Οι πρώτοι μου 2 μήνες θηλασμού (και οι πιο δύσκολοι)…

Το λέω και το πιστεύω! Αν βγεις νικήτρια από τους πρώτους 2 μήνες θηλασμού, οι όσοι υπόλοιποι ακολουθήσουν θα είναι παιχνιδάκι. Οι πρώτες 2 βδομάδες πολύ δύσκολες, οι επόμενες 2 απλά δύσκολες και οι τελευταίες 4 δυσκολούτσικες. Μετά παιχνιδάκι, με κάποιες μέρες λίγο πιο «κάπως». Και αυτό δεν τον λέω για να σας τρομάξω. Ίσα ίσα, το λέω για να σας δώσω κουράγιο. Το 85% των γυναικών στην Ελλάδα σταματούν τον θηλασμό στο μήνα ή στο δίμηνο. Υπάρχουν διάφοροι λόγοι, αλλά ένας από αυτούς πιστεύω πως είναι το ότι δεν γνωρίζουν πως τα πράγματα σταδιακά φτιάχνουν και πως σε τελική ανάλυση είναι πολύ πιο εύκολα – πολύ πιο εύκολα – σε σύγκριση το μπελά των μπιμπερό. Η αλήθεια είναι ότι η αρχή θέλει πολύ πείσμα, προσπάθεια και υπομονή. Η αλήθεια είναι, ότι η συνέχεια είναι σκέτη απόλαυση και για τους δύο (μαμά και βρέφος)…

Την πρώτη φορά που μου έδωσε η μαία στο μαιευτήριο το μωρό μου να το θηλάσω, κατάλαβα πως δεν έχουν άδικο οι Ινδοί που λατρεύουν τη Θεά Κάλι. Χρειαζόμουν επειγόντως 4 χέρια για να τον κρατήσω σωστά, να κρατάω το στήθος και να μην μου φεύγει το κεφαλάκι του μωρού! Δεν είναι δυνατόν, σκέφτηκα! Κάτι πάει στραβά. Μετά ένιωσα την παράξενη αίσθηση του μωρού να θηλάζει στο στήθος μου. Δεν μπορούσα να προσδιορίσω το τί ακριβώς γινόταν, αλλά ο Γιώργος έδειχνε να ξέρει τί κάνει. Ευτυχώς έπιασε σωστά το στήθος (όχι μόνο θηλή, αλλά και θηλαία άλω, δηλαδή και μέρος του σκούρου μέρους γύρω από την θηλή). Το βράδυ ξυπνούσε ανά μία ή δύο ώρες κλαίγοντας, τον έβαζα στο στήθος και αμέσως ηρεμούσε. Μετά έκανε τα κακάκια του, τον αλλάζαμε και τον ξεκινούσε βόλτα και αγκαλιά ο Μάκης μέχρι που κοιμόταν. Μετά από καμιά ώρα ή δύο στην καλύτερη, πάλι ένα από τα ίδια.

Μέσα σε 2 μέρες οι θηλές μου άρχισαν να πονάνε. Η μια λιγότερο από την άλλη. Φυσιολογικό βέβαια, μιας και δεν είναι συνηθισμένο το στήθος σε τέτοια μεταχείρηση. Έβαζα λανολίνη και επιθέματα στήθους, αλλά τίποτα. Μια μαία μου είπε ότι λογικά δεν κρατάω σωστά το μωρό, μιας και κανονικά δεν θα έπρεπε να πονάω καθόλου. Τώρα πιστεύω πως έστω και λίγο οι θηλές πονάνε και τις αισθανόμαστε πολύ ευαίσθητες όσο καλά και αν κρατάμε το μωρό. Μια φίλη που θήλασε όλα της τα παιδιά μου είπε να μην φοράω επιθέματα, να μην φοράω ούτε σουτιέν όσο μπορώ, και να μην βάζω λανολίνη. Αν πονάω να βάζω λίγη πριν να τον θηλάζω μόνο. Αυτό που θέλουμε δεν είναι να έχουμε μαλακές θηλές, αλλά να τις κάνουμε να σκληρύνουν σιγά σιγά, δηλαδή να τις «σκληραγωγήσουμε» ώστε να μπορούν να αντέχουν στη νέα τους υπηρεσία.

Τις πρώτες τρισήμισι μέρες που δεν είχα ακόμη γάλα, ο Γιώργος ρουφούσε πεινασμένος και η θηλή πονούσε ακόμα περισσότερο. Με το που τον έβαζα στο στήθος, τα πρώτα δευτερόλεπτα ήταν ένα δράμα! Τον έβαζα πρώτα στο άλλο στήθος μήπως και αν ικανοποιηθεί κάπως με το λίγο πρωτόγαλα που είχα δεν θα ρουφάει με τόσο δύναμη από το άλλο.

Την 4^η μέρα το βράδυ κατέβηκε το γάλα. Ο Γιώργος ήπιε και χόρτασε και έβαλε μέσα σε ένα βράδυ, 350 γρ! Στο σπίτι συνεχίστηκε ο πόνος στην θηλή, αλλά αποφάσισα να τον κρατάω αλλιώς. Τον κρατούσα λοιπόν κάτω από την μασχάλη μου και με το κεφαλάκι του στην παλάμη του ίδιου χεριού. Με αυτό τον τρόπο έπινε μια χαρά δίχως ουσιαστικά να πονάω και εγώ. Οπότε πέρασε κι αυτό το πρόβλημα…

Το βράδυ στο σπίτι, ξυπνούσε κάθε δίωρο. Σηκωνόταν και ο Μάκης να με βοηθήσει μιας και με την καισαρική τομή, μέχρι να γυρίσω, να σηκωθώ, κλπ., το μωρό θα πλάνταζε στο κλάμα. Αυτό με τα κακά του (να τα κάνει δηλαδή με το που τελείωσε το θήλασμα), τί σπάσιμο! Να βλέπεις το μωρό να γλαρώνει, έτοιμο να κοιμηθεί, και όμως να πρέπει να το αλλάξεις, με αποτέλεσμα να ξυπνήσει τελείως και μετά να πρέπει να το βολτάρεις αγκαλιά μέχρι να κοιμηθεί βαριά για να το βάλεις στο κρεβατάκι του δίχως να ξυπνήσει… Δεν συμφωνείτε πως είναι μεγάλο σπάσιμο; Ευτυχώς αυτό το στάδιο περνάει γρήγορα.

Μετά από δύο μέρες, αν θυμάμαι καλά, ήρθε το μεγάλο χτύπημα! Τον λένε μαραθώνιο θηλασμό! Εγώ όμως τότε δεν γνώριζα τίποτα γι αυτό το πράγμα. Ο Μαραθώνιος θηλασμός (cluster feeding) γίνεται στην αρχή σε πιο τακτά διαστήματα και όσο πάει σχεδόν διπλασιάζεται το διάστημα ανάμεσα στον τωρινό και τον επόμενο. Κάθε «κύμα», ή «μπόρα» αν θέλετε, μπορεί να κρατήσει από μία έως και τρεις μέρες και κατά την διάρκεια τους το μωρό μπορεί να θηλάζει μέχρι και 18 ώρες το 24ωρο! Θάνατος! Θηλάζει 2ωρα, τρίωρα κοιμάται και με το που το βάλεις στο κρεβάτι, ξυπνάει και θέλει κι άλλο! ΑΜΑΝ! Τί ήταν αυτό; Δεν προλάβαινα να πάω στην τουαλέτα, πεινούσα, διψούσα, πονούσε η μέση μου, ήθελα να κλαίω αλλά το έπαιζα δυνατή! Δεν άντεξα όμως και ενώ έλεγα ότι θα τον θηλάζω εξάμηνο τουλάχιστον και μετά βλέπουμε, εκείνη την – πρώτη – μέρα άλλαξα γνώμη. Θα τον θηλάσω το πολύ ένα τρίμηνο αν πάει έτσι το πράγμα, σκέφτηκα! Δεν είναι δυνατόν να τα καταφέρω μόνη μου αλλιώς! Ευτυχώς οι μαραθώνιοι θηλασμοί του Γιώργου ήταν μονοήμεροι και, λες και ήθελε να με ανταμείψει, την επόμενη μέρα το ‘ριχνε στον ύπνο για να καλύψει τη χασούρα! Μετά από μία μέρα μαραθώνιου θηλασμού, το στήθος μου γέμιζε περισσότερο γάλα. Όσο χρειαζόταν το μωρό μου για την περίοδο που επρόκειτο να διανύσει μέχρι τον επόμενο μαραθώνιο!

Και έβαζε κιλάκια το μωρό μου, τα δαχτυλάκια του έκαναν λακάκια, τα μπουτάκια του γέμιζαν, η κοιλίτσα του ήταν στρουμπουλή και τα μαγουλάκια του πήγαιναν να γίνουν πραγματικά μαγουλάκια. Και μόνο με το δικό μου γάλα. Σε κάνει να νιώθεις μια περηφάνια αυτό. Νιώθεις ότι κάτι κάνεις, κι ας πονάει η μέση, κι ας ξυπνάς τα βράδια πιο συχνά επειδή το μητρικό γάλα είναι πιο εύπεπτο και το χωνεύουν πιο γρήγορα…

Και μετά, άλλο πρόβλημα. Τον έβαζα στο στήθος, ρουφούσε κανένα λεπτό άντε δυο, και μετά ξεκινούσε να κλαίει νευριασμένος να βγαίνει από το στήθος και να του ρίχνει μπουνίτσες με τις, ερμητικά κλειστές ακόμα, παλάμες του. Μα γιατί; Τί στο καλό είχε; Δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε. Τον έβαζα στο άλλο, πάλι τα ίδια! Μήπως δεν είχα όσο γάλα ήθελε; Τί γινόταν; Το θείο λοιπόν ίντερνετ για ακόμα μια φορά μου έδωσε την απάντηση. Είχα, λέει, πολύ γάλα, κατέβαινε απότομα και τον έπνιγε! Και τί έπρεπε να κάνω; Να τον θηλάζω σχεδόν ξαπλωτά και το μωρό να το βάζω από πάνω μου να πίνει. Έτσι με την βοήθεια της βαρύτητας το γάλα δεν έβγαινε με τόση φόρα και ο Γιώργος έπινε δίχως πρόβλημα. Βεβαίως το πρόβλημα ήταν όταν ήμασταν έξω και έπρεπε να τον θηλάσω. Κουτσά στραβά τον θήλαζα όσο μπορούσε και μέχρι να πάμε σπίτι τουλάχιστον δεν πεινούσε τόσο πολύ. Όταν πέρασα το σαραντάμερο και ξεφύγαμε από την «επικίνδυνη» περίοδο που έχουμε το πρόβλημα της σύγχυσης των θηλών (που το μωρό δηλαδή σταματάει να θέλει το στήθος επειδή προτιμάει το μπιμπερό, αν βέβαια του έχουμε δώσει να το δοκιμάσει), εγώ «μηχανεύτηκα» το εξής: Όταν ήξερα ότι θα λείψουμε απ’ το σπίτι για πολύ, έβγαζα γάλα με ένα θήλαστρο, το έβαζα σε μπιμπερό και μετά σε θερμός μπιμπερού για να κρατηθεί κρύο. Όταν ήταν η ώρα του Γιώργου να φάει το ζέσταινα βουτώντας το μπιμπερό σε ένα ποτήρι με καυτό νερό και όλα καλά. Για όλα υπάρχει λύση 😉

Και εκεί που συνηθίσαμε, καπάκι στις 20 περίπου μέρες ο δεύτερος μαραθώνιος θηλασμός, ο οποίος μου φάνηκε πιο δύσκολος γιατί δεν είχα την μητέρα μου μαζί στο σπίτι. Ήμουν μόνη μου και θήλαζα, θήλαζα, θήλαζα. Με το που τον άφηνα κοιμισμένο, ξυπνούσε. Πριν τουλάχιστον τον έδινα στην μητέρα μου να σηκωθώ λίγο να τεντωθώ, να πάω στην τουαλέτα, που κάτι ήταν. Τώρα τίποτα!  Παλουκωμένη σχεδόν σε μια πολυθρόνα, με τα νερά δίπλα μου, το τηλεκοντρόλ και ένα πιάτο ξηρούς καρπούς (είχα οργανωθεί λιγάκι). Η πάπια μου έλειπε! Η μέρα πέρασε και την επόμενη περισσότερο γάλα στα στήθη μου. Όσο θήλαζα από το ένα στήθος, έτρεχε και άλλο και γέμιζα γάλα παρόλο το επίθεμα. Τί να σου κάνει ένα; Μύριζε το σπίτι γάλα!

Άρχισα να πίνω κι εγώ γάλα (στην εγκυμοσύνη με αναγούλιαζε) με τα δημητριακά μου. Καφέ δεν έπινα. Φοβόμουν μήπως και δεν κοιμάται το μωρό, και όταν είσαι φρέσκια μαμά κάνεις τα πάντα για να κοιμάται το μωρό! Και τούμπες! Και το γάλα που έπινα εγώ έφερε λίγους κολικούς στο μωρό. Γενικά με κολικούς ήμουν τυχερή γιατί το μητρικό γάλα βοηθάει πολύ στο να μην κάνουν κολικούς τα μωράκια. Μόνο αν χωρίς να ξέρω έτρωγα κάποιο περίεργο φαγητό, μόνο τότε το γάλα μου προκαλούσε κράμπες στο μωρό μου που κι αυτές αρκούσαν μερικά πριτς πριτς να του περάσει ο πόνος. Δεν το είχα φανταστεί ότι το αγελαδινό γάλα που έπαιρνα εγώ θα μπορούσε να προκαλέσει κολικούς στο μωρό. Έτσι συνέχισα να το πίνω, μέχρι που το διάβασα κάπου, καθώς έψαχνα να βρω την εξήγηση για τα πράσινα κακάκια του Γιώργου (γιατί ναι, ακόμα και το χρώμα τους και την υφή τους εξετάζεις!) πως το αγελαδινό γάλα, όταν το πίνει η μαμά που θηλάζει, μπορεί να προκαλέσει κολικούς στο μωρό και πράσινα κακάκια. Οι κολικοί του πέρασαν τελείως μετά από κανένα δεκαπενθήμερο αφότου σταμάτησα να πίνω γάλα. Τόσο παίρνει η πρωτεΐνη του γάλακτος να φύγει από τον οργανισμό του μωρού. Όλα καλά μέχρι στιγμής…

Όμως γιατί τα πράσινα κακάκια να εμφανίζονται κάθε τόσο ακόμα κι αφού είχα κόψει το αγελαδινό γάλα; Πάλι ο Γουγλις, το kellymom.com και η Αγλαΐα (σύμβουλος θηλασμού) βοήθησαν και αυτήν την άσχετη μάνα. Υπερπαραγωγή! Όχι, δεν είχα γυρίσει καμιά ταινία. Υπερπαραγωγή γάλακτος. Αυτό το πολύ γάλα τελικά δεν ήταν και ό,τι το καλύτερο… Επειδή λοιπόν είχα πολύ γάλα, τί γινόταν; Ας τα πάρουμε από την αρχή. Όταν ένα μωρό ξεκινήσει να θηλάζει, το πρώτο γάλα που πίνει είναι αραιής σύστασης. Αυτό ξεδιψάει το μωρό, αλλά όταν συνεχίσει να θηλάζει, τότε αρχίζει να ρέει ένα πιο παχύ γάλα με περισσότερο λίπος το οποίο και χορταίνει και παχαίνει το μωρό. Εγώ τον θήλαζα ένα τέταρτο από το ένα στήθος και ένα τέταρτο από το άλλο. Έτσι λοιπόν, έπινε πολύ αραιό γάλα και λίγο παχύ, γιατί τότε που άρχιζε να κατεβαίνει το παχύ γάλα, εγώ του άλλαζα στήθος, οπότε συνέχιζε να πίνει αραιό γάλα. Πίνοντας όμως περισσότερο αραιό γάλα είναι αυτό που προκαλεί πράσινα κακάκια. Η λύση δηλαδή ήταν να του δίνω το ένα στήθος μόνο στο κάθε γεύμα. Αργότερα που μεγάλωσε ο Γιώργος και έπινε περισσότερο γάλα τον τάιζα από το ίδιο στήθος δύο γεύματα και μετά πηγαίναμε στο άλλο. Τελικά τα κακάκια του γύρισαν στο πολυπόθητο πορτοκαλό-μουσταρδί τους χρώμα (καλή όρεξη)!

Στις 40 και κάτι μέρες ένας ακόμη μαραθώνιος θηλασμός μας χάρισε ακόμα περισσότερο γάλα, αλλά εν τω μεταξύ το είχα φιλοσοφήσει το θέμα. Δεν θα έκανα τίποτα άλλο εκείνη την μέρα και την επόμενη που θα κοιμόταν περισσότερο ο Γιώργος, θα ευχαριστιόμουν κι εγώ την μέρα μου. Είχαμε ήδη αρχίσει να καταλαβαινόμαστε περισσότερο. Αυτές οι 40 μέρες που λένε, φέρνουν όντως μεγάλη διαφορά. Νιώθεις όντως ότι είσαι μαμά και καταλαβαίνεις και τί ακριβώς σημαίνει αυτό (σε βοηθάει σ’ αυτό απ’ τη μια μεριά η κούραση, και απ’ την άλλη τα χαμόγελα και τα γλυκά βλέμματα του μωρού σου) και αρχίζεις να αισθάνεσαι μια αυτοπεποίθηση ότι μπορεί κι εσύ να γίνεις καλή μαμά και τελικά να τα καταφέρετε και τα δυό σας μια χαρά.

Μέχρι να πιάσουμε τους πρώτους 2 μήνες θηλασμού, το να τον κρατήσω και να τον θηλάσω ήταν πλέον παιχνιδάκι για μένα. Κρατούσε κι αυτός το κεφαλάκι του πιο σταθερό, ενώ εγώ δεν φοβόμουν να τον κουνήσω, να του αλλάξω στάση ή να κουνηθώ την ώρα που θήλαζε για να βολευτώ καλύτερα. Ο Γιώργος έβρισκε το στήθος πριν καλά καλά του το δώσω, ακόμα και το βράδυ δίχως να βλέπει, μόνο με την μυρουδιά. Είχαμε μάθει ο ένας τον άλλον και αρχίσαμε να το ευχαριστιόμαστε. Ακόμη και όταν τον κρατούσε κάποιος άλλος, αυτός έψαχνε με το βλέμμα του μέσα στο δωμάτιο να βρει εμένα. Εμένα, την πηγή της ζωής του, την τροφή του, εμένα με την ζεστή αγκαλιά και την όμορφη μυρουδιά, τη μοναδική μυρουδιά της μαμάς του. Τον θήλαζα και με κοιτούσε ταυτόχρονα στα μάτια με ένα βλέμμα γεμάτο γλύκα και ευγνωμοσύνη (ακόμα και τώρα το κάνει αυτό). Λίγο αργότερα άρχισε να του ξεφεύγει και κανένα χαμόγελο δίχως να αφήσει το στήθος, και τότε ήξερα… Ήξερα ότι το κέρδισα το στοίχημα!