36 Απρίληδες!

Τόσους ακριβώς ζω! 36 χρόνια! Όταν ήμουν μικρή, το θεωρούσα μια μεγάλη ηλικία. ‘Οπως και τα παιδιά μου, που όταν τους λέω πόσα θα κλείσω φέτος, ανοίγουν τα μάτια τους και σηκώνουν τα φρύδια με έκπληξη! Κι όμως εγώ δεν νιώθω μεγάλη. Τελικά παραμένουμε ίδιοι, απλά μεγαλώνουμε? Με λίγες περισσότερες εμπειρίες κάθε χρόνο, με λίγες περισσότερες γνώσεις, μέχρι (αν είμαστε τυχεροί), να γίνουμε σοφές γιαγιάδες και σοφοί γέροντες? Αλλά πάντα νιώθουμε νέοι όσο τα 20? Ή μήπως ξεμωράθηκα? Παίζει κι αυτό!

 

36 χρόνια! Τόσα χρόνια μοιραζόμαστε με τον αδερφό μου την μητέρα και τον πατέρα που μας μεγάλωσαν. 20 από αυτά, έχω την καλύτερη κολλητή του κόσμου! Που τόσο την θαυμάζω! Τα μισά από αυτά, τα μοιράζομαι με τον Μάκη. Τον άντρα μου! Τα μισά χρόνια της ζωής μου! Ναι αυτά τα θεωρώ πολλά. Πολλά και γεμάτα! 6 από αυτά, είμαι μαμά! Ο καλύτερος ρόλος. Ο ρόλος που πολλές φορές με φέρνει στα όριά μου, που μου έχει κλέψει μοναχικές ώρες και εξόδους, window shopping μέχρι τελικής πτώσης, ανέμελες ώρες και πολλά άλλα. Ο ρόλος που με γέμισε συναισθήματα, που μου ξεκλείδωσε μια πορτούλα που δεν ήξερα ότι θα μπορούσε να ξεκλειδώσει ποτέ. Αυτή της έκφρασης των συναισθημάτων μου (γιατί πολύ εκφραστική συναισθηματικά δεν θα με έλεγες ποτέ). Ο ρόλος που με έκανε να νιώσω αυτοπεποίθηση! Ο ρόλος που μου έδειξε το πραγματικό νόημα της ζωής, που με έκανε λιγότερο εγωίστρια. Ο ρόλος που γέμισε το κρεβάτι μας και έκανε χώρο  σε άλλα 2 ζευγάρια από μικρά ποδαράκια. Ο ρόλος που μου άνοιξε την αγκαλιά, που μου δυνάμωσε τα μπράτσα, που μου έδωσε το χάρισμα των μαγικών και θεραπευτικών φιλιών!

 

Το πρωί θα σβήσω 36 κεράκια (που λέει ο λόγος, λογικά ένα θα σβήσω)! Η ευχή παραμένει ίδια από τότε που έγινα μαμά. Όσες είστε μαμάδες καταλάβατε. Δεν θα σας την πω γιατί είναι γρουσουζιά 🙂

 

Χρειάστηκαν ΑΚΡΙΒΩΣ 36 χρόνια για να φτάσω εδώ που είμαι σήμερα! Χρειάστηκαν 36 χρόνια για να γίνω αυτή που είμαι. Με τα καλά μου και τα κακά μου. Για να γίνω εαυτός μου σήμερα, μου πήρε 36 χρόνια και συνεχίζω την δουλειά! Χρόνια μου πολλά λοιπόν 🙂