The best is yet to come, λένε. Τα καλύτερα θα ρθούν, τραγουδάει η φίλη μας η Αλεξίου. Και ονειρευόμαστε τη μέρα που θα είναι όλα καλύτερα. Περιμένουμε το μέλλον. Τότε που θα έχουμε χάσει τα κιλά που θέλουμε. Τότε που θα έχουμε λεφτά. Τότε που θα έχουν μεγαλώσει τα παιδιά. Τότε που θα πάρουμε την άδεια ή την σύνταξη. Τότε που… Και περνάνε οι μέρες και η απόλυτη ευτυχία δεν έρχεται ποτέ. Ούτε τα απολύτως καλύτερα, ούτε τα καλυτερότερα… Μα γιατί άραγε? Μας μούτζωσαν? Είμαστε γκαντέμηδες? Τι στο καλό συμβαίνει?
Χτες πήγαμε μια ολοήμερη εκδρομή με τα παιδιά. Τελευταία Κυριακή πριν αρχίσει το σχολείο και τα μαθήματα. Από αυτές που γυρίζοντας με το αυτοκίνητο τα παιδιά δεν αντέχουν και φτάνουν στο σπίτι κοιμισμένα. Από αυτές τις μέρες που τα βάζεις στο κρεβάτι με τα ρούχα και συνεχίζουν τον ύπνο τους. Από αυτές που γυρίζεις κάποια στιγμή και κοιτάς στα πίσω καθίσματα και βλέπεις τα παιδιά σου έτσι:
Τα βλέπεις έτσι και ξέρεις ότι γράψανε λαμπερές, χρυσαφί, χαρούμενες αναμνήσεις στα μυαλουδάκια τους (όσοι έχετε δει το έργο «τα μυαλά που κουβαλάς» βλέπετε τώρα εκείνες τις στρογγυλές μπαλίτσες αναμνήσεων ε?). Και χαμογελάς, γιατί ξέρεις ότι βοήθησες κι εσύ σ’αυτό 🙂
Και μετά γυρίσαμε στο σπίτι και έβαλα να δω τις φωτογραφίες που βγάλαμε όλοι μαζί! Και ξαφνικά άρχισα να σκέφτομαι (γιατί άλλωστε το έβλεπα μπροστά μου)!
Δεν είναι μόνο στα δικά τους μυαλουδάκια αυτές οι όμορφες ευτυχισμένες στιγμές που γίνονται αναμνήσεις μόλις περάσουν λίγες ώρες! Είναι και στα δικά μας ενήλικα μυαλά! Κι εγώ πέρασα καλά με τα παιδιά μου! Κάναμε τρέλες στην παραλία. Είμασταν και οι τέσσερις μαζί, όλοι με μάσκες και δείχναμε ο ένας στον άλλον τα διάφορα είδη ψαριών που βλέπαμε στα βραχάκια, κάνοντας νοήματα και βγάζοντας ήχους μέσα από τους αναπνευστήρες!
Μαζέψαμε μικρά και μεγάλα κοχύλια και θαυμάσαμε τα παιδιά μας πάνω στα βράχια. Είτε με άλλα παιδάκια να ψάχνουν καβούρια, αλλά και μόνα τους να ανεβαίνουν και να ποζάρουν για φωτογραφία.
Γελάσαμε, χαλαρώσαμε, αφήσαμε τα πάντα έξω από το μυαλό μας και το γεμίσαμε με αυτές τις στιγμές που ζούσαμε όλοι μαζί ταυτόχρονα. Μέχρι που έπεσε σκιά. Και τότε βγάλαμε κι άλλες σέλφις όλοι μας μαζί αλλά και οι δυο μας μόνοι, γιατί θυμηθήκαμε πως αγαπιόμαστε και πως από αυτή μας την αγάπη βγήκαν τα δυο πλάσματα που θαυμάζαμε εκείνη τη στιγμή. Και τέλος, βγάλαμε φωτογραφία το τοπίο, λες και στο μυαλό μας δεν ήταν αρκετό για να μείνει.
Ε, λοιπόν, πραγματικά! Γιατί περιμένουμε τα καλύτερα να ρθούν? Γιατί? Προσπερνάμε μέσα στην καθημερινότητα μας τις μικρές και μεγάλες στιγμές ευτυχίας! Κάποιες φορές μαζεμένες σαν την χτεσινή μέρα και άλλες μία μία μόνη της, περνάνε μέσα στη μέρα και εμείς τις προσπερνάμε! Γιατί, the best is yet to come! Όχι φίλοι μου. Δεν πρόκειται να έρθουν ποτέ αν δεν τις έχεις ζήσει ήδη. Αν δεν έχεις ανοίξει τα μάτια σου, το μυαλό σου, την καρδιά σου, οι καλύτερες στιγμές θα έρθουν και δεν θα τις πάρεις καν χαμπάρι. Tο the best to come, είναι αυτό που ζεις τώρα και γελάς μέχρι δακρύων με την κολλητή σου, τα παιδιά σου, τον άντρα σου. Είναι που είμαστε όλοι καλά και που μπορούμε να πηγαίνουμε ολοήμερες και που ακόμη και μετά από γκρίνια, βλέπεις τα ψάρια στον βυθό της θάλασσας και γουρλώνεις τα μάτια μέσα από την μάσκα και φωνάζεις «ουυυυ, ουυυυυ!» για να τα δουν και οι άλλοι! Είναι το χαμόγελο της κόρης σου όταν πας να την πάρεις από το σχολείο την πρώτη της μέρα. Είναι η μεγαλίστικη αγκαλιά του γιου σου καθώς περπατάς στο δρόμο και το χάδι του στην πλάτη σου (όπως του κάνεις συνήθως εσύ). Είναι που ακούει ο άντρας σου ένα τραγούδι που θέλει να μοιραστεί μαζί σου και το δυναμώνει, καθώς ρίχνει μια παράφωνη κορόνα στο κρεσέντο του! Είναι όλα αυτά! Αυτά που έρχονται και φεύγουν ΤΩΡΑ. Και αν δεν το καταλάβουμε, απλά θα χάσουμε τη ζωή μας στο περίμενε μιας τελειότητας που ποτέ δεν θα έρθει, γιατί δεν έχουμε μάθει να την βλέπουμε… Σ’ αυτό το μικρό κοχύλι πχ (η στο βλέμμα της)! 😉
Πιάνω αγκαλιά το αγοράκι μου και με σφίγγει δυνατά… «Σ’ αγαπάω μέχρι το διάστημα μαμά μου!»!!!
Το Blog μιας Μαμας 