Το να γίνεις μαμά, είναι από τα σπουδαιότερα μαθήματα και εμπειρίες της ζωής μιας γυναίκας. Δίχως αυτήν (την εμπειρία), πολλές γυναίκες νιώθουν άδειες και επιμένουν μέχρι να την βιώσουν είτε μέσα από το δικό τους σώμα, είτε όχι. Νιώθουν ότι αν δεν αποκτήσουν ένα παιδί, θα χάσουν κάτι πολύ σημαντικό. Είναι βαθιά ριζωμένο μέσα μας, πως μια γυναίκα πρέπει να ζήσει αυτήν την αλλαγή στη ζωή της, όπου από γυναίκα, γίνεται μαμά. Εύχομαι όλες όσες επιθυμούν την μητρότητα, να καταφέρουν να τη ζήσουν, γιατί θα συμφωνήσω μαζί τους και φαντάζομαι και όσες την ζουν τώρα, πως η μητρότητα δηλαδή σε αλλάζει και σε σπρώχνει να δεις τον εαυτό σου κατάματα, να τον μάθεις και τελικά, να τον δεχτείς!
Είπα ότι είναι από τα σπουδαιότερα μαθήματα η μητρότητα, αλλά εκτός από σπουδαίο μάθημα, είναι και δύσκολο. Γεννάς και από την μια μέρα στην άλλη, γίνεσαι το άτομο που θα θρέψει και θα μεγαλώσει ένα τόσο δα πλασματάκι. Αυτό που σου άφησαν στην αγκαλιά σου μετά τον τοκετό και που έμεινες να το κοιτάς και να το ακουμπάς απαλά με τα ακροδάχτυλά σου ψυθιρίζοντάς του ευχές! Και τότε συνειδητοποιείς πως αυτό το πλάσμα σε χρειάζεται όσο κανέναν άλλον και αξίζει τον καλύτερό σου εαυτό. Από εκείνη την στιγμή, ξεκινάει το μάθημα!
Αρχικά ξεχνάς ότι υπάρχεις πια. Είναι το πρώτο μέρος του «παθήματος» και μαθήματος που όμως όλες οι μαμάδες χρειάζεται να κάνουν αρκεί να μην ξεχάσουν τον εαυτό τους για πολύ. Το μωρό παίρνει όλο μας τον χρόνο και έτσι πρέπει, όσο είναι βρέφος. Χρειάζεται την αγκαλιά της μαμάς του για να νιώσει ασφαλές, χρειάζεται το γάλα της μαμάς του για να τραφεί, χρειάζεται σχεδόν όλο το 24ωρο την αναπνοή της μαμάς του και τον χτύπο της καρδιάς της. Και εκεί, ξεχνάμε την προηγούμενή μας υπόσταση. Είμαστε μόνο μαμάδες. Κουρασμένες, πεινασμένες και πολύ συχνά άπλυτες μαμάδες. Εκείνη την περίοδο μαθαίνουμε ότι μπορούμε να λειτουργήσουμε και με λιγοστό ύπνο και πως αυτό που λέμε «δίχως καφέ το πρωί, δεν μπορώ να κάνω τίποτα» είναι ένα αθώο ψεματάκι. Μαθαίνουμε επίσης πόσο πολύ μπορεί να δοθείς σε ένα ανθρωπάκι ακόμη κι αν είναι το δεύτερο ή τρίτο -κ.ο.κ- σου παιδί!
Αμέσως μετά από αυτόν τον πρώτο καιρό, υπάρχει ένα νέο μάθημα που θα σου χαρίσει αυτό το μικράκι. Αν ξεκινήσεις δουλειά σχετικά νωρίς, τότε το μάθημα αυτό έρχεται από μόνο του αυτόματα, ακόμη κι ας μην το ήθελες. Γιατί το να αφήσεις το μωρό και να πας να δουλέψεις, σημαίνει πως επιτρέπεις σε κάποιον άλλον να το φροντίσει και σημαίνει πως πρέπει να εμπιστευτείς έναν θησαυρό σε άλλα χέρια. Μαθαίνεις λοιπόν, να αφήνεις και σε άλλους, κάτι που θεωρείς πως θα έπρεπε να είναι μόνο δική σου δουλειά! Ναι, αν αφήσεις το μωρό σου βρέφος ακόμη, αυτό γίνεται αναγκαστικά, αλλά αν δεν χρειάζεται να πας πίσω στη δουλειά και έχεις (όπως είχα κι εγώ), την πολυτέλεια να μείνεις σπίτι και να παραμείνεις ο βασικός φροντιστής του μωρού σου (μεγάλη τύχη), τότε το μάθημα αυτό θα αργήσεις λιγάκι να το μάθεις και κάποιες φορές, θα αργήσεις τόσο πολύ να το μάθεις που ίσως σου στοιχίσει.
Οι μαμάδες που θηλάζουν θα τα βρουν ακόμη πιο σκούρα τα πράγματα, μιας και έχουν μόνο αυτές το βασικό συστατικό του ταΐσματος του μωρού τους και οι υπόλοιποι φοβούνται τι θα συμβεί αν αυτό το μωρό, όσο το κρατάνε, αποφασίσει πως θέλει γάλα! Κι όμως, ακόμη και αυτές οι μαμάδες, έχουν την ανάγκη να πάνε μια βόλτα και να θυμηθούν έστω για 1-2 ώρες πως δεν είναι μόνο μαμάδες. Με λίγη οργάνωση, μπορεί η κάθε μαμά να αφήσει το μωρό της και να πάει λίγο έξω. Και μάλιστα όχι έξω για να κάνει τα ψώνια του σπιτιού ή να πάει σε έναν γιατρό, αλλά έξω για να κάνει κάτι που την ευχαριστεί. Και το μάθημα εδώ, είναι να μάθεις να εμπιστεύεσαι τους άλλους πως θα τα καταφέρουν μια χαρά, πως μπορούν να κάνουν υπέροχη «δουλειά» με το μωρό σου και να αισθανθείς καλά για το γεγονός ότι έφυγες λιγάκι από το σπίτι, δίχως να νιώσεις τύψεις επειδή «παράτησες» το μωρό σου για δική σου και μόνο ευχαρίστηση! Η δική σου και μόνο ευχαρίστηση, είναι πολύ σημαντική και αυτό πρέπει να το ξέρεις κι εσύ, αλλά και οι γύρω σου.
Θυμάμαι να ζηλεύω τον άντρα μου που πήγαινε δουλειά! Όχι επειδή ήθελα να ξεκινήσω δουλειά, αλλά επειδή μπορούσε να φύγει λιγάκι από το σπίτι, σε ένα περιβάλλον όπου δεν είναι μπαμπάς μόνο και όπου βρίσκεται με ανθρώπους που μιλάνε την γλώσσα του! Όποτε πήγαινα κάπου, ήμουν με ένα άγχος για να γυρίσω πίσω και αφού γυρνούσα πίσω, αν μου έλεγαν ότι το μωρό με έψαχνε, ένιωθα πολλές τύψεις για το κακό που του είχα κάνει! Είναι λάθος! Δεν λέω να πάμε ταξίδι αφήνοντας το μωρό πίσω. Ούτε να φύγουμε μια ολόκληρη μέρα που το μωρό δεν θα γνωρίζει τι του συμβαίνει. Μιλάω για μια έξοδο. Για έναν καφέ με φίλες ή στο κομμωτήριο ή γυμναστήριο. Κάτι που καλύπτει μια ανάγκη από τον παλιό σου εαυτό που ακόμη υπάρχει. Αυτό, λέγεται αυτοφροντίδα και είναι πολύ σημαντική για τον καθένα μας!
Εκτός από τον εαυτό σου πριν να γίνεις μητέρα, αυτόν της γυναίκας, της φίλης και της συζύγου που δεν θα πρέπει να ξεχάσεις τελείως επειδή έγινες μαμά, υπάρχει και ένας άλλος εαυτός που έρχεται στην επιφάνεια μόλις γίνεις μαμά. Και αυτός σε πολλές περιπτώσεις μας δυσκολεύει αρκετά! Είναι ο εαυτός σου όταν ήσουν παιδί! Αυτόν θα τον βρίσκεις μπροστά σου καθ’ όλη την διάρκεια του ταξιδιού της μητρότητας. Στην αρχή θα είναι πιο εύκολα τα πράγματα και όσο μεγαλώνει το παιδί και αποκτά λόγο, πείσμα κλπ, τόσο θα σου έρχεται μπροστά σου το παιδί που έχεις μέσα σου όλο και πιο συχνά. Όλα όσα σε πόνεσαν σαν παιδί, θα έρθουν στην επιφάνεια. Αν δεν τους επιτρέψεις να βγουν, θα βγουν αργότερα μαζεμένα, αλλά θα βγουν!
Όσο το μωρό σου είναι ακόμη μωρό, μέσα από τον τρόπο που μεγάλωσες, θα αποφασίζεις τον τρόπο που θα μεγαλώσεις το παιδί σου. Είτε πολύ διαφορετικά, είτε ίδια. Αυτή η απόφαση θα βγει βάσει συναισθήματος και βάσει (ελπίζω) λίγου διαβάσματος και ενημέρωσης (ότι πχ τα παιδιά δεν πρέπει να τα μαθαίνουμε να κοιμούνται μόνα τους κλαίγοντας, ή ότι δεν τα χτυπάμε ποτέ και για οποιονδήποτε λόγο, κλπ). Πολύ συχνά, τις αποφάσεις αυτές θα τις έχεις πάρει πριν ακόμη γεννήσεις, αλλά πολλές φορές θα έρθουν αυτόματα μόλις κοιτάξεις το μωρό σου στα μάτια. Κάποια θα τα αλλάξεις στην πορεία και θα ζητήσεις συγνώμη από το παιδί για κάποια λανθασμένη τακτική που μπορεί να δοκίμασες κάποια στιγμή.
Προσωπικά, ξεπέρασα κατά πάαααρα πολύ το 6μηνο που είχα σχεδιάσει να θηλάσω τα παιδιά μου και που θα πήγαιναν στο δωμάτιό τους ταυτόχρονα με τον αποθηλασμό, μιας και έτσι είχα κάνει εγώ ως μωρό! Δεν άλλαξα όμως ποτέ την υπόσχεση πως όποτε έκλαιγαν, θα τα έπαιρνα αγκαλιά και πως ποτέ και για κανέναν λόγο δεν θα τα χτυπούσα! Ζήτησα συγνώμη από τον γιο μου για τα time outs που του έβαζα για 2 λεπτά όταν ήταν 2 και κάτι, μόλις διάβασα το βιβλίο «Αναθρέφοντας τα Παιδιά μας, Αναθρέφουμε τον Εαυτό μας» της Aldort και δεν ξαναμπήκε ποτέ τιμωρία (ούτε η αδερφή του εννοείται), όσο οριακά και να με έφερε κάποιες φορές!
Στη γενιά που μεγαλώσαμε, το ξύλο ήταν αποδεκτό, το ίδιο και οι τιμωρίες, οι απειλές, τα ψέμματα στα παιδιά κ.α. Άρα, οι περισσότεροι από μας τα έχουμε βιώσει. Το μικρό παιδί μέσα μας που πληγώθηκε από αυτά, ξυπνάει κάθε φορά που το παιδί μας μας φέρνει στα όρια! Και τα παιδιά μας, κάνουν ακριβώς αυτό. Μας φέρνουν στα όριά μας! Το στόμα μας είναι έτοιμο να ξεστομίσει το «σταμάτα γιατί θα φας ξύλο» ή «θα πας τιμωρία!» ή να του πεις πως το εμβόλιο «δεν πονάει»! Το χέρι είναι έτοιμο να δώσει μια στον ποπό ή να τα τραβήξει απότομα όταν δεν υπακούουν. Το μικρό κοριτσάκι που κρύβεται μέσα μας, πονάει και θέλει να βγάλει το άχτι του, να γίνει για μια φορά ο δυνατός της υπόθεσης και να δείρει, να τιμωρήσει, να απειλήσει και να πει ψέμματα. Εμείς ως ενήλικες όμως πια, ξέρουμε ότι δεν πρέπει! Γίνεται μέσα μας ένας πόλεμος!
Και εκεί έρχεται το μεγάλο μάθημα! Σωπαίνουμε, και κάνουμε υπομονή. Ότι φόρα κρύβει το χέρι μας εκείνη τη στιγμή που έχουμε φτάσει στα όριά μας, ότι φωνή πάει να βγει από το λαρύγγι μας, όλα αυτά τα καταπίνουμε! Έτσι κάναμε ίσως και ως μικρά παιδιά, έτσι κάνουμε και τώρα! Προσπαθούμε να αγνοήσουμε τις φωνές του παρελθόντος και σωπαίνουμε! Μα αυτή η σιωπή όσο σωστή και να είναι για το παιδί μας, εμάς μας κάνει κακό και κάποια στιγμή μας πνίγει (ίσως γι αυτό με συγκινεί τόσο η ερμηνεία της Μαριέτας Ριάλδη στο «Σώπα μη μιλάς» του Αζίζ Νεσιν, που αν δεν έχετε ακούσει βάλτε το στο youtube)! Αυτά τα μεγάλα συναισθήματα που προκαλούνται από τις «φυλακές της παιδικής μας ηλικίας» κατά την Μίλερ, μόνο αν τα κοιτάξουμε κατάματα, κατανοήσουμε τον λόγο της ύπαρξής τους και αφήσουμε τον εαυτό μας να κλάψει θα επουλωθούν. Τα λόγια που μας πλήγωσαν, οι φωνές που μας τρόμαξαν, τα χέρια μας που πόνεσαν μαζί με τον εγωισμό μας, η αδικία της τιμωρίας και πολλά άλλα! Και όλα έρχονται στην επιφάνεια με τον ερχομό της μητρότητας… Είναι το δώρο των παιδιών μας προς εμάς!
Δώρο είναι αυτό? Θα μου πείτε? Μα δεν είναι όμορφο να ανοίγεις τις πόρτες των συναισθημάτων σου και να κοιτάζεις κατάματα το μικρό παιδί που έχεις μέσα σου, να το αγκαλιάζεις, να το ακούς, να κλαις μαζί του, να το χαϊδεύεις, να συγχωρείς και ως μαμά πια, να το κανακεύεις, να το φροντίζεις και να καλύπτεις τα κενά του? Μπορεί να ακούγεται σαν να ανοίγουμε το κουτί της Πανδώρας, αλλά δεν είναι. Ναι, αναρωτιέμαι τι άλλο με περιμένει τώρα που σε λίγο θα ξεκινήσει και η εφηβεία, λίγο με πιάνει ένας φόβος, αλλά ξέρω ότι θα μάθω λίγα ακόμη σημαντικά για μένα. Και θα βγω πιο δυνατή και γεμάτη αυτοπεποίθηση (βοήθειά μας)!
Τι έμαθα λοιπόν από τη μητρότητα (μέχρι τώρα)? Πως είναι ένα ταξίδι μεγάλο, γεμάτο συναισθήματα. Και αυτά πρέπει να τα αγκαλιάσεις, να τα δεχτείς και κάποια από αυτά να τα κρατήσεις και κάποια από αυτά να τα αλλάξεις συνειδητοποιώντας από που προέρχονται! Έμαθα πως είναι δύσκολη, αλλά πανέμορφη και μεταμορφωτική (ας μου επιτραπεί η λέξη) και μια πελώρια ευκαιρία να μεγαλώσεις και να ψηλώσεις! Και όπως λέει και η αγαπημένη Μποφίλου, «η καρδιά πονάει πάντα όταν ψηλώνει, να το θυμάσαι μικρή μου καρδιά!» ❤
Το Blog μιας Μαμας 