Ένα πολύ όμορφο άρθρο με το οποίο συμφωνώ απόλυτα και είναι και ο λόγος που επέλεξα να μην δουλεύω μέχρι να μεγαλώσουν τα μικρά μου. Είμαι βέβαια από τις πολύ τυχερές που εφόσον έχουμε ένα σπίτι δικό μας, μπορώ να μην δουλεύω. Είμαι πολύ τυχερή που και ο σύζυγός μου δέχεται να είναι αυτός μόνο ο ρόλος μου για κάποια χρόνια, ώστε να μπορέσουμε να μεγαλώσουμε με τον τρόπο που πιστεύουμε σωστά, τα παιδιά μας. Μακάρι και το κράτος να έβλεπε πόσο σημαντικό είναι αυτό και να έκανε κάτι γι αυτό!
Μητρότητα
«Κι όποιος μεγαλώνει σε ξένα χέρια μαθαίνει να μισεί τον κόσμο» γράφει ο Δημήτρης Νόλλας στο άρθρο του στην Κυριακάτικη Καθημερινή. Μου τράβηξε την προσοχή το άρθρο αυτό που χαρακτηρίζει τα σχολεία «πνευματοκτόνα ιδρύματα» και «κολαστήρια της προσωπικής δημιουργίας».
Είναι πολλές οι φωνές που κρίνουν το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα αλλά πολύ λίγες εκείνες που τολμούν να αμφισβητήσουν την αξία της επέκτασης της εκπαίδευσης τόσο στα πρώτα χρόνια της ζωής του παιδιού όσο και στην διάρκεια της καθημερινότητας του.
Το αίτημα για περισσότερους παιδικούς σταθμούς, για περισσότερους βρεφονηπιακούς σταθμούς, για ολοήμερα σχολεία, για προγράμματα απασχόλησης από τους Δήμους και για ένα σωρό υπηρεσίες που αφορούν την ανατροφή των παιδιών, δεν έχει ακόμη ικανοποιηθεί έτσι είναι πολύ νωρίς να αμφισβητηθεί η ορθότητα του. Και είναι ένα κοινωνικό αίτημα που συνδέεται με το δικαίωμα των γυναικών στην εργασία. Που συνδέεται με τις κοινωνικοοικονομικές συνθήκες που υποχρεώνουν και τους δύο γονείς να εργάζονται. Που συνδέεται με την καθημερινή κούρσα για την κατάκτηση της επάρκειας αγαθών.
Όμως ας σταθούμε λίγο έξω από την σφαίρα επιρροής του μεταπολεμικού φεμινιστικού κινήματος κι ας δούμε ως παρατηρητές την διαδρομή ενός παιδιού.
Η μητέρα εργάζεται 8 ώρες καθημερινά και χρειάζεται άλλες 2 ώρες για την προετοιμασία και τις διαδρομές από και προς τη δουλειά . Αυτό μας κάνει 10 ώρες και 7 ώρες που μάλλον χρειάζεται για να κοιμάται 17 ώρες . Απομένουν 7 ώρες την ημέρα για φροντίσει τα πρακτικά της οικογένειας και των παιδιών, τον εαυτό της, την σχέση της με τον σύντροφο της και να δει τα παιδιά της. Επειδή τα παιδιά μάλλον κοιμούνται κοντά στις 10 το βράδυ οι ώρες που μπορεί να διαθέσει κάποια γυναίκα στα παιδιά της είναι από τις 5 το απόγευμα έως τις 10 το βράδυ. Κι αυτό, στην περίπτωση που η δουλειά της είναι προνομιακή και δεν δουλεύει σε κατάστημα ή δεν είναι ιδιωτική υπάλληλος – στέλεχος, που το απόγευμα ενσωματώνεται στην εργάσιμη ημέρα τις περισσότερες φορές. Τις ουσιαστικές ώρες της ημέρας, το παιδί της εργαζόμενης μητέρας, είναι με κάποιον ξένο. Βρίσκεται σε κάποιο βρεφονηπιακό σταθμό ή περνάει την ημέρα του με μια γυναίκα που πληρώνεται για να αντικαθιστά τη μητέρα του.
Πώς υποτιμήσαμε τόσο εύκολα το ρόλο της μητέρας στη ζωή του παιδιού?
Σε ποιες ώρες, σε ποιες συνθήκες, με τι αφορμές γίνεται η διαπαιδαγώγηση του παιδιού ?
Ποιόν μιμείται ?
Πώς χτίζεται η σχέση γονιού – παιδιού?
Έχει το παιδί την ευκαιρία να ζήσει με τον γονιό του, να τον παρατηρήσει, να τον μιμηθεί ?
Έχει την ευκαιρία ο γονιός να του δείξει, να το διδάξει, να επικοινωνήσει ?
Έχει την ευκαιρία η οικογένεια να ζήσει μαζί, να δημιουργήσει δεσμούς, να γνωρίσει σε βάθος ο ένας τον άλλο ?
Το παιδί μεγαλώνει μόνο του, δεν βλέπει την οικογένεια του ως πρότυπο γιατί δεν έχει την ευκαιρία να τη δει. Βλέπει πρόσωπα της τηλεόρασης. Ασχολείται με τον τηλεοπτικό κόσμο και στην εξέλιξη του, με τον εικονικό κόσμο τωνvideogames.
Το εντυπωσιακό είναι ότι η μοίρα αυτή δεν αφορά τα παιδιά φτωχών βιοπαλαιστών. Αφορά εξίσου και τα παιδιά των πολύ εύπορων οικογενειών και ίσως πολύ περισσότερο.
Η κοινωνία συναινεί. Όλοι το βρίσκουμε απόλυτα φυσιολογικό. Κάτι ψιθυρίζουμε για καταναλωτικά πρότυπα, αλλά έχουμε δημιουργήσει και την έννοια του ποιοτικού χρόνου. Πλήθος άρθρων για την ισορροπία της καριέρας με την οικογένεια. Ανώτατα στελέχη, επιχειρηματίες, καλλιτέχνες, τηλεοπτικά πρόσωπα, γυναίκες – πρότυπα, απαντούν ότι αν υπάρχει θέληση, η οικογένεια δεν εμποδίζει την καριέρα. Διάσημες μητέρες φωτογραφίζονται για τα περιοδικά. Χαμογελαστές και άψογες . Διάσημα μωρά ντυμένα με την τελευταία λέξη της μόδας, γίνονται σύμβολο αδιαμφισβήτητης επιτυχίας.
Και οι γυναίκες που αγωνίζονται με τον βασικό μισθό να τα βγάλουν πέρα στο 24ώρο ψάχνουν να βρουν παιδικό σταθμό που να κρατάει τα παιδιά μέχρι αργά το απόγευμα. Πολλές φορές πληρώνοντας τα ¾ του μισθού τους . Και μόλις τελειώσουν την εργάσιμη ημέρα τους παίρνουν τα παιδιά από τον σταθμό και επιστρέφουν σπίτι. Πού μπορεί να χωρέσει εδώ ο δημιουργικός χρόνος? Πότε να ηρεμήσει, πότε να σκεφτεί, πότε να παρατηρήσει το παιδί ?Πώς να δουλέψει τα αισθήματα της ?
Έρχεται η πολιτεία και φροντίζει για την μητρότητα συνταξιοδοτώντας τις γυναίκες πρόωρα . Δεν είναι παράλογο ? Μόλις δηλαδή θα έχουν μεγαλώσει τα παιδιά μπορούν να σταματήσουν να εργάζονται. Οι δυνάμεις είναι συντονισμένες εναντίον της οικογένειας? Υπάρχει συνομωσία ? Το σχέδιο είναι, τα παιδιά να μεγαλώνουν σε ιδρύματα και οι γονείς να εργάζονται όλο το 24ώρο ?
Το φυσιολογικό για την προστασία της μητρότητας και εν τέλει της κοινωνίας, δεν θα ήταν, να δίνεται άδεια με αποδοχές για 6 χρόνια από τη γέννηση κάθε παιδιού ?
Αλλά δεν τολμούμε να το σκεφτούμε, γιατί είναι επαγγελματικά και οικονομικά παράλογο. Γιατί κανένας δεν θα προσλαμβάνει γυναίκες στη δουλειά. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι η μητρότητα είναι υπόθεση της κοινωνίας και πρέπει να έχει τον σεβασμό μας. Το οικονομικό κόστος θα πληρωθεί στα προγράμματα απεξάρτησης, στην κοινωνική βία, στην χαμηλή παραγωγικότητα.
Δυστυχώς οι γυναίκες δεν εκπροσωπούνται πουθενά . Οι γυναίκες που είναι στην εξουσία, που έχουν εξουσία, δεν έχουν επαφή με την θηλυκή πλευρά του εαυτού τους. Φέρονται σαν άνδρες, δεν επιτρέπουν στα αισθήματα να τους ενοχλούν στον πόλεμο της εξουσίας και της δύναμης. Τα δυστυχισμένα παιδιά των λαμπερών γονιών είναι παράπλευρες απώλειες, στον πόλεμο των ανθρώπων για περισσότερη εξουσία.
Ο σκοπός της κοινωνίας θα έπρεπε να είναι να στηρίζει τις γυναίκες να γίνονται μητέρες και να βιώνουν το ρόλο τους καθημερινά και με τις καλύτερες συνθήκες.
Να τους επιτρέπει να μεγαλώνουν οι ίδιες τα παιδιά τους και όχι να τις ωθεί να παραιτούνται από την χαρά και τη δημιουργικότητα στο όνομα της ανεξαρτησίας.
Οι γυναίκες πρέπει να είναι σε θέση να βιώσουν την εγκυμοσύνη τους, τον τοκετό τους ήρεμα, χωρίς πίεση και άγχος.
Να αφιερώνουν χρόνο στον εαυτό τους ώστε να συγκροτούν την σκέψη τους, να επεξεργάζονται τα αισθήματά τους.
Να έχουν το χρόνο και την ηρεμία να παρατηρούν το παιδί τους και να του συμπαραστέκονται στην ανάπτυξη του.
Να έχουν το χρόνο να ενημερώνονται για τα ζητήματα που ενδιαφέρουν ουσιαστικούς τομείς της ζωής, να ανακαλύπτουν απαντήσεις και τελικά να επιλέγουν και να αποφασίζουν με κριτήριο την άποψη που έχουν σχηματίσει.
Η λύση της παραμονής των παιδιών ατελείωτες ώρες στους παιδικούς σταθμούς από πολύ μικρές ηλικίες , εκτός των επιπτώσεων στην διαμόρφωση της προσωπικότητας του παιδιού, είναι βέβαιο πως στερεί στους γονείς τη δυνατότητα να γνωρίσουν την ψυχή των παιδιών τους και να δημιουργήσουν μαζί τους συναισθηματικούς δεσμούς.
Η γονεϊκότητα είναι δικαίωμα απέναντι στον εαυτό μας και χρέος απέναντι στα παιδιά που φέρνουμε στον κόσμο. Η ανατροφή των παιδιών θα έπρεπε να αναγνωρίζεται ως η κορυφαία κοινωνική προσφορά, να υποστηρίζεται και να ανταμείβεται.
Οι μητέρες είναι η σημαντικότερη κοινωνική ομάδα και είναι αυτή που θέτει τις βάσεις για την πορεία των κοινωνιών . Είναι οι μητέρες και η σχέση τους με τους συντρόφους τους, που καλλιεργούν τις προσωπικότητες των παιδιών και των εφήβων. Είναι αυτές που διαμορφώνουν το μέλλον της κάθε γενιάς. Αν αυτό δεν είναι το σημαντικό, τότε ποιο είναι?
Ι. Πανέτσου
Το Blog μιας Μαμας 
Ποαο αυμφωνω! Οταν εκανα τον πρωτο μου γιο δεν ειχαμε υποψη μας να μη δουλευω το αφησαμε χαλαρα καθοτιι ημουν ελευθερος επαγγελματιας. Οταν τυχαινε δουλεια την αναλαμβανα μιας και ηταν για μικρα διαστηματα. Ευτυχως για μας η δουλεια μου δεν ηταν τοσο απαιτητικη οποτε μπορω να πω οτι μεγαλωσα το γιο μου με καποια βοηθεια απο τους παπουδες τις περιοδους δουλειας. Υπηρξαν βεβαια καποιες φορες που ελειπα πολλες ωρες τη μερα κοιμομουν ομως αγκαλια με το γιο μου τη νυχτα για να αναπληρωνω την απουσια μου. Στο δευτερο γιο με την κριση οι δουλειες εξαφανιστηκαν και τοτε αρχιασα να σκεφτομαι οτι μπορει να χρειαστει να ψαξω δουλεια σε καποιο γραφειο. Κρυος ιδρωτας με ελουσε και με λουζει στη σκεψη να αποχωριστω τα παιδια μου πολλες ωρες τη μερα καθε μερα, ιδιως το μικρο που εκλεισε τα δυο χρονια, . Ειδικα αν χρειαστει να παει σε παιδικο, αυτο δε δεν το αντεχω με τιποτα. Προσπαθω οσο γινεται να το καθυστερησω, να βρω αλλους τροπους να συμπληρωνω το εισοδημα κι ελπιζω να τα καταφερω για κανα δυο χρονια ακομα να μεγαλωσει λιγο κι αυτο. Τοτε συνειδητοποιησα ποσο σπουδαιο πραγμα ειναι να εχεις την πολυτελεια να μεγαλωσεις τα παιδια σου η ιδια και ανατριχιαζω στην ιδεα να το μεγαλωναν αλλοι, ακομα και οι παππουδες. Νομιζω οτι αξιζει τη θυσια να αφησεις τη δουλεια σου πισω κι ας υπαρχουν και οικονομικες απωλειες. Και δεν ειναι μονο το γεγονος οτι αλλοι θα διαμορφωσουν το χαρακτηρα του παιδιου ή το οτι τα παιδια μεγαλωνουν με ανθρωπους που δεν τα αγαπουν απλά κανουν τη δουλεια τους, αλλα και το θεμα οτι χανεις ως γονιος την υπερτατη απολαυση του να τα χαρεις στην πιο ομορφη ηλικια τους. Νιωθω τυψεις ενιοτε που λειπω καποιες ωρες απο το σπιτι οταν τυχαινει δουλεια ή πρεπει να δουλεψω στο σπιτι και χανω ωρες παιχνιδιου και αγκαλιασματος με τα παιδια μου και νιωθω το χρονο να κυλαει αμειλικτα παιρνοντας μακρια μερικες απο τις ωραιοτερες στιγμες της ζωης μου. Αλλα δοξα το Θεο ειχα την ευκαιρια να απολαυσω μεγαλωνοντας τα μεχρι σημερα.
Τύψεις….ενοχές….Κι από την άλλη, έξοδα, έξοδα, έξοδα!!!! Μια κατάσταση αδιέξοδη…Ο γιος μας είναι 20 μηνών και μέχρι πριν 2 εβδομάδες, δεν έλειψε ποτέ από δίπλα μας. Κανονίζαμε τις ώρες εργασίας μας έτσι ώστε να είμαστε πάντα κοντά του, μια η μαμά, μια ο μπαμπάς. Δυστυχώς, αυτό κράτησε όπως είπα μόνο για 20 μήνες, εκ των οποίων τους 15 ήμουν εκτός εργασίας και αποκλειστικά μαζί του, αλλά κάποτε έπρεπε να επιστρέψω…Θηλάζουμε ακόμα,20 μήνες τώρα, κι αυτό ας πούμε είναι η παρηγοριά και για τους 2 μας…Περνάει 5 ώρες της μέρας του στον παιδικό σταθμό κι ούτε μπορούσα να φανταστώ, πόσο βασανιστικά θα περνούσαν για μένα αυτές οι ώρες…Αλλά τι μπορούσαμε να κάνουμε….??? Οι επιλογές μας ήταν η εξής ΜΙΑ: Παιδικός Σταθμός…Όσο καλά κι αν μου λένε ότι περνάει, εγώ ξέρω…Το βλέπω κάθε πρωί, όταν «αποχωριζόμαστε» και φωνάζει «μαμά» και κάθε μεσημέρι που το προσωπάκι του λάμπει, όταν «χάνεται» στην αγκαλιά μου…Και για το υπόλοιπο της μέρας, αρχίζει ένας αγώνας δρόμου. Να προλάβουμε να χωρέσουμε τα πάντα!!! Να παίξουμε, να κοιμηθούμε αγκαλίτσα, να γελάσουμε, να φάμε, να «τσακωθούμε» και ν’αγαπηθούμε την ίδια στιγμή!!! Και συγχρόνως, μαγείρεμα, πλυντήριο, σίδερο,καθαριότητες ένα σωρό και κάπου εκεί να θυμηθώ πως είμαι γυναίκα με ανάγκες, σύντροφος, φίλη, κόρη….Ρόλοι τους οποίους καλούμαι να παίξω καθημερινά, μα πάνω απ’όλα να είμαι μαμά…Κι η μέρα κλείνει αργά τη νύχτα και να σκέφτομαι: «Άραγε ο Μελένιος μου θα με συγχωρήσει, που τόσο αναπάντεχα του στέρησα την παρουσία μου και πηγαίνει στο «μικρό σχολείο» με τα πολλά παιδάκια, τα περισσότερα με ματάκια γεμάτα απορίες….». Τύψεις…ενοχές….
είσαι απίστευτη και σίγουρα πολύ καλή μανούλα…θα το καταλάβει σίγουρα! πολύ τυχερό το αγοράκι σου!
συμφωνώ κι εγώ απόλυτα με τις ιδέες του άρθρου και κυρίως τα προτάγματά του σε πολιτικό επίπεδο. όσο όμως δεν υπάρχει αυτή δυνατότητα μπορούμε να παρηγοριόμαστε εμείς που δεν έχουμε άλλη επιλογή (η μικρή μου θα πάει μόλις κλείσει τα 2 στον παιδικό, γιατί ζούμε στο εξωτερικό και έχουμε ήδη το θέμα της γλώσσας) με τις παρατηρήσεις που προέρχονται από το βιβλίο της καθηγήτριας εξελικτικής ψυχολογίας Lieselotte Ahnert, που ανήκει στην παράδοση της θεωρίας της προσκόλλήσης ή στενών δεσμών. Στο βιβλίο της Ahnert αναφέρεται ότι το στρες που προκαλεί ο αποχωρισμός του παιδιού από το πρόσωπο αναφοράς είναι για την ψυχολογία ένα μετρίσιμο μέγεθος με βάση την καρδιακή δραστηριότητα και την έκκριση της ορμόνης του στρες, της κορτιζόλης. Με τη βοήθεια τέτοιων μετρήσεων έγιναν πειράματα για να δοθεί απάντηση στο ερώτημα, τί επίδραση έχει ο αποχωρισμός στην ψυχολογία του παιδιού και ποιοί παράγοντες επηρεάζουν την επιτυχή μεταβίβαση της φροντιδας του σε άλλα πρόσωπα εκτός από τα προσωπα αναφοράς.
Ο αποχωρισμός είναι στην πρώιμη παιδική ηλικία ο πιο ισχυρός στρεσογόνος παράγοντας για το παιδί. Ο ρόλος των γονιών σε ένα ξένο για το παιδί περιβάλλον είναι η διαμεσολάβηση του άγνωστου και η απορρόφηση των ψυχικών κραδασμών που προκαλούν άγνωστα πρόσωπα και περιβάλλοντα στο παιδί. Κοινώς το να μπορεί το παιδί όταν το έχει ανάγκη να επιστρέφει στη γνώριμη αγκαλιά για παρηγοριά και για άντληση δυνάμεων: «Οι παιδικές φοβίες δεν έχουν τόσο να κάνουν με το φόβο μπροστά στο άγνωστο όσο με την αδυναμία να βρεί το παιδί εκείνο το πρόσωπο, που θα το προστατέψει και θα του παράσχει ασφάλεια, και να μείνει κοντά σε αυτό». Τα πειράματα που εχουν πραγματοποιηθεί έχουν δείξει, ότι όλα τα παιδιά, ακόμα κι αυτά που έδειχναν να συνεχίζουν απερίσπαστα το παιχνίδι τους, είχαν αυξημένη καρδιακή δραστηριότητα, όταν οι μητέρες τους εγκατέλειπαν το δωμάτιο όπου έπαιζαν ακόμα και για 3 λεπτά. Όταν η μητέρα επέστρεφε στο δωμάτιο υπήρχαν ωστόσο εμφανείς διαφορές στο πόσο γρήγορα επανερχόταν η καρδιακή δραστηριότητα. Σε αυτό έπαιζε μεγάλο ρόλο η ποιότητα του δεσίματος μητέρας και παιδιού: όσο πιο σταθερό ήταν το δέσιμο τόσο πιο εύκολο ήταν για το παιδί να ρυθμισει τα συναισθήματά του και να επιστρέψει στο παιχνίδι του. Κοινώς, όσο πιο έντονος είναι ο δεσμός της μητέρας με το παιδί (κι εφόσον είμαστε στο πεδίο της θεωρίας της προσκόλλησης αναφερόμαστε προφανώς στις αρχές της όπως είναι ο μακροχρόνιος θηλασμός, η άμεση ανταπόκριση στο κλάμα, το οικογενειακό κρεββάτι κλπ) τόσο πιο ομαλή είναι η μεταβίβαση της φροντίδας σε άλλα πρόσωπα και τόσο μικρότερες οι αρνητικές επιδράσεις στη σχέση μητέρας-παιδιού.
Ζητώ ΤΟΣΟ ταπεινά συγγνώμη για το ΤΟΣΟ μεγάλο σχόλιο
Κι εγώ ευτυχώς μέχρι στιγμής είμαι τυχερή, δεν έχω γυρίσει στη δουλειά (12 μήνες σχεδόν). Αλλά σε λίγο..? Με αγχώνει και με τρομάζει πολύ..τι θα κάνουμε, δεν έχουμε αποφασίσει ακόμα..Όσο μπορέσω, θα κάτσω..αυτό είναι σίγουρο..ελπίζω για πολύ!
Χαιρετισμούς*
Καλά τα λέτε! Κι εγώ έτσι καλά θα τα έλεγα, εάν μπορούσα να καθίσω σπίτι μέχρι τα 3 αγγελούδια μου να γίνουν τουλάχιστον 6 χρονών το καθένα (που ξεκινάνε το δημοτικό). Τη στιγμή όμως που το Κράτος ΔΕΝ βοηθάει τις εργαζόμενες μητέρες, ποια λύση υπάρχει εκτός από το να «αφήνουμε» τα παιδάκια μας σε κάποιον παιδικό σταθμό ή ολοήμερο σχολείο ή γιαγιά ή θεία κλπ? Μάθετε να αξιολογείτε σωστά το χρόνο που διαθέτετε για τα παιδιά σας (χωρίς δικαιολογίες για δουλειές, μαγείρεμα, ψώνια κλπ). ΌΛΟΙ μπορούμε να διαθέσουμε έστω και 2 ώρες για να ασχοληθούμε αποκλειστικά μαζί τους. Όλοι ξέρουμε να «κλαιγόμαστε», αλλά το σημαντικό είναι τι κάνεις υπό αυτές τις συνθήκες. ΕΚΕΙ ΝΑ ΣΕ ΔΩ !!!! Γιατί λοιπόν, μας γεμίζετε με τόσες ενοχές και τύψεις (που ήδη τις έχουμε) και προβάλετε θέματα όπως αυτό? Τι θα αλλάξει? Εγώ προσωπικά, με το που το διάβασα, θύμωσα…«Κι όποιος μεγαλώνει σε ξένα χέρια μαθαίνει να μισεί τον κόσμο»????????? ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ!!!!!!
Όταν γέννησα τον γιο μου, ο νόμος έδινε 63 μέρες άδεια μετά τον τοκετό. Δεν υπήρχε καν το 6μηνο από τον ΟΑΕΔ. Εξηντατριών ημερών λεχώνα και βρέφος, έπρεπε να αποχωριστούμε. Πάνω που είχαμε μάθει ο ένας τον άλλο, έπρεπε να «ξεμάθουμε» ! Πόση στενοχώρια, πόσες τύψεις. Ήμουν από τις «τυχερές» γιατί το μωρό μου ήταν με τη μητέρα μου στο σπίτι μας. Από την άλλη, η μάνα μου είδε το πρώτο δοντάκι όταν «έσκασε», η μάνα μου είδε τα πρώτα βήματα, άκουσε τα πρώτα λογάκια. Εγώ τα έβλεπα ολα αυτά, το απόγευμα που γυρνούσα. Και με την κόρη μου τα ίδια. Ξυπνούσαν το πρωί τα μωρά μου και το πρώτο πρόσωπο που έβλεπαν ήταν η γιαγιά. Πήγαν παιδικό σταθμό 2,5 ετών ο γιος μου και 1,5 έτους η κόρη μου. Και πάλι, οι παπουδογιαγιάδες τα έπαιρναν από το «σχολείο» (και τα παίρνουν ακόμα και τώρα που είναι Δημοτικό και Νήπιο). Λυπάμαι απίστευτα που έχω χάσει πολύτιμες στιγμές με τα παιδιά μου, αλλά όταν η εργασία της μάνας δεν είναι για καριέρα και κοινωνική αναγνώριση, αλλά καθαρά βιοποριστική, δεν ωφελεί να φορτωνόμαστε και ένα βουνό ενοχές. Φτάνει όταν γυρίζουμε σπίτι να χαμογελάμε και να ανοίγουμε την αγκαλιά μας για να τρέξουν τα παιδιά μας να κρυφτούν μέσα σε αυτή. Και φυσικά το Σαββατοκύριακο ή όποια μέρα έχουμε ελεύθερη, να είναι αποκλειστικά αφιερωμένη στην οικογένεια.
Φιλιά
*Και όταν λέω βιοποριστική το εννοώ. Εννοώ αν σταματήσεις, να σου λείψουν τα χρήματα για το ρεύμα, το φαγητό και τις πρώτες ανάγκες. Δεν εννοώ τα ρούχα και τα παπούτσια.
Συμφωνώ και εγώ με όλο αυτό το άρθρο. Είμαι από τις τυχερες που μεγαλώνουν τα παιδιά τους. Είμαι έγκυος στο 3ο παιδί μου. Τα μεγαλύτερα είναι 2 αγόρια 5,5 ετών και 15 μηνών.
Τον μεγάλο τον πήγα 20 μηνών σε παιδικό, νομίζοντας ότι έτσι θα «ξεκολλήσει» από πάνω μου καθώς δεν ήταν ιδιαίτερα κοινωνικός και ομιλητικός. Ημουν και εγώ ανίδεη όσον αφορά την ανατροφή των παιδιών- καθώς η μητέρα μου εργαζόταν πάντα. Ο μικρός θα μείνει μαζί μου μέχρι να πάει 2,5 ετών και να πάει παιδικό, αν είναι εφικτό οικονομικά. Το ίδιο και η τρίτη, ώστε να μπορέσω να εργαστώ.
Στον αντίποδα αυτού του άρθρου θα ήθελα να παραθέσω κάποια σημεία που δεν λαμβάνονται υπόψιν. Καλώς ή κακώς, στις περισσότερες μητέρες δεν υπάρχει βοήθεια από γιαγιά, θεία κλπ, αφού πλέον σήμερα όλοι εργάζονται. Προσωπικά δεν έχω πλέον την μητέρα μου, ούτε όμως και κάποιο άλλο πρόσωπο, σε βαθμό που να αναρρωτιέμαι τι θα κάνω τα μεγαλύτερα όταν θα πάω να γεννήσω! Αυτό επίσης σημαίνει ότι δεν έχω δικαιωμα να επιθυμώ να πάω μία βόλτα, να πάω να ψωνίσω ή να συναντήσω μία φίλη, ούτε καν να αρρωστήσω. Ο σύζυγος σχολάει μετά τις 7 και αντιμετωπίζει όλο αυτό το φορτίο της οικ. κρίσης που μας καταβάλλει. Νιώθω ότι έχω χάσει την ευφράδειά μου, την σπιρτάδα και την οξύτητα του πνεύματος μου, το χιούμορ μου. Δεν ασχολούμαι με τίποτα κοινωνικό, δεν μπορώ να παρακολουθήσω ειδήσεις, που το θεωρώ απαραίτητο με τις σημερινές εξελίξεις και καταλήγω να μένω μέσα στο σπίτι εβδομάδες ολόκληρες. Ας προσθέσουμε και το γεγονός ότι ειδικά το 2011, έχασα τουλ. 8-10 ευκαιρίες για εργασία και η προσφορά αυτή δύσκολα θα επαναληφθεί. Φυσικά ποιος θα θέλει να προσλάβει μια σχεδόν 40χρονη μητέρα 3 παιδιών?Γνωρίζοντας ότι αυτό θα επειδεινωθεί με την έλευση του τρίτου παιδιού, τελικά, φθάνω σε όρια κατάθλιψης και χάνω οποιαδήποτε επιθυμία να παίξω με τα παιδιά ή να έχω υπομονή.
Σκέφτομαι λοιπόν κατά πόσο το πρότυπο μιας αγχωμένης και στενοχωρημένης μητέρας, είναι καλό για τα παιδιά μας. Μιας μητέρας που δεν αγχώνεται μόνο για το μέλλον των παιδιών αλλά και πως η ίδια δεν θα καταλήθει να είναι βάρος στα παιδιά της όταν θα γεράσει και δεν θα έχει μια σύνταξη ή μια ιατροφαρμακευτική περίθαλψη αφού θα είναι μονίμως άνεργη. Μιας μητέρας που κυκλοφορεί μόνο με πυτζάμες και δεν προλαβαίνει να κόψει τα μαλλιά της καν. Και τελικά καταλήγει να μην έχει διάθεση ούτε να μιλήσει γιατί σκέφτεται πως θα βοηθήσει τον μπαμπά να τα βγάλουνε πέρα.
Και η ειρωνεία είναι πως όταν παντρευτήκαμε το 2006, θέλαμε να μεγαλώσουμε μόνοι μας τα παιδιά μας. Αλλά προ κρίσης.
Πιστεύω ότι οι περισσότερες οικογένειες πια αντιμετωπίζουμε παρεμφερή προβλήματα.
Τελικά το πρόβλημα είναι όντως πολιτικό και ωραίες είναι οι θεωρίες. Αλλά ας μη γελιόμαστε, ζούμε στην Ελλάδα και αν αλλάξει κάτι, δεν θα γίνει σύντομα, ούτε θα έχει στόχο στη βελτίωση της οικογενειακής ζωής και την μητρότητα.
Φυσικά δεν θα υποστήιζα ποτέ να «ξεφορτωνόμαστε» τα παιδιά μας σε γιαγιάδες και παιδικούς. Αλλά συνιστώ αν κάποιες από εμάς έχουν την δυνατότητα να εργάζονται , ας μη χάσουν αυτό το δικαίωμα. Ας προσπαθήσουν να μειώσουν το ωράριο (αλλο που δεν θα θέλει ο εργοδότης) ή να δουλεύουν από το σπίτι. Και όταν επιτρέφουν ας αναθέτουν τις δουλειές του σπιτιού σε μια βοηθό για μια φορά την εβδομάδα ώστε να μπορούν να ασχολούνται με τα παιδιά τους πρωτίστως και με τα απαραίτητα του σπιτιού.
Τουλάχιστον μέχρι να βελτιωθούν κάποτε οι ζωές μας!!!!
Είμαι έγκυος στο πρώτο μου παιδάκι και όλοι μου λένε πόσο τυχερή είμαι που έχω τόσο νέους παππουδογιαγιάδες να αναλάβουν το παιδί για να δουλέψω!! Δεν είμαστε τέλεια οικονομικά αλλά βιοποριστικό πρόβλημα,προς το παρόν δεν έχουμε,δηλαδή μας «παίρνει» να μην δουλέψω όσο τουλάχιστον δεν έχουμε να πληρώνουμε για αγγλικά και φροντιστήρια!
Αποφάσισα να κάνω το παιδί μετά τα 30,ακριβώς για να είμαι συνειδητοποιημένη και να κάτσω σπίτι να το μεγαλώσω ΕΓΩ. Αυτό που με ενοχλεί είναι οτι πλέον στις μέρες μας θεωρείται ντροπή και τεμπελιά να κάτσεις σπίτι και να μεγαλώσεις τα παιδιά σου,λες κι αυτή απο μόνη της είναι εύκολη δουλειά! Ακόμα δεν έχω γεννήσει και με ρωτάνε πότε θα ξαναδουλέψω,χωρίς ποτέ εν τω μεταξύ να είχα και κάτι σταθερό,αφού,δεν κατάφερα να βρω δουλειά σε αυτό που σπούδασα και έκανα δουλειές του ποδαριού.
Παππούδες και γιαγιάδες φαγώθηκαν να μου «κρατήσουν» το παιδί για να πάω λέει να δουλέψω..Και πιάνω τον εαυτό μου να απολογείται συνεχώς και να αντιμετωπίζω κατεβασμένα μούτρα! Δεν θέλω ούτε βόλτες,ούτε ακριβά ρούχα,ούτε ταξίδια..μόνο να βλέπω το παιδάκι μου!!
Απλά και μια άλλη άποψη…
Θα συμφωνούσε σε πολλά με το άρθρο αν στη θέση της λέξης μητέρα υπήρχε η λέξη γονιός.
Πολυ σωστα τα λες. Δυστηχως ο καπιταλισμος και αυτη η ομορφη αλλα αφιλόξενη χωρα για οικογενειες, μας εφερε σε τετοιο σημειο που αναγκαστηκαμε να βαλουμε αλλες προτεραιοτητες και πρεπει. Και το δυσκολο ειναι οχι μονο οταν η μαμα θα παει στη δουλεια της αλλα και οταν γυριζοντας απο εκει και εχοντας αυτες τις λιγες ωρες για να παιξει με το βλασταρι της θα σκεφτεται ποτε θα ερθει η νυχτα για να ξεκουραστει λιγακι.
Συγχαρητήρια για το άρθρο. Ειλικρινά το απόλαυσα. Πόσο δίκιο έχετε σε όλα.Μονες μας παλεύουμε για να τα προλάβουμε όλα. .κ πολλές φορές τι κάνουμε. ..??? Πασαλιματα. ..όλα μισά είναι. .μισή ενέργεια στη δουλειά. .μισή στη διαπεδαγωγιση των παιδιών. .μισή στο σπίτι. .στον σύζυγο. .μισές ακόμα και στον εαυτό μας τον ίδιο και συ να τρέχεις συνεχώς να είσαι ολοκληρωτικά κάπου. ..Πφφφφφ. ..Είμαστε μόνες. .πουθενά το κράτος και γενικά η κοινωνία. .