη στιγμή, ίσως πείτε, να γράψω γι αυτό το τραγικό συμβάν. Μέχρι στιγμής δεν έχω καταφέρει να γράψω τίποτα άλλο στο blog. Μου φαινόταν ανούσιο, μου φαινόταν σαν να συνεχίζω δίχως ούτε καν μια αναφορά και δεν μου έβγαινε… Δεν γράφω για να σας ψυχοπλακώσω. Γιορτάζουμε σήμερα! Είμαστε μαμάδες! Να θυμόμαστε ΠΑΝΤΑ πως αυτό που μας κάνει μαμάδες, τα παιδιά μας, είναι ένα δώρο! Ένας θησαυρός! Όλα τα άλλα, δεν έχουν σημασία. Όλα όσα μπορούν να μας κάνουν ευτυχισμένες, όλα όσα μπορούν να διώξουν την μιζέρια από τη ζωή μας, τα θεωρούμε συχνά πυκνά δεδομένα. Καμιά φορά, περιμένουμε πότε θα έρθει η ώρα να κοιμηθούν, γιατί μπορεί και να μας ενοχλούν! Περιμένουμε να μεγαλώσουν για να μπορούμε να χαλαρώνουμε και λίγο. Μας θυμώνουν… Τα δώρα, δεν είναι δεδομένα λοιπόν! Ένας θησαυρός, είναι θησαυρός! Είμαστε μαμάδες γιατί έχουμε την τύχη, την τεράααααστια αυτή τύχη να μεγαλώνουμε δίπλα σε θησαυρούς. Καλές μου φίλες, σας εύχομαι χρόνια πολλά και εύχομαι μέσα στη ρουτίνα της καθημερινότητας να θυμόμαστε ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ μια φορά την ημέρα τον πλούτο που μας δόθηκε με αυτόν τον θησαυρό! Happy Mother’s Day!!! 🙂

Τα 5 Καλύτερα Παιχνίδια Όλων των Εποχών

Standard

Πριν τα Χριστούγεννα αν θυμάμαι καλά, μίλησα με μια blogοφίλη, την Αγγελική. Μιλήσαμε για διάφορα θέματα, ένα εκ των οποίων και τα παιχνίδια. Και έτσι, μου έστειλε το λινκ ενός πολύ ωραίου άρθρου για τα 5 καλύτερα παιχνίδια όλων των εποχών. Και ξετρελάθηκα! Διαβάζουμε τόσα reviews για παιχνίδια, ρωτάμε και ξαναρωτάμε άλλες μαμάδες για να βρούμε κάποιο παιχνίδι που το παιδί θα παίξει επιτέλους και λίγο παραπάνω μαζί του αντί με την κούτα και το περιτύλιγμα, και ξεχνάμε τελικά κάποια βασικά! Και έτσι, το έδωσα στον μπαμπάκα μου να το μεταφράσει (γιατί θέλει κι αυτό τον χρόνο του), και τώρα είναι πια έτοιμο! Το άρθρο αυτό, είναι η απόδειξη πως τα καλύτερα πράγματα στη ζωή είναι free! Είναι επίσης η απόδειξη πως τα παιδιά μας δεν είναι τρελά που παίζουν με τα τριγύρω των παιχνιδιών που τους παίρνουμε, ίσως όμως είμαστε εμείς που δεν βλέπουμε λίγο πιο καθαρά 😉

Πηγή:  http://www.wired.com/geekdad/2011/01/the-5-best-toys-of-all-time/all/1

Απ’ τον Jonathan Liu

Μετάφραση-προσαρμογήΧρύσανθος Θεοχάρης

Εδώ στην ιστοσελίδα του GeekDad κάνουμε παρουσιάσεις μιάς πληθώρας από προϊόντα – βιβλία, παιχνίδια, gadgets (πρωτότυπες τεχνολογικές μικροσυσκευές), λογισμικό – και γνωρίζω πως είναι αδύνατο για τους περισσότερους γονείς να αγοράσουν όλα αυτά τα υπέροχα προϊόντα που κυκλοφορούν. Αλλά ούτε και μεις εδώ μπορούμε δυστυχώς και μάλιστα καλοτυχίζουμε τον συνάδερφο εκείνο που του έστειλαν ένα ωραίο επιτραπέζιο παιχνίδι ή κάποιο φανταστικό “μαραφέτι” προκειμένου να ετοιμάσει μια παρουσίαση.(Αυτός ο συνάδερφος θα μπορούσε βέβαια να είμαι εγώ). Ενώ λοιπόν μας ευχαριστεί να σας μιλάμε για τα όμορφα πράγματα που κυκλοφορούν, ταυτόχρονα αντιλαμβανόμαστε πλήρως πως σαν γονείς έχουμε περιορισμένες οικονομικές δυνατότητες και συχνά είμαστε όλοι υποχρεωμένοι να κοντύνουμε τη λίστα των πραγμάτων που επιθυμούμε να αγοράσουμε για τα παιδιά μας.

Για να σας βοηθήσω λοιπόν, δούλεψα σκληρά και κατάφερα να περιορίσω αυτή τη λίστα σε μόλις πέντε αντικείμενα που κανένα παιδί δεν πρέπει να στερείται. Και τα πέντε είναι σχεδόν βέβαιο πως χωράνε άνετα σε κάθε οικογενειακό προϋπολογισμό και τα αντέχει κάθε βαλάντιο. Επίσης, είναι κατάλληλα για μικρότερα και για μεγαλύτερα παιδιά και έτσι η απόσβεση είναι άνετα εγγυημένη. Έχουν πετυχημένα δοκιμαστεί για μεγάλο χρονικό διάστημα και απολαμβάνουν την παιδική έγκριση. Προσθέστε σ’ όλα αυτά – υπό μορφή δώρου – το ότι αυτά τα πέντε μπορούν να συνδυαστούν και να συν-χρησιμοποιηθούν για έξτρα-σούπερ-χαρά-διασκέδαση.

1. Ραβδί ή Ξύλο

Τί είναι καφέ και μυτερό; Το ξύλο

Αυτό το πολύχρηστο και εύχρηστο παιχνίδι διαθέτει όλα τα στοιχεία που χρειάζεται να χαρακτηριστεί κλασσικό. Οι πιθανότητες είναι πάρα πολλές οι προ-προ-παππούδες σας να έπαιζαν μ’ αυτό. Όσο για τα παιδιά σας είναι μάλλον βέβαιο πως και αυτά το έχουν ανακαλύψει και το έχουν εντάξει στο παιχνίδι τους. Τα παιχνίδια που χρησιμοποιούν το Ξύλο είναι πολλά και διάφορα, ενώ ποικίλλουν από χώρα σε χώρα.

Το Ξύλο μπορεί να λειτουργήσει σαν πολυεργαλείο – σαν σκαλιστήρι, ανακατευτήρι, σκαφτικό, μπαστούνι, για ισορροπία σε ανηφόρες και κατηφόρες, για να πηδήσουμε κάποιο ρεματάκι, να παραμερίσουμε ενοχλητικά κλαδιά και αγκάθια, σαν προέκταση του χεριού μας για να φτάσουμε κάτι καθώς και για χίλια άλλα πράγματα. Μπορεί επίσης να συνδυαστεί με μια πληθώρα παιχνιδιών και να μπορέσει έτσι να επιτελέσει ακόμη περισσότερες λειτουργίες.

Το Ξύλο έρχεται σε απίστευτα μεγάλη ποικιλία μεγεθών και σχημάτων. Χωρίς καμιά ιδιαίτερη δαπάνη μπορεί κανείς να εξασφαλίσει μια μεγάλη συλλογή για κάθε γούστο και χρήση. Θα πρότεινα να αποφύγετε τα μικρότερα μεγέθη για το λόγο ότι σπάνε εύκολα και η επιδιόρθωσή τους είναι αδύνατη. Τί απαξίωση! Αλλά τουλάχιστον η κλασσική ξύλινη εκδοχή είναι βιοδιασπώμενη και έτσι δεν χρειάζεται να αισθάνεσαι άσχημα που το πετάς στα άχρηστα του κήπου ή το χρησιμοποιείς για προσάναμα. Τα μεγαλύτερα Ξύλα βέβαια με τις πολλές μύτες είναι ιδιαίτερα αξιοποιήσιμα σαν χέρια χιονάνθρωπου.

Και μια προειδοποίηση: το Ξύλο μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί και σαν ξίφος ή σαν ρόπαλο. Οι γονείς λοιπόν που αποφεύγουν τα παιχνίδια-όπλα θα μπορούσαν να αποφύγουν τα Ξύλα μεγάλου μεγέθους. Απ’ την άλλη μεριά όμως, πολλοί ειδήμονες συμφωνούν πως τα δημιουργικά παιδιά συνήθως βρίσκουν κάτι άλλο να υποκαταστήσει το Ξύλο για το λόγο αυτό, οπότε το “οπλο” είναι περίπου αναπόφευκτο. Η Antoinette Portis δεν είναι βέβαια γνωστή σαν ειδήμονας στον τομέα του παιδικού παιχνιδιού, αλλά έχει γράψει αυτόν τον χρήσιμο οδηγό για όσους χρειάζονται βοήθεια για τη χρήση του Ξύλου.

Συνδεδεμένος (Wired): Επιτέλους κάτι που όντως φυτρώνει στα δένδρα!

2. Κουτί

Άλλο ένα παιχνίδι με ανεξάντλητες δυνατότητες χρήσης είναι το Κουτί και μας έρχεται σε μεγάλη ποικιλία σχημάτων και μεγεθών. Χρειάζεστε αποδείξεις; Ανάλογα με τον αριθμό που διαθέτετε και τα μεγέθη, τα Κουτιά μπορούν να μετατραπούν σε έπιπλα ή σε βάση κουζίνας. Μ’ αυτά μπορείτε να μετατρέψετε τα παιδιά σας σε χαρτονένια ρομπότ ή να φτιάξετε περίτεχνες στολές Star Wars. Ένα μεγάλο Κουτί μπορεί χρησιμοποιηθεί σαν φρούριο ή σαν σπίτι και ένα μικρότερο Κουτί να χρησιμοποιηθεί για την ασφαλή φύλαξη κάποιου ξεχωριστού θησαυρού. Έχεις ένα Ξύλο; Το χρησιμοποιείς σαν κουπί και το Κουτί ως δια μαγείας μετατρέπεται σε βάρκα. Ένα ιδιαίτερα φημισμένο παιδί έχει χρησιμοποιήσει το Κουτί σαν το βασικό εξάρτημα μιας μηχανής του χρόνου, σαν πολύγραφο και σαν πολλά άλλα πράγματα.

Είσαστε ακόμη κολλημένοι και δεν μπορείτε να κατεβάσετε ιδέες; Η Antoinette Portis έχει μερικές ακόμη ιδέες στο Οδηγό Χρήσης Κουτιού. Μπορείτε βέβαια να παραγγείλετε κουτιά σε όλα τα μεγέθη απ’ το Amazon ή από άλλες πηγές. Αν δεν σας πειράζει το μεταχειρισμένο, τότε στα Σουπερμάρκετ, βιβλιοπωλεία, κέντρα ανακύκλωσης θα βρείτε άνετα τα κουτιά που ζητάτε. Στα καταστήματα που πουλούν οικιακές συσκευές θα βρείτε τα μεγάλα μεγέθη (εκεί βέβαια μπορεί να σας καταφέρουν να σας πουλήσουν κάποια συσκευή και τελικά να βγεί το κουτί πανάκριβο, αλλά αυτό είναι κάτι άλλο). Σημείωση: Αν βρεθείτε σε δύσκολη θέση, το Καλάθι της Μπουγάδας (Μπουγαδοκόφινο) είναι άλλη μια επιλογή που σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να αντικαταστήσει το Κουτί, παρόλο που γενικά δεν ταιράζει και τόσο προκειμένου για στολές – εκτός ίσως από χελώνα.

3. Σπάγγος

Χάρη σ’ αυτόν όλα “δένουν”

Τα παιδιά μου κυριολεκτικά λατρεύουν τον Σπάγγο. Όταν δεν μπορούν να τον βρουν, μερικές φορές χρησιμοποιούν υποκατάστατα όπως φουλάρια και κουβέρτες. Αυτό βέβαια που θέλουν και προτιμούν είναι ο Σπάγγος. Όμως θα πρέπει να τονίσω απ’ την αρχή πως ο Σπάγγος δεν είναι για μικρά παιδιά (νήπια) και για μωρά για τον απλούστατο λόγο ότι υπάρχει κίνδυνος στραγγαλισμού. Τα παιδιά σας θα πρέπει να είναι αρκετά μεγάλα ώστε να καταλαβαίνουν πως δεν πρέπει να τον βάζουν γύρω απ’ το λαιμό τους. Όμως, όταν τα παιδιά σας γνωρίζουν να χρησιμοποιούν τον Σπάγγο σωστά, τότε θα το διασκεδάζουν μέχρι τρέλας!

Η πιο προφανής και αυτονόητη χρήση του σπάγγου είναι είναι το δέσιμο-ένωση διαφορετικών πραγμάτων, και αυτό είναι κάτι που τα παιδιά μου κάνουν με ιδιαίτερη ευχαρίστηση. Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τον Σπάγγο να κρεμάσετε πράγματα σε πόμολα ή να δέσετε τα αδερφάκια σε καρέκλες ή να φτιάξετε λουριά για τα λούτρινα ζωάκια. Χρησιμοποιήστε τον για να συνδέσετε δύο τενεκεδάκια για τηλεφωνική σύνδεση (με την ευκαιρία, μιλήστε στα παιδιά σας για τα ηχητικά κύματα) ή δέστε τον πάνω σ’ ένα Ξύλο για να φτιάξετε καλάμι ψαρέματος. Πολλά είναι τα παιχνίδια που χρειάζονται σπάγγο για να παιχτούν σωστά. Μερικά γίνονται πολύ πιο ευχάριστα και διασκεδαστικά – δοκιμάστε να χρησιμοποιήσετε το γιο-γιο ή να πετάξετε χαρταετό χωρίς σπάγγο και θα καταλάβετε τί εννοώ. Χρησιμοποιήστε τις ενισχυμένες μορφές Σπάγγου (τα σχοινιά με διαβαθμίσεις πάχους) για το σχοινάκι, για αναρρίχηση, για αιώρηση (στυλ Ταρζάν) και κούνια από δένδρα ή απλά για να σέρνετε διάφορα πράγματα.

Αν και μπορείτε να αγοράσετε Σπάγγο στα καταστήματα, κατά κανόνα πουλιέται σε ποσότητες μεγαλύτερες απ’ αυτές που λογικά χρειάζονται τα παιδιά σας – τα παιδιά μου συνήθως χρειάζονται πάνω κάτω γύρω στο ένα μέτρο μήκος. Μάλιστα δεν έχω ιδέα από που τον προμηθεύτηκαν. Δεν θυμάμαι να τους τον αγόρασα εγώ, πράγμα που σημαίνει πως είναι μάλλον εύκολο να τον εξασφαλίσει κανείς.

4. Χαρτονένιος Σωλήνας

Α! Ο Χαρτονένιος Σωλήνας! Θυμίζει το παιχνιδάκι που υπάρχει στον πάτο του κουτιού των Cracker Jacks – προσφέρεται δωρεάν με τα ρολλό κουζίνας και διάφορα άλλα προϊόντα, αλλά θα πρέπει να περιμένεις μέχρι να τελειώσει ολόκληρο το ρολλό για να κάνεις δικό σου το Σωλήνα. (Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που τα παιδιά μου, τα οποία προτιμούν το μικρό μέγεθος, τελειώνουν το ρολλό της τουαλέτας τόσο γρήγορα). Το μικρό και το μεσαίο μέγεθος είναι τα πιο συνηθισμένα. Τα μεγάλα μεγέθη, όπως π.χ. τα ρολλά με χαρτί περιτυλίγματος, βρίσκονται πιο δύσκολα – είχα ένα ρολλό με Χριστουγεννιάτικο χαρτί περιτυλίγματος που χρειάστηκαν τρία χρόνια να τελειώσει και να πάρουμε το Σωλήνα του. Υπάρχουν και τα ιδιαίτερα μεγάλα μεγέθη που συνοδεύουν τα μεγάλα πόστερ/αφίσσες, και ακόμη μεγαλύτερα που συνήθως τα βρίσκει κανείς στα καταστήματα χαλιών, τα οποία βέβαια δεν έχουν καμιά σχέση με τα παιχνίδια που συζητάμε.

Τα παιδιά μου κόλλησαν στο Σωλήνα το παρατσούκλι ο “Κατασκοπευτήρας” απ’ την πιο συνηθισμένη χρήση του στο σπίτι μας, αυτή του τηλεσκόπιου. (Ή δένοντας δύο μαζί για να γίνουν κυάλια). Αν είσαστε αρκετά τυχεροί να βρείτε ένα Σωλήνα μεγάλου μεγέθους, η καλύτερη χρήση θα ήταν μάλλον σαν ρόπαλο για να το χτυπάτε πάνω σε αντικείμενα. Συμφωνώ πως το Ξύλο είναι επίσης ωραίο για ρόπαλο, αλλά το καλό με το Σωλήνα είναι ότι κατά κανόνα με τα χτυπήματά του δεν προκαλείται κάποια μόνιμη βλάβη. Είναι δηλαδή κάτι σαν τα παιδικά παιχνίδια-όπλα από αφρολέξ. Όπως και να ‘χει το πράμα, μάλλον δεν θα ήταν άσχημη ιδέα να τους διαθέσετε ένα Σωλήνα ή δύο ώστε να εξοικειωθούν με τη χρήση και τις δυνατότητές που τους δίνει.

5. Χώμα

Όταν ήμουν μικρό παιδί ένα απ’ τα πράγματα στα οποία έδειχνα ιδιαίτερη προτίμηση για παιχνίδι ήταν το Χώμα. Βέβαια, από κάποιο σημείο και μετά άρχισα να ενδιαφέρομαι για την καθαριότητα και θα πρέπει να παραδεχτώ ότι προσωπικά δεν είμαι πλέον και τόσο οπαδός του Χώματος – και το ίδιο ισχύει και για πολλούς άλλους γονείς (ιδιαίτερα για ανθρώπους σαν και μένα που ζουν “εντός”, δηλαδή σε διαμερίσματα). Δεν μπορείς όμως να αμφισβητήσεις την επιτυχία σ’ όποια μορφή και αν τη συναντήσεις. Το Χώμα είχε δηλώσει παρόν και είχε επιβάλει την παρουσία του πριν από όλα τα άλλα παιχνίδια που αναφέρονται στο άρθρο αυτό – και απ’ ό,τι φαίνεται δεν δείχνει καμιά διάθεση ή τάση να αποσυρθεί. Δεν υπάρχει περίπτωση ή τρόπος να απαλλαγούμε απ’ αυτό, οπότε καλά θα κάνουμε να μάθουμε να συμβιώσουμε μαζί του.

Πρώτα πρώτα, το παιχνίδι με το Χώμα κάνει καλό, μας λένε οι ειδικοί. Κατά κάποιον τρόπο το Χώμα θεωρείται και “φαγώσιμο” – με την έννοια ότι δεν είναι επικίνδυνο αν φαγωθεί. Το ίδιο ισχύει και για πλαστελίνες και κραγιόνια. Κάποιες μελέτες που έχουν γίνει έδειξαν πως τα παιδιά που παίζουν με το Χώμα διαθέτουν πιο ισχυρό ανοσοποιητικό σύστημα απ’ τα παιδιά που δεν παίζουν. Έτσι, ακόμη και αν αυτό σημαίνει περισσότερα πλυσίματα (το Χώμα έχει όντως κακό όνομα για τους λεκέδες που αφήνει), ίσως αξίζει τη θυσία να αφήνετε τα παιδιά σας να παίζουν μ’ αυτό ή να τους το προμηθεύετε αν μένετε σε διαμέρισμα.Τί μπορούμε λοιπόν να κάνουμε με το Χώμα; Είναι ό,τι καλύτερο για σκάψιμο, μάζεμα σε μικρούς και μεγαλύτερους σωρούς και “λοφάκια”! Στην πισινή αυλή μας έχουμε αρκετά παιχνίδια εξωτερικών χώρων, όμως τα παιδιά μας περνούν το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου τους στην αυλή παίζοντας με τα Χώματα. Με τη βοήθεια ενός Ξύλου μπορείτε να το χρησιμοποιήσετε για μεγάλης κλίμακας εφήμερη τέχνη (δεν σας έλεγα πως το Ξύλο είναι πολυδιάστατο εργαλείο με ανεξάντλητες δυνατότητες;). Το Χώμα είναι καταπληκτική επιφάνεια για απίθανο παιχνίδι με αυτοκινητάκια και φορτηγάκια! Χρειάζεστε μήπως κάτι πιο γλοιώδες, κάτι που να φέρνει ακαταστασία κττ.; Δεν έχετε λοιπόν παρά να προσθέσετε λίγο νεράκι και στο πι και φι έχετε τη Λάσπη!

Δε χωράει αμφιβολία ότι το Χώμα είναι παιχνίδι για εξωτερικούς χώρους – παρόλες τις προσπάθειες των παιδιών να το εισαγάγουν και στους εσωτερικούς. Αν επιμένουν, τότε σίγουρα θα θέλετε να προμηθευτείτε και τα απαραίτητα εξαρτήματα Σκούπα και Φαράσι. Όσο το Χώμα διατηρείται μέσα στους προβλεπόμενους χώρους, όλοι θα είναι σούπερ ευχαριστημένοι.

Κι έτσι λοιπόν, στα γενέθλια του Γιώργου, το δικό μου δώρο σ’αυτόν ήταν μια κούτα μέσα στην οποία είχα τοποθετήσει όμορφα και ωραία, ένα ξύλινο ραβδί, ρολό κουζίνας, σπάγκο, αλουμινόχαρτο, χαρτοταινία και μονωτική ταινία και ένα κομμάτι από-αυτό-το-πλαστικό-με-τις-φουσκαλίτσες. Θα μου πείτε ότι ήταν λίγο διαφορετικά από αυτά που γράφει το άρθρο. Κάτω από το άρθρο αυτό όμως, είχε κι άλλες ιδέες στα σχόλια των αναγνωστών. Κλασικές ιδέες ήταν το αλουμινόχαρτο, κουτί με χαρτομάντιλα για τα μικρότερα που ξετρελαίνονται να το αδειάζουν (δωράκι για την Ναταλία),  το τσικι-τσικι πλαστικό που σας ανέφερα και άλλα διάφορα. Το νερό ήταν μέσα στα top 10 εννοείται!!!

Κήποι φτιαγμένοι για παιδιά!

Standard

Λοιπόν, έχει καιρό που ψάχνω από δω κι από κει να βρώ πράγματα που μπορώ να φτιάξω από υλικά χαμηλής αξίας ή υλικά που συνήθως χρησιμοποιούνται ως κάτι άλλο, και να δημιουργήσω έναν κήπο όπου τα παιδιά θα μπορούν να παίξουν με τις ώρες, όπου εκεί θα οξύνεται η φαντασία τους και όπου δεν θα φοβόμαστε μην βγάλουν κανένα μάτι, πέσουν σε καμιά μυτερή πέτρα κλπ.

 

Βρήκα ΠΟΛΛΑ πράγματα. Κάποια θα προσπαθήσω να τα φτιάξω, κάποια άλλα ούτε κατά διάνοια και κάποια άλλα μου γέννησαν νέες ιδέες ή θα τα δημιουργήσω σε μικρότερη κλίμακα. Υπάρχει βέβαια φόβος, μέρος του κήπου (μεγάλο μέρος του κήπου) να μοιάζει με καταυλισμό τσιγγάνων (όπως λέει και ο Μάκης), εγώ όμως πιστεύω πως θα μοιάζει σαν ένας ζωντανός κήπος που θα αρέσει στα μικρά μου. Και ποιος ο λόγος να γεμίσεις έναν κήπο 300τ.μ. με πράγματα τα οποία θα φοβάσαι να στα χαλάσουν τα παιδιά? Και πιστέψτε με, ως διακοσμήτρια, ζηλεύω πολλούς τέτοιους κήπους. Δυο στιλ κήπων ήταν οι ονειρεμένοι μου για πολλά χρόνια. Το ένα στιλ ήταν κήποι με γκαζόν, άμμο και καλαμιές και κάκτοι. Το άλλο στιλ ήταν σκέτο γκαζόν και κάπου στην μέση, μια μεγάλη Ιτιά. That’s it! Μίνιμαλ. Τελείως όμως! Και τώρα ετοιμάζομαι για project κήπου με πολλά και διάφορα, πολλά που θα βλέπουν τα μικρά μας και θα περιεργάζονται, γωνιές λάσπης, βότσαλου, σπιτάκια, κρυψώνες, πέργολα, γκαζόν (αυτό πάντα κολλάει σε όλα τα στιλ). Σιγά σιγά θα το φτιάξουμε, θα το τελειοποιήσουμε είπαμε μέσα στα επόμενα 2 ίσως και 3 χρόνια (εκτός αν κερδίσουμε το Τζόκερ οπότε και αν δείτε φωτογραφίες ενός έτοιμου κήπου, θα ξέρετε τι συνέβει 😉 )

 

Και τώρα ξεκινάω με φωτογραφίες από πράγματα που μπορείς να φτιάξεις με παλέτες και σκέφτομαι να δοκιμάσω κάποια:

 

 

Μη μου πείτε οτι δεν είναι πολύ εντυπωσιακά!!! Που να δείτε τι άλλο έχω να σας δείξω! Μερικά διακοσμητικά για γωνιές του κήπου:

δεντρόσπιτο μινιατούρα για τα ανθρωπάκια της Ναταλίας!

 

Και αν και δεν τρελαίνομαι με την ιδέα του πλαστικού, αυτά που μπορείς να κάνεις με τα λάστιχα είναι όμορφα! Και ελπίζω πως αυτά θα τα φτιάξω:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Και η λίστα συνεχίζεται και δεν σταματάει! Βασικά αλήθεια σας λέω, πρέπει να μου πείτε να σταματήσω να ψάχνω και να αρχίσω να φτιάχνω! 🙂

 

Δείτε εδώ τώρα πράγματα για τα παιδιά:

 

ο καλύτερος τρόπος να μάθουν για τον αργαλειό!

με το που βρω παλιά καρέκλα στα σκουπίδια, έχει εξαφανιστεί!

χώρος για χαλίκι αντί για άμμο

Αυτό νομίζω θα αρέσει και στους δυο 😉

από παλιό πατίνι!

κι αυτό για όταν θέλουν να γίνουν γουρουνάκια

Για να παίζουν λίγο με το νερό δίχως να γίνεται λάσπη παντού...

Κι αυτό επειδή σε όλα τα παιδιά αρέσει να παίζουν με τα νερά. Κάπου για κοντά στην άμμο το βλέπω αυτό 😉

Σε μικρότερη έκταση κοντά στα δέντρα γύρω από το σπιτάκι τους για τις ώρες ΜΗ κοινής ησυχίας (ελπίζω...)!

 

Απίθανα???? Σας έχω κι άλλααααα!!!!

 

Εκτός από ένα μικρό σπιτάκι που θα ξεκινήσω να τους φτιάχνω από ένα παλιό ξύλινο τραπέζι από το οποίο έβγαλα την πάνω τάβλα και που θα φτιάξω τοίχους και παράθυρα από καλαμωτή, θα τους φτιάξω και κάτι καταπληκτικές σκηνές Ινδιάνων από αναρριχώμενα φυτά (κολοκυθιές, φασολιές, γιασεμί, κλπ). Πάρτε μια ιδέα:

ακόμη μια κρυψώνα!

 

Και πάντα υπάρχει μέρος για να ταΐζεις τα πουλάκια:

Τι πιο εύκολο για να το φτιάξουμε παρέα με τα μικράκια μου?

 

Και τώρα θα σας δείξω και αυτά που θα ήθελα πολύ να μπορούσα να φτιάξω αλλά ξέρω πως δεν πρόκειται να τα καταφέρω… 😦 Τι να κάνουμε, τουλάχιστον ξέρω τις δυνατότητές μου! Κι αυτό καλό είναι!!!

 

Ίσως να το καταφέρω κι αυτό μια μέρα, αλλά πολύ δύσκολο το βλέπω να μου βγει και ίσιο...

 

Δεν είναι ΟΛΑ τέλεια??? Δεν έχω ιδέα πόσα από αυτά θα κάνω. Υπάρχει αρκετός χώρος αλλά γύρω στα 300τ.μ. αποφασίσαμε να τα διαθέσουμε σε χώρο που θα διαμορφώσουμε έτσι ώστε να υπάρχουν τα έπιπλα κήπου, πέργολα κλπ και τα υπόλοιπα θα είναι γκαζόν, μονοπατάκια από χαλίκι, παιχνίδια και μέρη για τα παιδιά. Ανάμεσα σε όλα αυτά, φανταστείτε λεβάντες, λουλούδια, γιασεμιά, βουκαμβίλιες, ακακίες, και διάφορα άλλα που τα ξέρω φατσικά μόνο (χαχα). Τι λέτε? Θα τα βγάλω πέρα? Το στοίχημά μου, να τα φτιάξω και ο χώρος να φαίνεται όμορφος όχι μόνο στα μάτια των μικρών αλλά και των μεγάλων (έστω των λίγο ανοιχτόμυαλων μεγάλων) 🙂 Wish me luck!!!

 

Περιμένω τα σχόλιά σας!!!