4 χρόνια blogger, 4 χρόνια mamalydia!

happy birthday blogακι μου!!! 🙂

Λίγο πριν τα πρώτα γενέθλια του Γιώργου, πριν 4 χρόνια δηλαδή, ξεκίνησα δειλά δειλά να γράφω σ’ αυτό εδώ το blog (όλα τα ωραία γεννιούνται Ιανουάριο μου φαίνεται: Ο Γιώργος μου, η Ναταλία και ο άντρας μου! Τυχαίο?). Από μικρή μου άρεσε να γράφω, είχα ήδη γράψει και το ημερολόγιο της εγκυμοσύνης μου, είχα μπει σε μια ροτα γραψίματος. Μου άρεσε… Ταυτόχρονα, νέα μαμά, αρχάρια σε όλα και χωρίς να εμπιστεύομαι τα πάντα σε κάποιον παιδίατρο, έψαχνα συνεχώς για θηλασμό, διατροφή, ψυχολογική και σωματική ανάπτυξη του παιδιού και κάθε τόσο σε συζητήσεις με άλλες μαμάδες, έτρεχα να βρω κάποιο άρθρο για να τους δώσω  να διαβάσουν, έγραφα τις ίδιες και ίδιες συμβουλές θηλασμού, διατροφής, κλπ. Και έτσι, το ξεκίνημα του blog μου, έγινε για να έχω κάπου μαζεμένες όλες τις πληροφορίες που έβρισκα, για να δίνω απλά ένα λινκ και για να υπάρχουν ώστε αν κάποια άλλη μαμά ψάχνει παρόμοια θέματα, να τα βρεί κάπως, μαζεμένα. Δεν υπήρχαν και πολλά μαμαδοblogs τότε, ίσως 1-2 μόνο και μιας και δεν είχα γνώσεις να ανοίξω σελίδα, άνοιξα blog 😉 Και από τότε, υπάρχει μια ομάδα ανθρώπων στο ίντερνετ, που γι αυτούς, το όνομά μου είναι… mamalydia!

Ποτέ δεν φαντάστηκα πόσο κάτι τέτοιο θα μπορούσε να είναι ακόμα και ψυχοθεραπεία για μένα, hobby, και μέρος όπου σιγουρεύομαι κι από άλλες μαμάδες ότι είμαστε πολλές με την ίδια τρέλα (εννοώ τα ίδια μυαλά…)!

Σίγουρα ΠΟΤΕ δεν με είχα φανταστεί ως blogger και πρόσφατα με είπε ο άντρας μου και μου έκανε εντύπωση να φανταστείτε! Δεν είχα ούτε στα όνειρά μου σκεφτεί πως θα με διαβάζουν τόσες μαμάδες, πως θα είχα followers (καλέ μην ακολουθείτε, κι εγώ δεν ξέρω που παω, χαχα!), πως θα είχα τόσες συγκινήσεις μέσα από δω, πως θα μοιραζόμουν τόσα και τόσα μαζί σας κι εσείς μαζί μου, πως θα είχα πολλές φορές ρόλο συμβουλάτορα, πως θα βοηθούσα τόσες μαμάδες να θηλάσουν ή έστω να μην νιώσουν τύψεις για το γεγονός οτι ΔΕΝ θήλασαν, οτι κοιμούνται με τα παιδιά τους. Πως θα είχα μπει σε εφημερίδα, πως θα θύμωνα με την κριτική κάποιων που μας θεωρούν no life και πως ζούμε μέσα από τα παιδιά μας αντί να τα αφήσουμε να μεγαλώσουν, πως μετά από τόσον καιρό δεν θα τα είχα παρατήσει και θα έγραφα ακόμη!

Να σας πω κάτι? Πάντα είχα ένα κόμπλεξ. Κόμπλεξ ότι δεν είμαι αρκετά έξυπνη, όμορφη, ότι δεν τα καταφέρνω καλά, ότι δεν γράφω αρκετά καλά, κλπ. Βασικά μάλλον για πολλά κόμπλεξ με βλέπω να είχα… Βέβαια πάντα τα κατάφερνα σε ότι έκανα, αλλά αυτό δεν μου άλλαζε την γνώμη. Μέχρι που γέννησα! Εκεί δεν μπορούσα να μην τα καταφέρω. Μια μαμά πρέπει να τα καταφέρει με τα παιδιά της και να είναι μια καλή μαμά. Δεν έχει πρόβα η μητρότητα! Μια μαμά πρέπει να πιστέψει ότι τα πάντα που χρειάζεται, βρίσκονται στο ένστικτό της, μαζί με την βοήθεια του ίντερνετ και του ένστικτου που αποκτά από την αγάπη της για τα παιδιά της, έχει ότι χρειάζεται. Και ψάχνοντας, έβρισκα. Μέσα μου, ήξερα αν το κάθε τι είναι σωστό ή λάθος, αν πρέπει να το δοκιμάσω, αν μου ταιριάζει, αν μου φαίνεται καλό για το παιδί μου. Και η αυτοεκτίμησή μου άρχισε να ανεβαίνει. Παράλληλα γνώρισα τόσο όμορφους ανθρώπους εδώ μέσα. Έδειχναν να με εμπιστεύονται για την κρίση μου, άρχισα να με εμπιστεύομαι κι εγώ πιο πολύ!

Μέσα σε 4 χρόνια, μεγάλωσα! Έμαθα, έγινα μαμά 2 παιδιών, σας γνώρισα ακόμη καλύτερα και πόσο χαίρομαι που μέσα από δω έκανα πολύτιμες γνωριμίες. Θυμάμαι στην αρχή του blog, έβλεπα τα άρθρα που διάβαζαν μαμάδες και τις λέξεις που έβαλαν στο google και τις έβγαλε σε μένα. Ήμουν τόσο χαρούμενη όταν έβλεπα ότι έψαχναν για κάτι και έβρισκαν την απάντηση στο blog. Ότι μετά πατούσαν και σε άλλα παρόμοια θέματα και άρα ενδιαφέρονταν να μάθουν κι άλλα! Και πάντα σκεφτόμουν ότι ίσως να βοήθησα κάποια μαμά να θηλάσει το μωρό της. Ότι κάπου, υπάρχει κάποιο μωράκι που πήρε αυτό το δώρο από τη μαμά του και ένα λιθαράκι κάπου ίσως να είχα βάλει κι εγώ! Και αργότερα άρχισαν κάποιες φορές να μου στέλνουν μήνυμα ή να αφήνουν σχόλια στο blog και να με ευχαριστούν γιατί είχαν διαβάσει κάποιο άρθρο και από κει πήραν θάρρος να συνεχίσουν! Τι συγκίνηση είναι αυτή! Πραγματικά! Έχει θολώσει άπειρες φορές αυτή η οθόνη καθώς διαβάζω σχόλιά σας 🙂

Έχω πάρει μηνύματα από μαμάδες σε άσχημη κατάσταση, μιλάμε και ανταλλάσσουμε μηνύματα και ελπίζω λίγο να βοηθώ. Όχι δεν είμαι ψυχολόγος, αλλά δεν με γνωρίζουν και μπορούν να «αδειάσουν» σε μια άλλη μαμά που σίγουρα κάτι καταλαβαίνει με τις φρίκες τους! Και καθώς εγώ νομίζω πως μπορεί να βοηθώ κάποιον, όλες εσείς με βοηθήσατε να χτίσω τον εαυτό μου και να νιώσω σιγουριά. Να νιώσω οτι μπορεί και να μην είμαι χαζή, ότι δεν έχει σημασία αν είμαι όμορφη γιατί δεν είναι αυτό που ενδιαφέρει, και να πιστεύω πως είμαι μια καλή μαμά, ή έστω ενδιαφέρομαι να γίνω μια καλή μαμά! Σας ευχαριστώ πολύ γι αυτό!

Μέσα σ’αυτά τα 4 χρόνια, έμαθα πολλά και συνεχίζω να μαθαίνω! Είμαι εδώ και θα συνεχίσω να είμαι (τώρα που πήρα το κολάι) και θα χαίρομαι να περνάτε από το blogaκι μου να τα λέμε και να γνωριζόμαστε! 4 χρόνια blogging και συνεχίζουμε δυναμικά! Στα 10 θα το κάψουμε χαχα 😆

Ευχαριστώ για την παρέα και αναμείνατε στο ακουστικό σας! Ακολουθούν διαγωνισμοί και δωράκια. Στα γενέθλια πάντα δεν έχουμε δωράκια??? 😉