Οι νέοι μπαμπάδες μελαγχολούν

Οι σύγχρονοι άνδρες πασχίζουν να ισορροπήσουν μεταξύ δουλειάς και μπέιμπι σίτινγκ νιώθοντας να τους ζητούν όλο και περισσότερα

Κυριακή 20 Ιουνίου 2010

Πηγή: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artId=338717&dt=20/06/2010

Oι μελέτες ελάχιστα ασχολούνται με τον πατέρα. Ζούμε ακόμη στον παλμό της εργαζόμενης μητέρας, ενώ τα δικαστήρια σε υποθέσεις διαζυγίων σχεδόν τον αγνοούν. Μόνο στον εργασιακό τομέα η πολιτεία τον «αναγνωρίζει» και του δίνει μερίδιο στις γονικές άδειες. Κι όμως οι σημερινοί μπαμπάδες ελάχιστα θυμίζουν τον ήρωα των λαμπερών διαφημίσεων που απολαμβάνει πρωινό με τα παιδιά του στον κατάφυτο κήπο μιας μονοκατοικίας. Οι πατεράδες της διπλανής πόρτας τρέχουν να τα προλάβουν όλα.

Ο 49χρονος δημοσιογράφος και συγγραφέας βιβλίων για γονείς κ. Κώστας Στοφόρος γράφει σε ιστολόγιο (stoforos.blogspot.com) για τον σύγχρονο πατέρα. Γνωστός για τη σειρά βιβλίων «Το ημερολόγιο ενός πατέρα» και κυρίως μπαμπάς τριών παιδιών, βρήκε τον χρόνο μεταξύ δουλειάς και σπιτικού να πει: «Τα τελευταία χρόνια ζητάνε πολλά από εμάς:να είμαστε τέλειοι επαγγελματίες, να μην κοιμόμαστε για να φυλάμε το μωρό, να μαγειρεύουμε…“Αν ήταν ο μπαμπάς μου σούπερμαν”,που λέει κι ένα παιδικό τραγουδάκι. Παρ΄ όλα αυτά, ξέρω πολλούς μπαμπάδες της γενιάς μου που δεν έχουν αλλάξει ούτε πάνα». Πόσο χρόνο αφιερώνει στα παιδιά του; «Ο πολυσυζητημένος “ποιοτικός χρόνος” συχνά λειτουργεί ως άλλοθι για τους πολυάσχολους. Καμιά φορά όμως είναι ο πραγματικός χρόνος που κάνει τη διαφορά:στα παιδιά αρέσει να βρίσκεσαι κάπου στο σπίτι κι ας μην ασχολείσαι “δημιουργικά” μαζί τους».

Το σοκ της πατρότητας

«Εντός και εκτός σπιτιού καμία δράση δεν ανήκει αποκλειστικά στον πατέρα ή στη μητέρα. Μπορούν να τις μοιράζονται όλες» λέει ο κ. Αντώνης Παπαρίζος, καθηγητής Κοινωνιολογίας και Κοινωνιολογίας της Θρησκείας του Παντείου Πανεπιστημίου, και επαναπροσδιορίζει τη βάση, όπως λέει, των πατρικών καθηκόντων: «Ο πατέρας αναλαμβάνει πρώτος τους κινδύνους της οικογένειας έναντι του περιβάλλοντος και της κοινωνίας. Αν δεν υπάγεται ο ίδιος στους κανόνες, μετατρέπεται σε αυταρχικό πατέρα και πατριάρχη. Αν θέλει να επιβάλλεται στο όνομα του ότι είναι πατέρας, γίνεται αυταρχικός πατριάρχης και πολύ κακός πατέρας».Οι μπαμπάδες είναι στο «πόστο» τους από τον πρώτο υπέρηχο. Μπορεί μάλιστα να φθάσουν ως και την αίθουσα τοκετού. Οταν όμως το παιδί βγει από το μαιευτήριο, οι περισσότεροι αρχίζουν τις «κοπάνες» από τα καθήκοντα με δικαιολογίες όπως «κλαίει γιατί θέλει τη μαμά του». Μερικοί νιώθουν εκτός ρόλου. Κάποιοι θα μελαγχολήσουν. Αμερικανική μελέτη που δημοσιεύεται στο επιστημονικό έντυπο «Journal of the Αmerican Μedical Αssociation» αναφέρει ότι τουλάχιστον το 10% των νέων μπαμπάδων εμφανίζει κατάθλιψη λίγο πριν και κυρίως μετά τη γέννηση του παιδιού τους. Η έλλειψη ύπνου, η κόπωση, κανείς δεν ξέρει τι πραγματικά φταίει για τη θλίψη τους. Ισως και το σοκ της πατρότητας. «Οι σύγχρονοι άνδρες συναντούν δυσκολίες στην εκπλήρωση των πατρικών τους υποχρεώσεων επειδή το μοντέλο που κληρονόμησαν και προέβλεπε την πρωτοκαθεδρία τους έχει κλονιστεί» εξηγεί ο κ. Αθανάσιος Αλεξανδρίδης, ψυχίατρος- ψυχαναλυτής, ο οποίος κάνει λόγο για νέους ρόλους, «τον “μητρικό” ή “φροντιστικό” πατέρα,που εμπλέκεται στην καθημερινή φροντίδα,και τον “εμψυχωτή”,που συμμετέχει ενεργά στην εκπαίδευση και στη διαχείριση του ελεύθερου χρόνου του παιδιού. Η πιο προωθημένη μορφή όμως εκφράζεται από εκείνους που σε περίπτωση διαζυγίου διεκδικούν την επιμέλεια των παιδιών τους. Δυστυχώς οι δικαστικές αρχές ενεργούν στερεότυπα επιλέγοντας σχεδόν πάντοτε τη μητέρα, ενώ μια “παιδοκεντρική” θεώρηση θα επέβαλλε να κρίνουνκατά περίπτωσημε βάση το συμφέρον των παιδιών».

Με τον μπαμπά ή τη μαμά;

Για να πάρει ένας πατέρας την επιμέλεια του παιδιού του πρέπει να εξαντληθεί ψυχικά και οικονομικά καθώς είναι σπάνιες οι περιπτώσεις όπου η μητέρα κρίνεται ακατάλληλη. Η κατάσταση έφερε κάποιους στα άκρα: οργανώσεις αγανακτισμένων πατέρων συνθηματολογούν εναντίον εκείνων που τους στερούν τα παιδιά τους. «Συνήθως απογοητεύονται και παραιτούνται από τον αγώνα για τη διεκδίκηση των παιδιών τους» λέει η δικηγόρος κυρία Αννα-Σοφία Σαφού.Ο Παντελής, πατέρας τριών παιδιών, δέχεται να μιλήσει ανώνυμα. Η ζωή των παιδιών του κλονίστηκε πριν από δύο χρόνια με την απώλεια της μητέρας τους. «Προτού αρρωστήσει συμμετείχα ελάχιστα στην ανατροφή τους όχι μόνο επειδή δούλευα εξαντλητικά αλλά και λόγω νοοτροπίας.Μεγάλωσα στην επαρχία,όπου ο πατέρας, είτε δούλευε είτε όχι,ήταν εκτός σπιτιού.Από τη στιγμή που η Ελευθερία αρρώστησε επέμενε να συμμετέχω ενεργά στη φροντίδα των παιδιών. Οταν έφυγε βρέθηκα σε ένα ξένο περιβάλλον, κι ας ήταν το σπίτι μου. Προκειμένου να κερδίσω χρόνο με τα παιδιά μου εκχώρησα αρμοδιότητες σε συνεργάτες. Μέσα στη θλίψη μου ένιωσα τη χαρά να ανακαλύπτω τα παιδιά μου».

Οι βιταμίνες Β ασπίδα για την κατάθλιψη

Η αύξηση της πρόσληψής τους από τροφές και συμπληρώματα μειώνει σημαντικά τον κίνδυνο εμφάνισης συμπτωμάτων της νόσου

Τρίτη 22 Ιουνίου 2010

Πηγή:  http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=33&artId=339059&dt=22/06/2010

 

ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ Η χαμηλή πρόσληψη βιταμινών Β6 και Β12 συνδέεεται με αυξημένο κίνδυνο κατάθλιψης, σύμφωνα με νέα μελέτη που διεξήχθη σε άτομα ηλικίας 65 ετών και άνω. Ερευνητές του Ιατρικού Κέντρου στο Πανεπιστήμιο Ρας στο Σικάγο κατέληξαν σε αυτό το συμπέρασμα έπειτα από παρακολούθηση 3.500 ατόμων επί περισσότερα από 12 έτη. Συγκεκριμένα οι ειδικοί είδαν, όπως αναφέρουν στο επιστημονικό περιοδικό «Αmerican Journal of Clinical Νutrition», ότι η εμφάνιση καταθλιπτικών συμπτωμάτων μειωνόταν κατά 2% για κάθε αύξηση στην ημερήσια πρόσληψη βιταμίνης Β6 από τροφές και συμπληρώματα της τάξεως των 10 χιλιοστογραμμαρίων (mg). Το ίδιο ακριβώς φάνηκε να ισχύει και για κάθε αύξηση 10 μικρογραμμαρίων (μg) της ημερήσιας πρόσληψης Β12.

Σημειώνεται ότι η βιταμίνη Β6 ανευρίσκεται σε πλήθος τροφών, όπως τα φασόλια, οι πατάτες, οι μπανάνες, το κρέας, το κοτόπουλο και σε ορισμένα ψάρια όπως ο σολομός και ο τόνος. Η συνιστώμενη ημερήσια πρόσληψη για άνδρες άνω των 50 ετών είναι τα 1,7 mg και για τις γυναίκες τα 1,5 mg. Το ανώτατο επιτρεπόμενο όριο τίθεται στα 100 mg ημερησίως καθώς σε μεγάλες ποσότητες η βιταμίνη μπορεί να προκαλέσει νευρολογικές βλάβες.

Τροφές πλούσιες σε βιταμίνη Β12 είναι το μοσχάρι, ορισμένα ψάρια όπως ο σολομός και η πέστροφα και τα γαλακτοκομικά προϊόντα. Η συγκεκριμένη βιταμίνη περιέχεται και σε ορισμένα εμπλουτισμένα τρόφιμα όπως σε δημητριακά πρωινού. Η συνιστώμενη ημερήσια πρόσληψη Β12 στους ενηλίκους είναι 2,4 μg, ενώ δεν έχουν τεθεί ανώτατα όρια λόγω του ότι η συγκεκριμένη βιταμίνη δεν θεωρείται ότι έχει επιβλαβή δράση ακόμη και αν ληφθεί σε μεγάλες ποσότητες. Πάντως σε ό,τι αφορά τα ηλικιωμένα άτομα, δεδομένου ότι έχουν δυσκολία στην απορρόφηση Β12, οι ειδικοί συνιστούν πρόσληψή της μέσω εμπλουτισμένων τροφίμων ή πολυβιταμινών.

Συμπλήρωμα για την επιλόχεια κατάθλιψη
Ερευνητές του Ινστιτούτου Μαξ Πλανκ στη Γερμανία αναπτύσσουν ένα διατροφικό συμπλήρωμα το οποίο «πολεμά» την επιλόχεια κατάθλιψη. Η κατάθλιψη μετά τη γέννα «πλήττει» ως και το 13% των νέων μητέρων. Οι ερευνητές «σάρωσαν» τον εγκέφαλο 30 νέων μητέρων και ανακάλυψαν ότι στις γυναίκες αυτές εμφανίζονταν υψηλότερα κατά 43% επίπεδα ενός ενζύμου που ονομάζεται μονοαμινοξειδάση Α (ΜΟΑ-Α) σε σύγκριση με τις υπόλοιπες. Οι επιστήμονες αναφέρουν ότι το ΜΟΑ-Α διασπά την ντοπαμίνη και τη σεροτονίνη, χημικά του εγκεφάλου άκρως σημαντικά για τη διάθεση. Με βάση τη νέα γνώση διερευνάται η ανάπτυξη φαρμάκων που θα μειώνουν τα επίπεδα ΜΟΑ-Α αλλά και η δημιουργία ενός συμπληρώματος διατροφής που θα αποκαθιστά τα επίπεδα σεροτονίνης και ντοπαμίνης. Το συμπλήρωμα θα περιέχει φυσικά συστατικά και θα μπορεί να λαμβάνεται και από τις θηλάζουσες μητέρες.

Αποκωδικοποιήθηκαν τα γενετικά μυστικά της ψείρας

Τρίτη 22 Ιουνίου 2010  [ 11:22 ]

Πηγή: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=33&artId=339126&dt=22/06/2010

 

 

Για πρώτη φορά διεθνής κοινοπραξία ερευνητών, μετά από πολυετή προσπάθεια, κατάφερε να αποκωδικοποιήσει τα γενετικά μυστικά της ψείρας, του πιο σημαντικού παρασίτου του ανθρωπίνου σώματος, μια εξέλιξη που μπορεί μελλοντικά να βοηθήσει σημαντικά στο να απαλλαγούν οι άνθρωποι από τα ενοχλητικά έντομα που ρουφάνε το αίμα τους.
Επιστήμονες από 28 ερευνητικούς φορείς των ΗΠΑ, της Ευρώπης, της Αυστραλίας και της Ν.Κορέας, υπό τον συντονισμό του καθηγητή εντομολογίας Μπάρι Πίντετριχ του Πανεπιστημίου του Ιλινόις, παρουσίασαν το γονιδίωμα της ψείρας στο περιοδικό PNAS της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ, σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο και το «Nature».
Η ανάγνωση των γενετικών αλληλουχιών αποκάλυψε ότι η ψείρα έχει το μικρότερο DNA από κάθε άλλο έντομο του οποίου έχει διαβαστεί το γονιδίωμα μέχρι σήμερα, καθώς και πολύ λίγα γονίδια που σχετίζονται με την αντίληψη του φωτός, τις οσμές και τη γεύση.
Η ανακάλυψη μπορεί να οδηγήσει σε νέα εντομοαπωθητικά, ώστε κάποια μέρα επιτέλους οι άνθρωποι να ξεφορτωθούν οριστικά τα επίμονα αυτά έντομα, που συνοδεύουν (κυριολεκτικά) την ανθρωπότητα εδώ και εκατομμύρια χρόνια -και σίγουρα εδώ και 70.000 χρόνια, από τότε που οι άνθρωποι εκτιμάται ότι φόρεσαν
τα πρώτα ρούχα, τα οποία αποτέλεσαν ιδανικό καταφύγιο για το παράσιτο.
Το συγκεκριμένο είδος ψείρας είναι απόλυτα εξαρτημένο από το άνθρωπο με τον οποίο συμβιώνει, με συνέπεια να πεθαίνει αν υποχρεωθεί να ζήσει για καιρό μακριά από το ανθρώπινο σώμα. Από τη στιγμή που η ψείρα γεννιέται και βγαίνει από το αυγό της, κρυμμένη συνήθως σε ρούχα, το μόνο πράγμα που κάνει, είναι να ρουφάει αίμα.
«Η οικολογία της ψείρας είναι πολύ, πολύ απλή. Ζει είτε στις τρίχες σας, είτε στα ρούχα σας και τρώει μόνο ένα πράγμα: αίμα. Έτσι, τα περισσότερα από τα γονίδιά της που σχετίζονται με τις αισθήσεις της ή με την ανταπόκρισή της στο περιβάλλον, είναι πολύ μειωμένα», δήλωσε ο Πίντετριχ.
Η ψείρα-ξενιστής του ανθρώπινου σώματος (γνωστή επιστημονικά ως Pediculus humanus humanus) είναι σημαντικός φορέας διαφόρων ασθενειών που πλήττουν τον άνθρωπο, όπως του επιδημικού τύφου και του «πυρετού των χαρακωμάτων». Έχει μάλιστα παίξει σημαντικό ρόλο στην ιστορία, καθώς εξαπλώνοντας τις δύο παραπάνω ασθένειες, συνέβαλε καθοριστικά στην ήττα και αποχώρηση του στρατού του Ναπολέοντα από τη Ρωσία το 1812. Η ψείρα έχει επίσης κατηγορηθεί ότι συνέβαλε στην εξάπλωση της βουβωνικής πανώλης. Ένα μικροσκοπικό μικρόβιο (το βακτήριο Candidatus Riesia pediculicola) ζει μέσα στην ψείρα και παράγει μια θρεπτική ουσία συγγενική με τη βιταμίνη Β5, που βοηθά στην επιβίωση της ψείρας (χωρίς το βακτήριο, η ψείρα πεθαίνει). Η έρευνα των επιστημόνων πέτυχε επίσης να διαβάσει το γονιδίωμα και αυτού του βακτηρίου, κάτι που θα συμβάλει στην καλύτερη κατανόηση της συνεξέλιξης και συμβίωσης ανάμεσα στον άνθρωπο, την ψείρα-παράσιτο και το βακτήριο.
Η ψείρα του σώματος είναι ελαφρώς διαφορετική από την πιο κοινή ψείρα του κεφαλιού (Pediculus humanus capitis) που επίσης πίνει αίμα, αλλά προτιμά για διαβίωση τα ανθρώπινα μαλλιά, κυρίως των παιδιών! Αν και τα δύο είδη ψειρών είναι στενοί συγγενείς, η ψείρα του κεφαλιού δεν μεταφέρει επικίνδυνες ασθένειες, όπως κάνει η πιο επιβλαβής ψείρα του σώματος – παραμένει μυστήριο γιατί αυτό συμβαίνει, αλλά οι επιστήμονες ελπίζουν να το λύσουν τώρα που διάβασαν το γονιδίωμα της ψείρας του σώματος. Ο φόβος των επιστημόνων είναι η μετάλλαξη της πιο αθώας ψείρας του κεφαλιού, ώστε να μεταδίδει κι εκείνη επικίνδυνες αρρώστιες.
Ενώ η ψείρα του κεφαλιού δεν κάνει «ταξικές διακρίσεις» και ζει στα κεφάλια των παιδιών κάθε εποχής και ανεξαρτήτως κοινωνικο-οικονομικού στρώματος, η ψείρα του σώματος τείνει να εμφανίζεται από το πουθενά στις χώρες όπου υπάρχει πόλεμος ή σοβαρή οικονομική κρίση -και την κάνει ακόμα χειρότερη.

Link: Για την πρωτότυπη επιστημονική εργασία (με συνδρομή) στη διεύθυνση:
http://www.pnas.org/content/early/2010/06/16/1003379107.abstract?sid=2e338470-bb
76-47b7-bf5a-bb57be85f2d7