Βιβλίο για τον παιδικό ύπνο

Ε, ναι λοιπόν! Με έπιασε πάλι να διαβάζω. Με αφήνει και ο Γιώργος να διαβάζω λίγο παραπάνω την ώρα που παίζει και έτσι είπα να διαβάσω ένα βιβλίο για τον παιδικό ύπνο.

 

Τίτλος: The No-cry Sleep Solution

Συγγραφέας: Elizabeth Pantley

Εκδόσεις McGraw-Hill, Νέα Υόρκη, 2002. 

 

Οπαδός κι αυτή του θηλασμού, του attachment parenting και του co-bedding, σκέφτηκα ότι θα καταλαβαίνει τους λόγους που συνεχίζω να επιλέγω συνειδητά τον θηλασμό και τον ύπνο μαζί με το παιδί μου και ότι θα μπορούσει  ίσως να με βοηθήσει με τόν ύπνο του Γιώργου (να κοιμάται, δηλαδή, επιτέλους περισσότερες ώρες χωρίς διακοπή). Κάτι τέτοιο θα μου πρόσφερε ιδιαίτερη χαρά και ικανοποίηση και παράλληλα θα με βοηθούσε να παραμείνω σταθερή στις απόψεις και τις επιλογές μου. Ο στόχος μου δηλαδή να τα καταφέρω να ξανακοιμηθεί χωρίς να κλάψει και χωρίς να προβληματιστούμε ιδιαίτερα. Τελευταία βέβαια έχει αρχίσει να να τα καταφέρνει να ψιλοκοιμάται και μόνος του, αν καμιά φορά ξυπνήσει, οπότε τον «έκοψα» πως είναι αρκετά έτοιμος για αυτή την προσπάθεια. Έτσι δοκίμασα τον τρόπο της.

 

Πήγα στο κεφάλαιο περί co-bedding και θηλασμού ενός μεγαλύτερου παιδιού και διάβασα την γενική φιλοσοφία της συγγραφέα.

 

Λοιπόν, τί λέει η γυναίκα; Λέει οτι όταν ένα μωρό κοιμάται με έναν τρόπο, όταν ξυπνήσει θέλει τον ίδιο τρόπο για να ξανακοιμηθεί. Αν δηλαδή το κουνάς να κοιμηθεί, όταν ξυπνήσει θα θέλει πάλι κούνημα να ξανακοιμηθεί. Αν θηλάζει για να κοιμηθεί, όταν ξυπνήσει θα θέλει πάλι να θηλάσει για να ξανακοιμηθεί. Και τα μωρά ξυπνάνε την νύχτα αρκετές φορές περισσότερο από εμάς, γιατί έτσι είναι προγραμματισμένα για την επιβίωση τους (έτσι ώστε αν πεινάνε, να το καταλάβουν και να ζητήσουν φαγητό).

 

Τί συμβουλεύει; Να το θηλάσω κανονικά όπως κάθε βράδυ, αλλά εκεί που το βλέπω ότι είναι έτοιμο να το πάρει ο ύπνος, να βγάζω από το στόμα του το στήθος. Την πρώτη φορά θα αντιδράσει και θα ξαναζητήσει το στήθος. Θα του το ξαναδώσω και θα συνεχίσω να το θηλάζω πάλι μέχρι να δω ότι πάει να κοιμηθεί. Τότε, τσουπ έξω από το στόμα το στήθος. Αυτό μέχρι να συνηθίσει στην ιδέα (μπορεί να χρειαστεί και 5-6 φορές, μπορεί περισσότερες, μπορεί και λιγότερες) και τελικά να αποφασίσει να κλείσει τα ματάκια του και να αφήσει να το πάρει ο ύπνος δίχως το στήθος στο στόμα. Δεν το αφήνουμε να κλάψει για να του δώσουμε το στήθος. Αν το ζητήσει, του το δίνουμε. Πολύ απλά!

 

Έπιασε; Ε, ναι λοιπόν, έπιασε! Δεν ξέρω αν είναι επειδή ήταν ήδη έτοιμος σχεδόν να τα καταφέρει με τον ύπνο, αλλά μόνο μια φορά του ξαναδίνω το στήθος (μετά φαίνεται πως το περιμένει και το έχει πάρει απόφαση), και τη δεύτερη αφήνεται στον ύπνο… Και τρία (3) βράδια τώρα έχει κοιμηθεί 8ώρα και 7ωρα σερί μέχρι το πρωί δίχως να ζητήσει γάλα. Τον νιώθω οτι κουνιέται, μισοξυπνάει, αλλά τελικά γυρνάει από την άλλη ή έρχεται πιο κοντά μου να με ακουμπάει και συνεχίζει τον ύπνο του! Ελπίζω να συνεχιστεί αυτό γιατί βγάζουμε κυνόδοντες και τραπεζίτες και όσο να ‘ναι με τα δόντια το πρόγραμμα του ύπνου χαλάει…

 

Το βιβλίο πάντως είναι πολύ καλό. Αν έχετε πρόβλημα ύπνου, σκεφτείτε το 😉  (Εννοείται πως τα προβλήματα ύπνου είναι πολλά και διάφορα και επηρεάζονται από πολλούς παράγοντες, ανάμεσα στους οποίους είναι και το ίδιο το παιδί και οι ιδιαιτερότητές του).  Δεν ξέρω αν υπάρχει στα Ελληνικά. Εγώ το πήρα όταν γέννησα, μαζί με κάποια άλλα, από το Amazon.

 

Εύχομαι καλούς ύπνους!

Βιβλίο για τα συναισθήματα του παιδιού

Πριν λίγες μέρες τελείωσα ένα υπέροχο βιβλίο με τίτλο «Στην Καρδιά Των Συναισθημάτων Του Παιδιού» της Isabelle Filliozat.

Το βρήκα καταπληκτικό και σας το συστήνω ανεπιφύλακτα! Πραγματεύεται τα παιδικά συναισθήματα και έχει σαν κεντρικό του μήνυμα πως η καλύτερη υπηρεσία που μπορούμε να προσφέρουμε στα παιδιά μας είναι να αποδεχόμαστε και να αγκαλιάζουμε τα συναισθήματά τους (ακόμη και όταν πρόκειται για αρνητικά ή «άσχημα», όπως τα νεύρα και η ζήλεια) και όχι να προσπαθούμε να τα καταπιέσουμε ή να τα σβήσουμε με κάποιο τρόπο. Μπορεί μια ενέργεια που προκαλείται από ένα συναίσθημα να είναι λανθασμένη, όμως το συναίσθημα είναι συναίσθημα και αν εμείς καταφέρουμε να δημιουργήσουμε στο παιδί μας τύψεις ή ντροπή ή φόβο για τα συναισθήματά του, τότε απλά θα πάψει να τα αναγνωρίζει και να τα εκφράζει, με αποτέλεσμα να του δημιουργήσουμε προβλήματα για αργότερα. Μας συστήνει λοιπόν να αγκαλιάζουμε τα συναισθήματα των παιδιών μας και να τα διαβεβαιώνουμε ότι ακόμα και όταν έχουν άσχημα συναισθήματα, εμείς συνεχίζουμε να τα αγαπάμε. Ότι κι εμείς έχουμε άσχημα συναισθήματα αλλά ότι αυτό δεν είναι κακό. Μας δίνει, τέλος, πρακτικές συμβουλές να τα βοηθήσουμε να τα εκφράσουν καλύτερα, μιας και τα συναισθήματα είναι ένα υγιές μέσο έκφρασης και εκτόνωσης.

 

Η συγγραφέας είναι διάσημη ψυχοθεραπεύτρια και μητέρα δύο παιδιών. Επί είκοσι χρόνια συνεργάζεται με γονείς και παιδιά στο δρόμο τους προς την ελευθερία των συναισθημάτων της ψυχής και την ευτυχία τους.  

 

Μου άρεσε που χρησιμοποιεί πραγματικά παραδείγματα και εξηγεί τους τρόπους με τους οποίους θα πρέπει κανείς να αντιμετωπίσει τα συναισθήματα. Είναι οπαδός του θηλασμού, του attachment parenting και του co-bedding, οπότε με βρήκε σύμφωνη σε πολλά πράγματα. Είδα και κάποια πράγματα τα οποία δεν τα είχα πολυσκεφτεί και πιθανό να λειτουργούσα λάθος. Άλλαξα γνώμη για πολλά πραγματάκια ενώ για κάποια άλλα σχημάτισα πιο ξεκάθαρη άποψη. Γενικά πιστεύω οτι έμαθα πολλά πράγματα διαβάζοντάς το 😉

 

Το οπισθόφυλλο, εκτός κάποιων άλλων πραγμάτων, γράφει και αυτό:

Ένα μωρό κλαίει επειδή έχει κάποια ανάγκη ή επειδή προσπαθεί να σας πει κάτι. Ίσως σας λέει πόσο φοβήθηκε κατά τον τοκετό, πόσο θυμωμένο είναι επειδή δεν το θηλάζετε… Ίσως σας μιλάει για τον πόνο του, επειδή νιώθει οτι ο πατέρας του δεν το αποδέχεται… Ίσως υποφέρει επειδή διαισθάνεται οτι η μαμά του πονάει για κάποιο λόγο… Αισθάνεται πάρα πολλά πράγματα και, για να μην τα κρατήσει μέσα του, νιώθει την ανάγκη να τα αποβάλει με τα δάκρυα…

Σημαντικοί σταθμοί στην ανάπτυξη του παιδιού

Δίχως πολλά πολλά, μόνο με λίγες φωτογραφίες, έτσι για να φανταστούμε ή να θυμηθούμε τα στάδια ανάπτυξης του μωρού μας! Φαίνεται πως ασχολούμαστε με τους «σταθμούς» αυτούς όσο τους προσμένουμε να έρθουν στη ζωή του μωρού μας και για όσο διάστημα τους βιώνει (ή καλύτερα, τους βιώνουμε μαζί του!) Μετά κατά κάποιον τρόπο τους «ξεχνάμε». Είναι όμως σημαντικοί και σηματοδοτούν τη διαδρομή που κάνει ένα βρέφος μέχρι να γίνει «παιδάκι»!  

Κάντε κλικ στον παρακάτω σύνδεσμο και στη συνέχεια στα τοξάκια next (επόμενο) ή previous (προηγούμενο) για να δείτε τις φωτογραφίες. Στο τέλος θα σας μετεφέρει σε ένα μενού προβολών με ποικίλο περιεχόμενο. Απολαύστε ό,τι σας ενδιαφέρει…

http://www.medicinenet.com/script/main/art.asp?articlekey=91771

 

Εγώ πάντως, το σταθμό ή στάδιο ανάπτυξης  που … κοιμάται όλο το βράδυ το έζησα μόνο πριν 2 βράδια (18μιση μηνών) – και τί ωραία που ήταααααααααν! 😀