Λοιπόν, ήμουν στην παραλία τις προάλλες και κάναμε ένα από τα τελευταία μας μπανάκια στη θάλασσα και κάποια στιγμή πρόσεξα έναν μπαμπά που φώναζε στο παιδί του να βγει έξω. Το παιδί -κλασσικά- δεν άκουγε και δεν έλεγε να βγει έξω. Χαμογέλασα γιατί σκέφτηκα πως τα ίδια περνάνε κι άλλοι γονείς και όχι μόνο εμείς. Και τότε ήρθε η ατάκα που μεταμόρφωσε το χαμόγελό μου σε… νεύρα!
«Αν δεν βγεις τώρα να φύγουμε, δεν θα σε αγαπάει ο μπαμπάς!!!»
Γιατί καλέ μου άνθρωπε δεν θα αγαπάς το παιδί σου επειδή δεν βγαίνει από την θάλασσα? Μήπως θα το δώσεις και για υιοθεσία? Μήπως να μην του μιλάς εφ’ όρου ζωής? Δηλαδή, έτσι απλά δεν θα αγαπάς το παιδί σου? Για πες, για πες!
Και πριν λίγες μέρες μου έλεγε για ένα άλλο περιστατικό η μητέρα μου. Βρισκόταν σε ένα τραπέζι με μια παρέα όπου οι γονείς έλεγαν σε όλους τους άλλους πως ενώ ο γιος τους πάντα έγραφε στις εξετάσεις και στο φροντιστήριο από 18 και πάνω, στις Πανελλήνιες έγραψε 14 άκουσον άκουσον και το τι δεν του έσυραν. Πως τους κάνει να ντρέπονται που είναι άχρηστος και που τώρα τι θα καταφέρει στη ζωή του και από δίπλα σεκοντάριζε βεβαίως και ο μπαμπάς! Σκεφτείτε ψυχολογία το παιδί τώρα!!! Δεν φτάνει η απογοήτευση που παρ’ όλες τις προσπάθειες του δεν τα πήγε καλά, του δίνουν και μια από πάνω οι γονείς του έτσι για να πάει να κρεμαστεί!
Και βέβαια είμαι σίγουρη πως έχετε ακούσει κι εσείς αρκετές μαμάδες που απειλούν τα παιδιά τους και τους λένε πως «η μαμά δεν θα σε αγαπάει» ή «δεν σε αγαπάει όταν το κάνεις αυτό και το άλλο»!
Τις έχουμε ακούσει τόσες φορές αυτές τις εκφράσεις, που ίσως μας φαίνονται τόσο φυσιολογικές να τις ξεστομίσουμε, γιατί, έλα μωρέ… έτσι μόνο ακούει! Για σκεφτείτε όμως… (και τώρα ξεκινάω τις σκέψεις μου) Τι ακριβώς συμβαίνει όταν μιλάμε με αυτόν τον τρόπο στα παιδιά μας… Πραγματικά δεν τα αγαπάμε όταν κάνουν κάτι λάθος? Και αν ναι, γιατί? Αγαπάμε τα παιδιά μας μόνο όταν είναι καλά (κατά την δική μας άποψη)? Όταν είναι υπάκουα, ή όταν γράφουν 20 στις εξετάσεις και μπορούμε να το λέμε περήφανα στους φίλους μας? Τα αγαπάμε όταν μας έχουν πρήξει και μας έχουν βγάλει το λάδι, όταν αντί για γιατροί που τα προορίζαμε, τελικά θέλουν να μην πάνε για σπουδές και να δουλέψουν μηχανικοί αυτοκινήτων? Όταν δέρνει το αδερφάκι του, όταν μας δηλώσει πως είναι ομοφυλόφιλος, όταν μας λέει πως δεν μας αγαπά? Πότε τα αγαπάμε? Και αν δεν τα αγαπάμε ΠΑΝΤΑ, τα αγαπάμε πραγματικά, ή αγαπάμε μόνο την εικόνα που θέλουμε να έχουμε εμείς και οι άλλοι για τα παιδιά μας?
Και αν τα αγαπάμε πραγματικά, τι θέλουμε να καταφέρουμε με το να τους λέμε πως δεν τα αγαπάμε ή δεν θα τα αγαπάμε ή πως δεν είμαστε περήφανοι γι αυτά τα ανάξια παιδιά? Το να τους δείχνουμε πως η αγάπη μας υπάρχει μόνο όταν υπάρχει και συμμόρφωση? Πως η αγάπη μας υπάρχει γι αυτά όταν είναι όπως ακριβώς τα θέλουμε να είναι? Και τότε, σ’αυτή την περίπτωση, δεν τους γεμίζουμε ανασφάλεια? Δεν τους στερούμε επιλογές, ή ακόμη και την έκφραση του ίδιου τους του εαυτού?
Ναι, συμφωνώ πως μπορεί με αυτή την «νουθεσία» τα παιδιά, από τον φόβο τους να μην χάσουν την αγάπη των πιο σπουδαίων ατόμων στη ζωή τους, να συμμορφώνονται, αλλά η ψυχή τους γνωρίζει πολύ καλά πως το να είναι ελέυθερα να εκφραστούν και να είναι αυτό που θέλουν τα ίδια, στοιχίζει πολύ ακριβά. Αποκλείεται κάποιος γονιός να θέλει κάτι τέτοιο!
«Είσαι κακό παιδί!», «καθόλου δεν αρέσει στην μαμά αυτό που κάνεις» (το έχω πει κι εγώ), «η μαμά θα κλαίει αν συνεχίσεις», «θέλεις να στεναχωρήσεις την μαμά και τον μπαμπά?»
Μπορεί να είναι φαινομενικά πιο αθώες εκφράσεις, σίγουρα! Αλλά έμμεσα και όχι άμεσα δεν τα βάζουμε στο τρυπάκι να είναι αυτό που θέλουμε εμείς επειδή αλλιώς είναι κακά, ή μας κάνουν λυπημένους ή ακόμα και να κλαίμε?
Όχι δεν είναι κακό παιδί, αυτά που κάνει τα κάνει επειδή είναι απλά άταχτο ή απλά… παιδί!
Δεν θα έπρεπε να παίρνει αποφάσεις βάσει του τι αρέσει στην μαμά ή τον μπαμπά, αλλά βάσει του τι είναι σωστό ή λάθος! Όμορφο και άσχημο. Επιτρεπτό ή μη επιτρεπτό!
Οι τύψεις πως θα κάνει την μαμά να κλαίει, δεν θα έπρεπε καν να υπάρχουν. Αν κλαις επειδή συνεχίζει να πηδάει στο κρεβάτι ή και επειδή δεν διαβάζει τα μαθήματά του και δεν θα είναι καλός μαθητής, είναι λιγάκι δικό σου θέμα…
Τα παιδιά μας, θέλουν πολύ να μας ευχαριστούν. Το αν το καταφέρνουν πάντα, είναι άλλο θέμα. Πάντως όλα αυτό θέλουν κατά βάθος. Θέλουν να μας κάνουν περήφανους και να τα αγαπάμε όσο τίποτα στον κόσμο. Ότι και να κάνουν, ότι και να μην κάνουν. Αυτό θέλουν. Απλά είναι δύσκολο να εκτελούν πάντα τις διαταγές μας, και τους κανόνες μας. Θέλουν να κάνουν κι αυτά το δικό τους, να μας αποδείξουν πως έχουν κι αυτά δύναμη. Να δουν και να ανακαλύψουν πόσο δυνατά είναι, τι μπορούν να καταφέρουν και πως. Τα πρώτα πειραματόζωα είμαστε εμείς. Μπορεί να το κάνουν με λάθος τρόπο, να μας εκνευρίζουν, να μας αγανακτούν, αλλά την αγάπη μας, τον θαυμασμό μας, την αποδοχή μας τα θέλουν και τα χρειάζονται να είναι παρόντα πάντα! Θέλουν όρια, θέλουν κανόνες, καθοδήγηση! Αυτό δεν το συζητάμε! Ακόμη κι αν δεν αποδεχόμαστε, θαυμάζουμε ή αγαπάμε την συμπεριφορά, τα λάθη ή τις επιλογές τους, πρέπει να γνωρίζουν ότι αυτά τα ίδια, πάντα τα αποδεχόμαστε, τα θαυμάζουμε και τα αγαπάμε απλά και μόνο επειδή είναι παιδιά μας και δεν ζητάμε κανένα αντάλλαγμα γι αυτό. Απλά να είναι αυτό που είναι…!
Το Blog μιας Μαμας 
Πολύ ωραία τα λες…Τελευταία η μεγάλη μου (σχεδόν 4 ετών) έχει 1-2 φορές «δε σ’αγαπάω μαμά» (μαζί με το «δεν είσαι φίλη μου», «δε σε παίζω» είναι υποπτεύομαι φράσεις που «παίζουν» στο σχολείο) και η απάντηση μου πάντα σταθερή και χωρίς ίχνος στενοχώριας ή μελοδραματισμού «δεν πειράζει, σε αγπάω εγώ πολύ-πολύ» και αμέσως η αντίδραση της «σε αγαπάω μαμά», μια αγκαλιά και ένα φιλί…Ίσως το κάνει και για να με προκαλέσει, να της πω ότι την αγαπάω, δεν ξέρω γιατί, αλλά το σίγουρο είναι ότι όταν της λέω ότι την αγαπάω (όχι στη συγκεκριμένη περίπτωση, γενικά) λιώνει και τρελλαίνεται να το ακούει…Αν δεν αποδέχομαι εγώ το παιδί μου, ποιος θα το αποδεχτεί;
Συχνό φαινόμενο οι λάθος εκφράσεις, συχνά τραγικό…!
Τι πιο εύκολο να αγαπάς ένα παιδί που είναι τέλειο; Βγάζει 20 στο σχολείο, πάντα υπακούει στις εντολές σου, δεν φωνάζει ποτέ, είναι ευγενικό, κοιμάται πάντα νωρίς, παίζει όμορφα χωρίς να ενοχλεί. Ωραίο παιδί ρομπότ!
Μα τα «κακά» παιδιά θέλουν την αγάπη μας πιο πολύ! Μα κι εμείς δεν ήμασταν παιδιά κάποτε; Τόσο καλά όπως θα μας θέλαμε σαν ενήλικες γονείς ήμασταν;
«Κι εγώ θα σ’αγαπώ ότι κι αν γίνει…», είναι ένα παραμύθι το οποίο το αγαπάμε πολύ. Αν και 23 μηνών ο μικρός μου πρίγκηπας, έχει καταλάβει το νόημα, δηλαδή την ανόθευτη κι αστείρευτη αγάπη της μανούλας, την οποία τίποτα δεν την αλλάζει…Πολλές φορές «αναμετριέμαι» με τον εαυτό και τις αντοχές μου…Ακόμα κι όταν θέλω να ουρλιάξω και νιώθω πως το «μπουμ» την εσωτερικής έκρηξής μου είναι ένα «κλικ» κοντά, ξεκινάω τη φράση μου με τον εξής τρόπο: «Η μανούλα σ’αγαπάει, αλλά αυτο που κάνεις δεν είναι σωστό, είναι επικίνδυνο και μπλα, μπλα, μπλα….». Είναι φορές, που ο τόνος της φωνής ανεβαίνει λιγάκι και γίνομαι πιο αυστηρη (και μετά έρχονται τύψεις κι ενοχές…), αλλά ποτέ δεν έχει τεθεί θέμα ΑΓΑΠΗΣ!!! Μα είναι δυνατόν??? Να «απειλείς» ότι θα πάψεις να αγαπάς το λόγο της ίδιας της ύπαρξης σου??? Αχ….όπως είπε κι φίλος πιο πάνω και θα συμφωνήσω απόλυτα, η τελειότητα σε οδηγεί στην αγάπη πολύ πιο εύκολα, αλλά πόσο βαρετή θα ήταν η ζωή μας, αν τα παιδάκια μας δεν διέφεραν σε τίποτα από ένα ακόμα έπιπλο στο σαλόνι μας!!! Και πόσο πολύ λατρεύω τα λασπωμένα χεράκια του και την σκονισμένη μυτούλα, όταν τρέχουν με «απειλητική αγάπη» κατά πάνω μου και θέλουν να με αγκαλιάσουν!!! Δεν γεννήθηκα μανούλα…μάνα με έκανε ο γιος μου!!! Εκείνος με «γέννησε» μάνα, τη στιγμή που τον κράτησα στα χέρια μου…Τα παιδιά μας, μας συστήνουν ξανά με τη ζωή…Σίγουρα κάνουμε λάθη, αλλά λάθη κάνουν όσοι προσπαθούν…Εκείνα ξέρουν, έχουν ένστικτο και τη νιώθουν την αγάπη μας, αρκεί να μην την θέτουμε εμείς, στο «τραπέζι της διαπραγμάτευσης»!!! Καλή σας μέρα!!!
πολύ ωραίο κείμενο συμφωνώ με όλα.
Μπορεί να έχω πει πολλά πράγματα, όπως το «όποιος δεν είναι έτοιμος σε 5 λεπτά, δεν θα έρθει στο πάρκο και θα μείνει εδώ με τη γιαγιά» ή «μην με σκας βρε Αθηνά, σου εξήγησα γιατί δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό που ζητάς», αλλά το «δεν σ’ αγαπώ δεν το έχω πει ΠΟΤΕ». Αντίθετα, όταν δεν τους κάνω ένα χατήρι και μου πετάνε «δεν σ’ αγαπώ μαμά» (η μικρή τώρα πια μόνο, ο μεγάλος το πέρασε αυτό το στάδιο), εγώ απαντάω «δεν πειράζει, σ’ αγαπάω εγώ και για τους δυο μας»! Είναι ότι χειρότερο μπορείς να πεις στο παιδί σου (μαζί με το «μα καλά, βλάκας είσαι παιδί μου, γιατί δεν καταλαβαίνεις;;;;;) και δεν είναι καν αλήθεια !!!!
Πολύ σωστά τα λέτε….εμείς πάντα θα τ´ αγαπάμε ο,τι κι αν κάνουν…θα τα πονάμε θα είμαστε εκεί ο,τι κι αν συμβεί για αυτό είναι παιδιά μας κι εμείς γονείς τους….όμως έρχονται στιγμές που απελπίζεσαι ,που λες πού έχουμε κάνει λάθος ,γιατί τώρα φέρεται έτσι, τι του έκανα ,τι το πείραξε,μήπως του λείπω εγώ ή ο μπαμπάς κι αντιδρά μήπως του βγαίνει αντίδραση για τον ερχομό του μωρού μήπως μήπως …μήπως δε μ´αγαπά;!!!!κι όταν καμία φορά χτυπάει ή κλωτσαει και λέει φύγε τότε τι κανεισ;;αγκαλιά και φιλιά μόνο εννοείται.ομωσ ώρες ώρες θέλει πολλή υπομονή και δύναμη να ανταποκριθείς σε τέτοιες φάσεις κυρίως όταν συμβαίνουν δημοσίως …..στις πλέον ακατάλληλες στιγμές.ισως το σχόλιο ταιριάζει καλύτερα σε ένα άρθρο για την ηλικία των δυο-δυόμιση.αν έχεις κάτι κατα νου Λυδία δικό σου ή σε βιβλίο pls τη βοήθεια σου.
Συμφωνώ με όλους σας. Αποφεύγω τις εκφράσεις τέτοιου είδους και τις ετικέτες «καλός- κακός» κλπ αλλά και πόσο δύσκολο είναι να τη μαζέψεις τη ρημάδα τη γλώσσα σου όταν ο θυμός, η κούραση και η αγανάκτηση σε έχουν ξεπεράσει, έχουν χτυπήσει καμπανάκι και οι ατάκες αυτού του είδους επανέρχονται στο προσκήνιο συχνά σαν απλή επανάληψη των όσων άκουγες εσύ σα παιδί. Η μητέρα μου συνήθιζε να λέει ότι δεν ήμουν δικό της παιδί κι ότι με είχε πάρει από μία τσιγγάνα. Ακόμη και σήμερα αναρωτιέμαι αν είμαι δικό της παιδί. Θέλω να πω πως αυτό που εμείς απλά λέμε σ’ένα παιδί για να το συμμορφώσουμε μπορεί να φαίνεται αθώο και ασήμαντο αλλά σ’ενα μικρό παδί μπορεί να ισοδυναμεί με κατάρρευση της ασφάλειας και της εμπιστοσύνης, σπορά αμφιβολιών και φόβων με τους οποίους θα έρθουμε αντιμέτωποι στο μέλλον. Τί χειρότερο σε μία σχέση από την ανασφάλεια και την αμφιβολία για την αγάπη του άλλου; Πώς να τον εμπιστευτείς στα δύσκολα; Πώς αλήθεια;