– Δεν μπορώ να είμαι δίπλα του συνέχεια!
– Ας κλάψει και λίγο, δεν θα πάθει και τίποτα!
– Εμείς τί πάθαμε δηλαδή;
– Πρέπει να μάθει να κοιμάται μόνο του!
– Δεν είναι σωστό να το πιάνεις όποτε κλαίει! Κακομαθαίνει και θα θέλει χεράκια…
– Να ανοίξουν τα πνευμόνια του!
– Πρέπει να έχω και λίγο χρόνο για μένα…
– Αν δεν το αφήνω να κλάψει, δεν θα κάνω τίποτα άλλο!
– Θα κλάψει μια, θα κλάψει δυο, μετά το αφήνω στο κρεβάτι και το παίρνει αμέσως ο ύπνος…
– Ούτως ή άλλως, γεννιούνται, δεν γίνονται!
– Καταλαβαίνω όταν κλαίει από πείσμα ή από ανάγκη!
Η λίστα μπορεί να συνεχιστεί! Έχω ακούσει τόσα και τόσα, όλα το ίδιο εκνευριστικά για να πω την αλήθεια. Από μαμάδες που αφήνουν τα μωρά τους να κλαίνε και προσπαθούν να σε πείσουν να το κάνεις κι εσύ για να βρείς την υγειά σου και να μην κακομάθεις το καημένο το παιδί σου. «Μα τί μαμά είσαι που το πιάνεις ΚΑΘΕ φορά που κλαίει; Και ΜΗΝ μου πεις οτι το κουνάς για να κοιμηθεί; Θα πεθάααααανωωωωω!!!!» Και για να πω και όλη την αλήθεια, δεν είμαι σίγουρη αν το κάνουν αυτό από κάποιου είδους τύψεις, όπως και όταν κάποιος καπνίζει και καταλάβει πως προσπαθείς να το κόψεις και αρχίζει τα «έλα μωρέ, πάρε ένα!», «σιγά βρε που θα το κόψεις εσύ! Κάνε ένα, μια ευχαρίστηση στη ζωή έχουμε!», κλπ κλπ, επειδή υποσυνείδητα νιώθουν άσχημα που δεν προσπαθούν να το κόψουν και οι ίδιοι.
Είναι ένα στοίχημα που έχω βάλει με τον εαυτό μου, ένα στοίχημα που κάποιες φορές μου στοιχίζει. Που με κουράζει, με κρατά ακόμη και από την τουαλέτα κάποιες φορές. ΑΛΛΑ δεν πρόκειται να αφήσω κανένα παιδί μου να κλάψει παραπάνω απ’ την ώρα που χρειάζεται να πάω να το πιάσω! Και μ’ αυτόν τον τρόπο τα παιδιά μου δεν κλαίνε αν δεν υπάρχει λόγος! Κλαίνε όταν χτυπάνε, όταν θεωρούν ότι τους συμβαίνει κάτι άδικο (και τότε, με διαλλακτικότητα πολλές φορές, το θέμα συζητιέται ξανά). Κλαίνε όταν ξυπνήσουν και έχει περάσει λίγη ώρα χωρίς να έχω πάρει χαμπάρι, ακόμα κι αν «μίλησαν» λιγάκι και εγώ δεν τα άκουσα, ναί, τότε κλαίνε και έχουν και κάθε δικαίωμα να κλάψουν! Κλαίνε όταν τρομάξουν! Κλαίνε, αλλά με το που τα πάρουμε αγκαλιά το κλάμμα τους περνά. Γνωρίζουν οτι οι γονείς τους είναι εκεί με το πρώτο τους κλάμμα, πως όταν μας χρειαστούν είμαστε εκεί και θα είμαστε ΠΑΝΤΑ. Μεγαλώνοντας στην ασφάλεια αυτή, δεν αισθάνονται φόβο και δεν μας χρειάζονται τόσο συχνά. Γνωρίζουν πως δεν είναι ανάγκη να κλαίνε ή να γκρινιάζουν για να τους δώσουμε σημασία – την έχουν όποτε την χρειαστούν. Δεν είναι κακομαθημένα! Είναι ΚΑΛΟμαθημένα! Ακριβώς όπως μου αρέσει!
Τα μωρά κλαίνε επειδή έχουν κάποια ανάγκη η οποία δεν ικανοποιείται. Το ίδιο κι εγώ, αν κανείς δεν με καταλαβαίνει και αν μου γυρίσουν την πλάτη, θα κλάψω ακόμα πιο δυνατά και θα πληγωθώ! Και αν κι αυτό δεν πιάνει, κάποια στιγμή θα μάθω να μην κλαίω, όχι επειδή είμαι ευχαριστημένη, αλλά γιατί τί νόημα θα έχει, είναι ξεκάθαρο ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται!
Ναι, μπορούμε να είμαστε δίπλα στα μωρά μας και να μην τα αφήνουμε να κλαίνε. Θα πάρει παραπάνω ώρα, θα κουραστούμε παραπάνω, αλλά θα νιώθουν την ασφάλεια που χρειάζονται. Μεγαλώνουν 9 μήνες μέσα στην κοιλιά μας, σε ένα περιβάλλον όπου μας νιώθουν και μας ακούνε όλη την ώρα. Κάποια στιγμή, ξαφνικά, όλα αυτά χάνονται με το που θα γεννηθούν. Βρίσκονται ξαφνικά σε ένα νέο περιβάλλον, άγνωστο, κρύο, όπου πεινάνε (!) και δεν μας ακούνε. Δεν κλαίνε λοιπόν επειδή θέλουν να μας κάνουν του χεριού τους. Δεν ξέρουν τί σημαίνει αυτό. Δεν έχουν την δική μας πονηριά και το δικό μας εγωισμό. Κλαίνε επειδή είναι μωρά, και αφού εμείς αποφασίσαμε να κάνουμε μωρά, τότε πρέπει να κάνουμε ακριβώς αυτό που χρειάζεται για να νιώθουν όμορφα και να μην κλαίνε. Και αν αυτό είναι κουραστικό, ε… θα κουραστούμε!!!
Μπορεί να ακούγομαι απόλυτη, και σ’αυτο το θεμα, μάλλον… είμαι! Όλα είναι δικαιολογίες. Δεν χρειάζεται να μάθει να κοιμάται μόνο του. Μας βολεύει να κοιμάται μόνο του θέλουμε να πούμε! Δεν χρειάζεται να ανοίξουν τα πνευμόνια του. Ανοιχτά είναι! Μπορεί να χρειάζεται κάποιες μέρες να μην κάνουμε ΤΙΠΟΤΑ άλλο από το να καθόμαστε με το μωρό μας. Αξίζει τον κόπο. Και ναι, γενιούνται ίσως με κάποια ταυτότητα, αλλά η ανασφάλεια και όλα όσα μπορεί να φέρει (χαμηλή αυτοεκτίμηση, φόβο, κλπ κλπ), έρχεται από τον τρόπο που εμείς τους διδάσκουμε τη ζωή! Η σιγουριά για την ζωή και τους γύρω του, κι αυτή από μας προέρχεται… Μην επεκταθώ! Ένα είναι σίγουρο. Όταν κλαίει ένα μωρό, ένα παιδί, ο οποιοσδήποτε, χρειάζεται να ανταποκριθούμε. Όλα τα άλλα, είναι κατ’ εμέ δικαιολογίες που αφορούν την δική μας καλοπέραση και μόνο. Το κλειδί νομίζω στην συμπεριφορά ενός ενήλικα προς ένα μωρό, είναι να το σέβεται όπως θα σεβόταν έναν ενήλικα. Να σέβεται τα θέλω του, τις ανάγκες του και τη λύπη του.
Θα υπάρξουν ορισμένα άρθρα που θα αναρτηθούν σιγά σιγά στο μπλόγκ για να συζητήσουμε γι αυτό το θέμα. Ακούγομαι λίγο παθιασμένη με αυτό το θέμα, το ξέρω… Αν δεν τα πω κι εγώ μια φορά στο μπλόγκ μου, πού να τα πω να ξαλαφρώσω; Δεν θέλω να πικάρω ή να κρίνω τις μαμάδες που έχουν μεγαλώσει μ’ αυτόν τον τρόπο τα παιδιά τους. Θέλω ίσως να πείσω τις μαμάδες που τα μεγαλώνουν έτσι τώρα, ή που σκέφτονταν να τα μεγαλώσουν έτσι με το που γίνουν κι αυτές μανούλες 😉
Το Blog μιας Μαμας 