Χτές ο γιός μου είχε τους πρώτους του αγώνες στην τοξοβολία. Στο δικό του γκρουπάκι ήταν 4 παιδιά (αυτά που ξεκίνησαν από Οκτώβρη βασικά), αλλά εννοείται πως για τα ίδια ήταν πολύ σημαντικός αγώνας! ‘Επαιξαν πολύ καλά όλα και αν και στην αρχή από το άγχος του προφανώς, ο γιος μου δεν πετύχαινε τις καλύτερές του βολές, κάποια στιγμή βρήκε τρόπο να παίρνει βαθιές ανάσες με κλειστά τα μάτια, να βγάζει από το μυαλό του τους υπόλοιπους θορύβους και να μένει μόνος του με τον στόχο, οπότε και άρχισε να ρίχνει πολύ ίσια και να έρθει τελικά πρώτος!
Του έκανε μεγάλη εντύπωση ο τρόπος χαλάρωσης που βρήκε και το πόσο καλό του έκανε. Του εξήγησα πως αυτό μπορεί να το χρησιμοποιεί γενικότερα στη ζωή του σε περιπτώσεις που χρειάζεται να συγκεντρωθεί σε κάτι συγκεκριμένο ή να του φύγει το άγχος. Ήταν πολύ ευχαριστημένος με τον εαυτό του και πολύ περήφανος για το πρώτο του χρυσό μετάλιο και περίμενε πως και πως να το πει σε όλους τους φίλους του που θα έβλεπε αργότερα σε ένα πάρτι! Ήταν ένα μεγάλο boost στην αυτοπεποίθηση του και ήμουν κι εγώ πολύ χαρούμενη για την χαρά του!!!
Χτες όμως, πήρα κι εγώ χρυσό μαζί του. Όχι για τις ώρες του πήγαινε και έλα στα εξωσχολικά και διάφορα τέτοια χαζά. Για έναν άλλον πολύ σημαντικό λόγο που είδα να εξελίσσεται χτες και από τα δύο μου παιδιά και που με γέμισε με περηφάνια!!!
Πρώτο περισταστικό με την κόρη μου:
Έρχεται χαρούμενη και σχεδόν χοροπηδούσε από τη χαρά της. Προσπαθούσε πολύ για να μην ακούγεται στους γύρω!
– Μαμά! Ο Γιώργος έχει μόνο τρεις πόντους διαφορά με το άλλο παιδί που μόλις έριξε τα τελευταία του βέλη! Ο Γιώργος χρειάζεται μόνο τρεις πόντους για να τον κερδίσει και έχει 3 φορές να ρίξει! Με λίγα λόγια, ήρθε μάλλον πρώτος!!! Το έλεγε και κοκκίνιζαν τα μαγουλάκια της και το χαμόγελο ζωγράφιζε όλη της την φατσούλα!
Εννοείται ότι και μόνο η χαρά της για τον αδερφό της, μου ήταν αρκετή, αλλά υπήρξε και άλλος λόγος περηφάνιας!
– Χαίρεσαι πολύ?
Την ρώτησα.
– Ναιιιι!
Μου είπε όσο πνιχτά μπορούσε σαν να φωνάζει μέσα της!
– Ε, πήγαινε πες του το βρε!
Της είπα για να πάρω την απάντηση που τόσο με συγκίνησε..
– Είναι ο δεύτερος μαζί του, δεν θέλω να το πω μπροστά του για να μην λυπηθεί που ήρθε δεύτερος!
Είχε δίκιο! Δεν τον είχα δει εγώ. Τον είδε η κόρη μου (8 χρονών) και το σκέφτηκε. Μπήκε στη θέση του άλλου και τον σκέφτηκε. Ενσυναίσθηση!
Και μετά ήρθε και η σειρά του γιού μου. Αφού έριξε κι αυτός τα 3 βέλη του και πήρε καλή βαθμολογία, ήρθε όντως πρώτος αν και δεν είχαν ακόμη δώσει τη βαθμολογία. Πέρασε δίπλα από ένα άλλο αγόρι που τον περνάει 2 χρονια νομίζω και έπαιζε με τα λίγο μεγαλύτερα παιδιά. Ο γιός μου τον συμπαθεί μιας και είναι από τα μεγαλύτερα παιδιά που του έχουν συμπεριφερθεί όμορφα και του δίνει σημασία στις προπονήσεις.
– Πως πάει?
Τον ρώτησε ο γιος μου. Καλή επιτυχία!
– Για την βαθμολογία λες?
Του είπε το άλλο παιδί για να του δώσει θετική απάντηση ο γιος μου…
– Μπαααα, τελευταίος! Εσύ πως τα πήγες?
Τον ρώτησε το παιδί. Και ξέρω πόσο πολύ ήθελε ο γιος μου να του πει ότι ήρθε πρώτος στο γκρουπ του, μιας και μόλις το είχε μάθει, αλλά αντ’ αυτού του απάντησε…
– Δεν ξέρω ακόμα!…
Γιατί δεν γίνεται να πεις σε κάποιον που μόλις σου είπε οτι είναι τελευταίος, πως εσύ είσαι πρώτος! Μπήκε στη θέση του και σκέφτηκε πως θα ένιωθε ο ίδιος και έπραξε ανάλογα! Ενσυναίσθηση!
Μεγάλο δώρο για μένα οι δυο αυτές χθεσινές στιγμές των παιδιών μου! Σαν να μου φόρεσε κι εμένα το χρυσό μετάλλιο κάποιος ένιωσα! Μεγάλη και η στιγμή που έβλεπα τον γιο μου να χαμογελάει περήφανα μα και συγκρατημένα, όταν του έδωσαν το πρώτο του χρυσό μετάλλιο, αλλά η συνειδητοποίηση ότι η ενσυναίσθηση με την οποία τα μεγαλώνω τόσα χρόνια, έχει περάσει και στις καρδιές τους και σκέφτονται και λειτουργούν με αυτή με συγκίνησε πολύ πολύ περισσότερο!!!
Keep walking λοιπόν! Αξίζει τόσο μα τόσο πολύ!!! ❤
Το Blog μιας Μαμας 